maandag 30 oktober 2017
Plaatjes
De vrouw die voor me loopt, belt aan en blijft dan voor de deur staan als die is geopend. Nieuwsgierig als ik ben, kijk ik toch even. Waarom gaat ze niet naar binnen? Krijgt ze niet een kopje koffie? Of kent ze de mensen niet? Maar ze heeft toch aangebeld en diegene die in het huis loopt, is weer naar binnen gelopen.
maandag 23 oktober 2017
Donald Duck
Het ging afgelopen week weer over allerlei grote zaken. Over arme Anne die was gevonden, de rare verhalen over de instelling waar de vermoedelijke dader verbleef. Over een filmproducent die allerlei vreemde acties uithaalde met vrouwen, waardoor opeens alle vrouwen over de hele wereld er voor uit kwamen dat ook zij wel eens met seksueel geweld te maken hadden gehad.
Gemeente praat met tabakslobby
De gemeente De Fryske Marren die geheime gesprekken had gevoerd met de tabaksfabriek in Joure. Waarover dat ging weet niemand aangezien ze geheim waren (en dat dat mag dus niet, van die onderonsjes). Want roken is slecht en de tabakslobby vaak gewiekst. Kun je als gemeente dan nog zoveel sportcoaches in zetten, als de sigaretten als warme broodjes over de toonbank gaan, kunnen die mensen nog beter als een coachpotatoe op de bank blijven surfen. Houden ze een betere gezondheid aan over dan aan die stinkstokken op te steken.Gemoedsrust
Al die dingen dus. Maar toen kwam er iets tussenin dat me enigszins gemoedsrust bracht in deze roerige tijden. Anne had me al die dagen zo bezig gehouden dat ik zelfs ’s nachts uit bed ging om te kijken of er ook nieuws was. De filmproducent wilde ik zelf gaan mailen, maar ach ik merkte wel dat anderen hem al helemaal hadden uitgekotst. En dat van de tabaksfabrikant zal dankzij mijn collegae van een andere krant nog wel een staartje krijgen.Abonnement op de Donald Duck
Ik kroop tussen al die ellende door in een cocon van vroeger. Ik nam namelijk een abonnement op de Donald Duck. Ik wilde dat gevoel terug. Dat gevoel toen alles nog goed was en simpel, dat gevoel van de zaterdagochtend. Dan kwam de bezorger (zijn naam ben ik even kwijt) persoonlijk met al dat leesvoer de straat inrijden en deponeerde de verhalen van Dagobert en Donald, de biggetjes en al die anderen op de deurmat. In mijn pyjamaatje, met een kopje zoete thee en een stuk brood kroop ik dan op de bank en werd helemaal warm en gelukkig.De Tina
Jarenlang volgde ik al die getekende figuren die voor mij als echte mensen leefden. Later kreeg ik van heit en mem ook nog de Tina en toen was dat zaterdagochtend geluksgevoel dubbel zo groot. De melancholie die me overviel toen het eerste exemplaar (dit keer in plastic dat wel) in de bus lag bracht me een dikke veertig jaar terug. En het werkte. Een beetje.maandag 9 oktober 2017
De hel van mijn vader
Ik heb hier een hel van een tijd gehad. Dat zei een vrouw afgelopen week tegen me toen ik verslag kwam doen van een reünie van haar school. De school stond in dezelfde plaats als waar mijn vader is opgegroeid. Zijn hel was dezelfde hel als die van haar. En die kende ik. Maar al te goed. Het had hem gevormd tot de mens die hij was geworden. Mijn moeder had haar eigen trauma’s. De combinatie van beide trauma’s was niet de meest gelukkige.
Onmacht, woede en verdriet
Bekrompenheid en gevoel van uitsluiting
Geen toestemming om te trouwen
Het is nooit meer goedgekomen
zondag 1 oktober 2017
Leven of overleven?
Met een historisch lage rente en een woning die al heel lang niet meer bevalt, ligt het koophuismonster op de loer. Ook het huurmonster overigens, maar dat blijkt groter dan een dinosaurus. De hoofdprijs is namelijk nooit voor ons weggelegd.
Vier jaar op de wachtlijst
Hoewel de woningcorporatie stelt dat je maar 1,5 jaar op de lijst hoeft te staan eindigen we met meer dan 4 jaar op de teller toch steeds niet op het ereschavot. De laatste keer waren we een goede tweede. Maar je moet toch echt de hoofdprijs winnen om in aanmerking te komen voor bewoning alleen van een pand. Ik denk ook niet dat degenen die wel op nummer 1 stonden, de woning met ons willen delen. Enfin, de zoektocht naar een koophuis is dus begonnen.Op je prooi afgaan op Open huizen dag
Dat betekent op de Open huizendag met meerdere mensen op je prooi afgaan. In een kamer zitten met je naaste rivalen. Inschatten of zij de woning kunnen betalen of niet. Inschatten wat je moet bieden om als hoogste te eindigen. En soms kom je ergens en dan is er 1 iemand voor je geweest en die heeft ook maar direct geboden. Kans verkeken.Overspannen woningmarkt
Het hele spel van de overspannen woningmarkt maakt ook wel dat ik ga nadenken. Wil ik die ratrace eigenlijk nog wel? We werken, slapen, eten om vervolgens de volgende dag weer in hetzelfde patroon te vervallen. Weinig tijd voor leuke dingen, altijd stress over deadlines en het geld op het einde van de maand toch altijd op.Tiny house
Een huis kopen is goedkoper, het geeft zekerheid en dat soort slogans worden ons om de oren geslagen. Maar als ik heel diep in mijn hart kijk zou ik het liefst in een heel goedkoop tiny house gaan wonen, verkassen naar een land waar de zon veel vaker schijnt. Met een camper op de bonnefooi op pad of toch eindelijk die die wereldreis eens maken. Of met een stel gelijkgestemden ergens een groot kasteel in Italië kopen voor 1 euro en daar dan met z’n allen in wonen zodat we ook eens kunnen doen waar het leven misschien wel voor gemaakt is; namelijk om te genieten.
Abonneren op:
Posts (Atom)