maandag 29 februari 2016

Alarm

Het is gek hoe de ontwikkelingen van de laatste Jaren een mensenleven op de kop kunnen zetten. Zwicht niet voor het terrorisme zeggen de geleerde koppen, want anders winnen zij. In basis kun je het daar wel mee eens zijn, maar toen zaterdagochtend in de vroegte het alarm afging op Schiphol en we allemaal werden verzocht de hal te verlaten, was ik toch echt even van plan om heel hard weg te rennen.

Parkeergarage bij Schiphol


Het begon al in de parkeergarage. Ik hoorde dat nare gepiep, dat ik alleen kende van de televisie. Gepiep als zijnde dat er iets ernstigs aan de hand is. Van sommige dingen weet je soms niet eens meer waar je het precies hebt gezien of gehoord, maar je weet, dit is vette foute boel. Met een geliefde in een vliegtuig is je eerste gedachte dat het toestel gecrasht is. Of naast de baan terechtgekomen. Of brand in de motor. In ieder geval dat het geen goed nieuws is en dat je allerlei vreselijkheden voor je ziet opdoemen.

Nee, nee, laat het niet zo zijn


Ik dacht steeds, nee, nee laat het niet zo zijn. En het was niet zo. Maar dat wisten we toen nog niet. Toen we de hal binnenkwamen op weg naar de aankomsthal was daar dat nare gedreun van een stem die iedereen sommeerde te vertrekken. Waar je vroeger aan brand dacht of aan een kapotte gasleiding denk je nu dus direct aan een bom. Of een bomgordel. Om iemands lichaam. Explosies. Doden. Gewonden. Dat ging allemaal in een flits aan me voorbij. Mijn gezelschap was nuchterder. We zijn hier om iemand op te halen dus dat gaan we doen. Ook de werkster die de toiletten stond te poetsen, wist van niks zei ze. Dus liepen we gewoon door. Maar niet van harte. Zeker niet van harte. Wat het nu uiteindelijk was, dat alarm, daar zijn we nooit achter gekomen. Gelukkig maar.

maandag 22 februari 2016

Afscheid en verdriet door de vreugde heen


Dankzij een lieve IND mevrouw is het nu toch eindelijk zover: mijn man mag naar Nederland komen. Dit felbevochten recht was hard te verkrijgen. Ondanks dat we aan alle regels voldeden en zoals de regels voorschrijven nooit enkele aanspraak op de staat hebben gemaakt. Blijheid alom zou je zeggen. Die is er ook. Maar naarmate het moment dichterbij komt dat dan toch eindelijk die definitieve reis gemaakt mag worden, is er ook verdriet. 

Je land verlaten


Want je eigen land verlaten, betekent ook de mensen verlaten die je lief zijn. Je ouders, je broers en zussen, je kleine neefjes en nichtjes, je grote neven die ook je vriend zijn. In het proces naar die gang naar Nederland hebben we daar denk ik heel weinig bij stilgestaan. Dat kon ook bijna niet, want er was zo ontzettend veel te regelen. De taal leren, de gebruiken leren. Mappen vol papieren verzamelen. Informeren naar verzekeringen hier, TBC onderzoeken, IND afspraken. Hoe gaan we verder, wat voor werk wil je doen, welke studie ga je volgen. 

Onherroepelijk


En dan komt het moment steeds dichterbij en realiseren we ons opeens dat het best onherroepelijk is. Voor mij niet zo’n probleem want ik krijg mijn lief er bij, maar als ik dan hoor dat zijn moeder in tranen zegt dat ze hem zeker erg gaat missen, breekt mijn hart. Hoewel Afrikanen al snel overgaan tot de orde van de dag en er een dag na een begrafenis al niet zoveel meer over de dode wordt gesproken, is dat gevoel er natuurlijk wel. Toen ik de laatste keer weer naar Nederland vertrok, waren er ook allemaal tranen. Van de kleine Mary tot pa die me vroeg toch snel terug te komen. Maar ik heb ma beloofd dat ze hem snel weer ziet. Sneller dan haar dochter die ze al 13 jaar niet in de armen heeft kunnen sluiten. Toch blijft het een heuglijk feit met een randje. This departure is not easy. 


maandag 15 februari 2016

Supermarkt




Ik geloof dat het punt al 10 jaar op de agenda staat: de supermarkt die er zou moeten komen op het Bantegaplein. Eerst werd het bejubeld als het mooiste plan ooit, toen werd het al wat afgezwakt. Toen bleek dat er bepaalde zaken helemaal nog niet betaald waren aan de gemeente. Maar ook dat er nog huizen in het gebied staan, waar gewoon om heen gebouwd moet worden.  Of er inmiddels is betaald voor de grond, weten we nog steeds niet overigens.

