maandag 14 mei 2012

De dag van de waarheid: zijn er uitzaaiingen of niet?

Halve avond geslapen. Ik ben moe. Komt het van de ziekte die door mijn lijf rondwaart? Komt het door de slaappillen die me in de nacht uit de paniek moeten halen? Ik ben moe, maar ik voel ook van alles. In mijn liezen (daar waar ook lymfeklieren zitten), in mijn rug, in mijn zij. Niets is meer vertrouwd aan dat lijf, het is niet meer te vertrouwen. Voor mijn gevoel heb ik het altijd goed verzorgd. Goed eten, niet te veel drinken, altijd sporten. Verdriet was er echter wel in overvloed. Vanaf jonge leeftijd een vloedgolf van verdriet en onheil, van ziekte en dood. Zet dat zich vast in je lijf en verkankert je dat? En zou het eigenlijk dan nu niet logisch zijn dat nu ik eindelijk mijn draai heb gevonden, de doden hun rust een beetje hebben gevonden en ik me ook een beetje kon verzoenen met hun versterven dat het grote genieten moest gaan beginnen? Zo werkt het dus blijkbaar helemaal niet. Ik neem me voor om het mediteren weer op te pakken, maar heb er op dit moment helemaal geen rust voor. De spierspanning in mijn lijf is groter dan ooit. Ik voel het, maar kan het niet terugduwen. Ik maak een lijst. Van de vragen die ik morgen aan de chirurg wil stellen. Nog maar twee weken geleden werd de diagnose gesteld en nu al ben ik klinisch bezig met het opstellen van mijn vragen. Vragen die allemaal wegvallen als er elders ook kanker wordt aangetroffen met een moeilijk woord metastasen genoemd. Ik durf het bijna niet op te schrijven, omdat het lijkt omdat ik mijn lot daarmee bezegel. Ik stel imaginaire vragen over een borstreconstructie, maar mag blij zijn als me morgen het leven wordt gegeven besef ik me. Ik stel vragen over een second opinion en weet dat ook dit een strijd wordt. Ziekenhuizen hebben belangen bij patiënten en geven hun mensen niet graag over. Het Antoni van Leeuwenhoek, het beste kankerziekenhuis van Nederland heeft het bovendien zo druk dat je daar maar heel moeilijk binnenkomt. Mijn omgeving dringt aan om daar toch in ieder geval naartoe te gaan. Ze pushen, maar hebben niet in de gaten dat ik dat ijzer niet met handen kan breken. Bovendien heb ik haast. Ik wil die gezwellen uit mijn lijf. Soms ben ik geneigd om zelf een mes te pakken en het er uit te snijden, zo naar voelt het om iets in je te hebben dat er niet hoort en dat je kan doden. Morgen: de dag van de waarheid. Ik ben doodsbang.

Boer Doede uit Boer zoekt Vrouw

Boer Doede uit Boer zoekt Vrouw. Hij deed twee jaar geleden mee en nu zijn we al vele boeren verder. Maar in de waan van die dag, schreef ik dit over Boer Doede.

Maandagmiddag laat kwam het bericht binnen van de centrale internetredactie: ook bij ons in de gemeente doet een boer mee aan Boer zoekt Vrouw. Heel toevallig had ik zondagavond gekeken en ik vond al wel dat Boer Doede heel erg dicht in de buurt woonde als ik naar het kaartje keek. Dat hij uit Bantega komt kon ik er niet op uit maken. Wat het is aan dat programma weet ik niet, maar het is toch een soort feel good idee.

Waarom meedoen aan Boer zoekt vrouw

 Mannen met overalls, hun voeten gestoken in traditionele groene laarzen, doorwinterde koppen. Geen luxe design interieur, geen opsmuk of gedoe, gewoon de mannen (en een vrouw meende ik) die aan de partner willen. Met mijn ouders keek ik altijd steevast op de zondagavond naar de verrichtingen van de heren. Die avond was ons heilig, ik gooide er alles voor om. Op de zondagavond was ik bij hen en keken we, bespraken we en schatten we kansen in. En vonden we sommigen enorme horken, wisten we dat het bij dat ene stel nooit goed zou komen en dat voor anderen het woord liefde tot dan niet bepaald een werkwoord was geweest En nu doet opeens ook Boer Doede mee. Zomaar voor het grijpen ligt hij, meisjes uit Lemsterland.



Geen privacy

Overigens heb ik de grootste bewondering voor het feit dat mensen zo hun hele hebben en houden voor de tv willen laten zien. Je kwetsbaarheid, maar ook je privacy en je leefruimte. Want het kan straks zo maar zo zijn dat Boer Doede opeens drie dames een week lang om de tenen heeft. Die naar de wc moeten en daar enorm gaan zitten stinken, die moeten douchen en haren in de putjes laten liggen, die moeten eten en drinken en die hij moet vermaken. Persoonlijk word ik al moe van het idee alleen al, maar daar schort het bij mij dan misschien ook wel aan. Ik heb niet alles over voor die grote liefde. Dus ik zou nooit schrijven, laat staan me opgeven (gesteld dat ik een boerin zou zijn). Heel even had ik gisteravond wel even de aandrang om te schrijven. Maar toen bleek de leukste boer voor mij op zoek naar een andere man. En een man, dat ben ik niet.

zondag 13 mei 2012

De aardbeienjongen en één borst

Op de Lentefair van onder andere mijn opdrachtgever NDC Mediagroep stond een jongen met aardbeien. Een leuke jongen. Met lekkere aardbeien. Hij had ook asperges moeten hebben, maar die waren al op toen wij kwamen. En juist die asperges wilde ik, want daar ben ik dol op. We flirten wat, want in flirten ben ik goed al zeg ik het zelf. We flirten zo erg dat hij opeens aanbood om dan maar asperges bij me thuis te brengen. Hij keek me schalks aan. Met een blik die misschien wel een waarheid in zich had dat hij die belofte echt wilde houden. De zin die op mijn lippen lag sprak ik niet uit. Ik heb hem nog wel toegefluisterd dat er redenen waren die me nu even tegenhielden. Alles uit het leven halen voordat het leven anders wordt is wel het motto, maar dat is toch wel verdomde moeilijk als je net te horen hebt gekregen dat je kanker hebt en niet weet welke kant het uitgaat. Bovendien heb ik een heel blauwe en zere borst door de biopten. Het lijkt alsof ik haar al wat heb afgeschreven mama nummer 1. Mijn favoriete borst, de linker, altijd al geweest. En nu laat ze me zo in de steek. Of laat ik haar in de steek? De aardbeienjongen krijgt haar in ieder geval niet te zien en misschien krijgt niemand haar nog wel te zien als ze door de ziekte helemaal moet verdwijnen. En dan is het nog de vraag of er überhaupt nog wel iemand is die mijn bovenkant nog wil zien. Ben je al jaren met je man, dan lijkt me dat een iets gemakkelijker situatie. Nog moeilijk, daar niet van. Maar een one-night-stand of een nieuwe liefde je Amazone boezem moeten tonen, ik weet het niet. Daarom heb ik het maar niet gevraagd aan de aardbeienjongen: of hij me ook nog asperges zou brengen als ik nog maar één borst zou hebben.