maandag 25 juni 2018

Leerlingenvervoer

Bezuinigen; het was het magische word de afgelopen jaren in onze gemeente. Zo’n beetje overal waar in gesneden kon worden, werd ook gesneden. Vreemd was dat overigens niet: de overheid besteedt steeds meer zaken uit aan gemeente, maar halveert de zak geld waarvoor ze die diensten zelf aanbood.


 Helaas is het zo dat vooral de minder bedeelden en mensen die het toch al zwaar hebben daar de dupe van worden. Zo moest het leerlingenvervoer helemaal op de helling. Kinderen moesten van centrale plekken gehaald die onveilig of veel te winderig en nat bleken, er ging van alles mis, allerlei informatie die niet verspreid mocht worden werd wel de ether in gegooid en er was enorm veel weerstand van de ouders van die toch al kwetsbare kinderen.

Verzet

Er kwam behoorlijk wat verzet en door dat verzet moest de gemeente wel toegeven dat ze enorme fouten had gemaakt. En nu blijkt als klap op de vuurpijl dat de bezuinigingen die door dit alles behaald zouden moeten worden, helemaal niet gehaald zijn. De 19.000 euro die er bezuinigd zou moeten worden is totaal niet gehaald.

Aandacht voor leerlingenvervoer groter, ja me hoela

Nee, zegt de gemeente, maar de bekendheid van het vervoer voor kinderen die naar een school voor speciaal onderwijs gaan is wel groter geworden. Groter geworden? Ja, in negatieve zin. Ik geloof niet dat er iemand is die opeens dacht:’Hee, daar hebben we nu nog nooit van gehoord en laten we dat eens aanvragen voor ons kind. Bovendien is er een platform ontwikkeld stelt de gemeente. Ja, dat klopt. Maar ook dat kwam door de klankbordgroep en niet door de inzet van diezelfde gemeente.
En dat de kosten niet lager zijn geworden kan ik met mijn boerenverstand ook nog wel begrijpen: er moesten waarschijnlijk zoveel maatregelen worden genomen om al die crisissen te bezweren dat het me nog niet eens zou verbazen dat er meer in plaats van minder is uitgegeven…


donderdag 14 juni 2018

Hoe je een burgerinitiatief bijna om zeep brengt


De gemeente heeft haar mond vol van het burgerinitiatief. Mensen moeten van onder op de verantwoording nemen en zorgen voor allerlei leuke en belangrijke zaken met en voor elkaar. Is dat goed? Dat is perfect! Alleen is de manier waarop sommige burgerinitiatieven door diezelfde gemeente volledig onderuit worden gehaald is beklagenswaardig.

Tuin voor iedereen

In ons dorp heeft een groepje dames en heren werkelijk alles uit de kan gehaald om een gezamenlijke tuin op te zetten. Biologisch, goed voor de sociale samenhang, om eenzaamheid te bestrijden, om nieuwkomers erbij te betrekken, om bijen een goed leven te geven en om een stuk braakliggend land een tweede kans te geven. 

Tientallen gemeenschappelijke doelen

Er worden kortom tientallen doelen mee gediend, waarvan de gemeente altijd zelf heeft aangegeven dat ze die belangrijk vindt. Maar als dan keer op keer diezelfde gemeente fout op fout stapelt, vergunningen worden gegund en vervolgens weer ingetrokken, er weer heel andere bepalingen worden gesteld en het de initiatiefnemers zelfs gedeeltelijk onmogelijk wordt gemaakt om de grond te frezen (na een dik jaar van alleen maar strijden en nog eens strijden) omdat een aannemer er zijn bouwspullen (zonder vergunning) op heeft gestald dan word je daar als initiatiefnemer waarschijnlijk niet alleen moedeloos van, je zou er gewoon het bijltje bij neergooien.

Alles fout gegaan in het proces

Als een kwartiermaker bij ditzelfde grandioze initiatief al aangeeft dat werkelijk alles in dit proces niet goed is gegaan, dan geeft dat toch wel te denken. Blijkbaar is het voor de diverse afdelingen binnen het gemeenteapparaat heel moeilijk om met elkaar te communiceren of om met de burger te communiceren. De goedwillende burger, let wel, niet eentje die voor eigen gewin aan de slag is. Dat de tuin die voor ons allen is bedoeld en waarvoor de meest moeilijke stukken zijn geschreven door leken die iets willen voor de gemeenschap en waar velen van hen inmiddels slapeloze nachten van hebben gekregen er dan uiteindelijk toch komt, is dan ook louter en alleen aan hun inzet te danken.

maandag 11 juni 2018

Geslaagd

Na de tijd van de zenuwen, het blokken, de spanning van het wel of niet slagen is daar dan eindelijk de uitslag: geslaagd… Hoewel ik zelf eigenlijk nooit zo in de rats heb gezeten over de uitkomst daarvan, blijven het toch altijd spannende dagen kan ik me nog herinneren. En voor mensen die echt niet weten of ze het gehaald hebben, duren dergelijke dagen altijd een eeuw.

Tassen aan de mast

Maar dan: als bekend is dat het welbekende papiertje binnen is, wat is dat dan een feest. Tassen aan de mast hangen, elkaar opbellen om te vragen of de ander ook geslaagd is, drankjes drinken, feestjes vieren. Het echte leven komt er ongetwijfeld aan, maar nu nog even niet. Er staat een studie te wachten na een zomer met misschien vakantiewerk of gewoon ergens lekker naar toe met vrienden of familie. Want na het slagen wacht er vaak een ander leven. Maar in de periode net na het slagen hoef je je daar als feestvarken even niet druk om te maken.

Geslaagd en dan in de krant: maar niet heus

En wij van de krant(en) vinden dan ook dat zo’n heuglijk feit in diezelfde krant hoort. Want natuurlijk mag iedereen horen (lezen)  dat je zo goed bent, dat je een felbegeerd papiertje hebt bemachtigd. De privacy waakhond denkt daar echter anders over. Terwijl overal onze gegevens al lang een miljoen keer gekopieerd zijn, is een simpele vermelding van iemand die de fundering voor de rest van zijn leven heeft gelegd niet zomaar meer mogelijk.

Toestemming voor publicatie

De school moet tegenwoordig van alle leerlingen toestemming vragen of ze hun naam gepubliceerd willen zien. En blijkbaar is dat voor scholen heel moeilijk, want wij hebben er geloof ik slechts eentje gevonden die dat voor elkaar heeft zien te krijgen. En dat is toch eeuwig zonde. Daarom draaien wij de zaken dan maar even op: wie wel trots is op zijn prestatie en vindt dat de hele wereld mag weten dat hij of zij is geslaagd, stuurt ons gewoon zelf zijn of haar naam toe. Dan zorgen wij voor een prachtig plekje. Want beste geslaagden: dat hebben jullie verdiend…