Nieuw plan 


Feit is wel dat er inmiddels weer een plan ligt. Een uitgekleed plan dat wel. Nog wel met een gigantische supermarkt en een enorm parkeerterrein boven de grond en eronder. Maar de appartementen zijn geschrapt. Waarom dat gebeurt is, is mij een raadsel. Waar we juist behoefte aan hebben hier in Lemmer is namelijk woningen. Betaalbare woningen. Voor starters, maar ook voor mensen die van het ene huis naar het andere willen. De woningbouwcorporatie kan namelijk niet in de vraag voorzien.

Geen belang bij nog een supermarkt


Daarbij komt dat we in Lemmer helemaal geen belang hebben bij nog een supermarkt. Het aanbod is nu al enorm groot en divers. Met nog een speler op de markt erbij, moet de koek alleen nog maar meer verdeeld worden. En waarom zou je dat doen?  Laat de ondernemers die nu hun brood verdienen in deze branche gewoon die kans houden. En wat krijg je met nog een supermarkt? Nog meer van hetzelfde? Of je de sla nu bij de Jumbo, de Spar, de Lidl, de Aldi, de Poiesz of bij de Albert Heijn koopt , het blijft gewoon sla. Bovendien wordt het een monster, daar in het hart van Lemmer. En met nog een ander monster aan de overkant, is het centrum niet bepaald aantrekkelijk. Oud en nieuw kan best mooi samengaan, maar in dit geval niet. Achter dat beoogde supermarktpand staan bovendien allemaal mooie oudere woningen. Laat die mensen daar in alle rust wonen en vergeet die supermarkt. Het voegt niets toe, het vernielt alleen maar.

vrijdag 12 februari 2016

Nou bedankt hoor mevrouw van de IND

Beste mevrouw van de IND. De weg om je lief naar Nederland te halen is een wel erg lange en kostbare weg. Voor alles moeten wij betalen, voor alles moeten wij aan regels voldoen. Alles wordt gecheckt en nog een keer gecheckt. Als er maar een enkel papiertje ontbreekt, wordt de termijn weer langer dat de Nederlandse overheid kan besluiten over de komst van mijn lief. Het zou maart worden voordat dat u met een besluit zou komen. En toen bleek dat onze huwelijksakte, die jullie notabene zelf hebben gelegaliseerd en waardoor we al lang in de basisadministratie staan als gehuwd, niet bij die papieren zat. Omdat we dachten dat dit niet nodig was, aangezien we een afschrift hadden opgestuurd van die inschrijving in de basisadministratie. Weer kregen we een brief dat dat papier nog weer ingezonden moest worden. En dat daarmee de beslistermijn weer een maand zou worden opgeschort. Tot april maar liefst.

Niet te verteren

En soms is dat niet te verteren. Bijvoorbeeld als er weer een controle op het programma staat en ik die niet meer alleen wil doen. Het is zo fijn dat mijn mannetje dan bij me, want die zijn en blijven zenuwslopend. Maar ook op andere dagen is het helemaal niet leuk dat we niet samen zijn. We wachten nu al zo lang, maar hebben naar ons idee nu toch wel bewezen dat we echt serieus zijn. We stuurden u de foto´s waaruit blijkt dat we echt samen zijn, we verzekerden u dat iedereen van onze relatie weet (de vraag verraste ons enorm. Hoe kun je nu een relatie hebben en je familie weet er niet van. Enfin, ons familiealbum ligt bij u, net als onze hele financiĆ«le administratie, onze hele voorgeschiedenis en allerlei andere informatie die andere mensen niet hoeven te geven als ze samen willen zijn). En dat, dat schreef ik u allemaal terwijl ik u dat laatste papier stuurde. En u, lieve mevrouw van de IND, u verraste ons.

Echt waar?

U stuurde ons een paar dagen later al een brief waarin u aangaf dat hij mag komen. Het was een formele brief, natuurlijk, dat hoort nu eenmaal zo. Maar ik denk dat u uw hart heeft laten spreken. En wat is dat ongelofelijk fijn! Mijn mannetje is inmiddels onderweg om alles te regelen. Hij heeft de afgelopen twee dagen gereisd van en naar het buurland om daar die belangrijke sticker te regelen. Dan duurt het nog een paar weken voordat het daar allemaal geregeld is. En hier moet dan ook nog van alles aan paperassen worden ingevuld en ondertekend. En een TBC onderzoek en dat soort dingen.  Maar hij mag komen! Toen ik u belde om u daarvoor te bedanken, klonk u verbaasd. En zakelijk. Ik zei dat ik u graag bloemen wilde sturen, maar dat dit vast niet mocht. U zei nee en daarna alleen maar simpelweg:´Graag gedaan´.  Misschien wist u ook niet hoe daar mee om te gaan. Maar in ieder geval, beste en lieve mevrouw van de IND, u bent onze held van deze week, nee van dit jaar, nee misschien wel van ons leven.