dinsdag 29 juli 2014

Twintig kilometer om en kinderen die niet hoeven te spelen

Lekker even binnendoor naar Sneek is vanaf Lemmer tegenwoordig wel echt een mijl op zeven. Wie dat niet weet wordt flink omgeleid. Over Balk (!) wel te verstaan. En wat heeft dat voor effect? Precies? Dat die zo gehate rondweg nog veel meer gebruikt wordt. Want normaliter kwam je dan gewoon uit op bij of de snelweg en pakte je die verder naar Lemmer als je over Hommerts kwam. Of je ging binnendoor over Follega en Eesterga.

Nu word je niet alleen door half Gaasterland geleid, nee je komt dan ook nog eens uit bij de brug over het Prinses Margrietkanaal. Die brug waar het altijd vast staat en waar die weg niet goed genoeg doorstroomt. Nee, logisch zo is er ook nooit een goede doorstroming. En juist die ophoping van verkeer is de aanleiding om alles te veranderen.

Terwijl er geen cent voor op de plank ligt. Met een eenvoudig bordje waar je dan wel langs moet om toch een soort van binnendoor te gaan (wat kost zo’n bord nu helemaal) kun je al flink wat problemen oplossen. Aan de Goudkust hebben ze er inmiddels tabak van. Steeds dat verkeer dat normaliter gewoon via Follega Lemmer binnen kwam rijden, zoeft nu daar langs. En zorgt voor dikke files. De provincie (die dit illustere idee heeft bedacht) zou een half jaar geleden of misschien nog wel langer daar al iets aan doen. Maar sloegge soe ek zou mijn moeder wel gezegd hebben. Ergo, er gebeurt helemaal niets.

Ook geniaal is het feit dat kinderen uit Lemstervaart blijkbaar niet tot de categorie behoren die hoeven te spelen. De Friese Meren heeft besloten dat kinderen uit de Barkentijn maar zelf moeten zien hoe ze aan een schommel of een glijbaan komen. Want er is geen geld voor, zeggen ze. In heel de wijk is 1 speelveld, terwijl er in de wat duurdere buurten veel meer speelgelegenheid is.

Bewoners die zelf bovendien wilden meewerken om aan een veilige speelplaats voor zo’n 100 kinderen, kregen te horen dat ze dan zelf het geld ook maar bijeen moesten brengen. En dit terwijl er nog een voorraad aan speeltoestellen stond, maar die zijn logischerwijze gewoon aan de andere buurten uitgedeeld. Ik dacht dat ze in de Lemstervaart bezig waren alles mooier en leuker te maken. Dat geldt dan zeker niet voor de kinderen in die buurt. Was het bovendien niet zo dat de bewoners bij de aanleg van de geluidswal al beloofd is dat ze deze voorziening zouden krijgen? Hoe lang staat die wal er inmiddels? Zo’n twintig jaar? Mijn moeder zou het weer zeggen: Sloegge soe ek.

Aanbiedingen bij EuroClix

maandag 21 juli 2014

Blijf van onze doden af

Ik weet nog hoe ik mijn ouders wilde beschermen nadat ze waren overleden. Een arts die vroeg of haar lichaam nog mocht worden onderzocht door een patholoog werd door ons nabestaanden direct af geserveerd. Ze moesten van dat toch al enorm geteisterde lichaam afblijven. Ze moest nu eindelijk die rust hebben na zoveel pijn en ellende. En toen de begrafenis voorbij was, liep ik dagenlang rond met het idee dat ik haar een jas had moeten aantrekken. Want het was zo koud.

Bij mijn vader eigenlijk hetzelfde. Ik wilde hem na zijn overlijden eigenlijk geen seconde alleen laten. Want dat zou hij in mijn beleving voelen.

Beelden ramp Malaysian Airlines

En dan zie ik nu de beelden van de slachtoffers van de ramp met het vliegtuig van Malaysian Airlines. Ik zie boeren en mijnwerkers uit de omgeving die totaal niet zijn getraind gewoon door het gebied struinen en mensen oppikken. Ik zie dat ze in plastic zakken in een koelwagen zijn gelegd. Dat er separatisten om heen staan die echt onderzoek onmogelijk maken. En het maakt me razend. En verdrietig. Plaatsvervangend verdrietig.



Van de doden moet je afblijven. Zeker als ze hebben meegemaakt wat zij hebben meegemaakt. Maar eigenlijk altijd. En je moet vooral zorgen dat de nabestaanden een normale manier kunnen vinden om te rouwen. Als moeder of vader, vriend of vriendin of andere dierbare moet je toch gek worden van het idee dat je kind of vriend nu ergens in een koelwagen ligt terwijl jij wilt dat hij of zij thuiskomst?



Na de eerste shock over zo’n gebeurtenis kom je waarschijnlijk langzaam tot de realisatie dat het echt is wat er gebeurd is. Dat diegene waar jij van houdt waarschijnlijk uit de lucht is geschoten. Om geen enkele reden. Dat het leven van je dierbare in een klap is beëindigd, terwijl hij op weg was naar iets leuks of iets belangrijks.

Je zou wel willen gaan lopen

Je zou wel het eerste vliegtuig willen nemen om je kind zelf op te halen. Je zou waarschijnlijk wel naar Oekraïne willen lopen om dat te doen. Om te kijken waar hij of zij is gebleven, die mannen met geweren zou je aan de kant willen drukken en zeggen:'Blijf van mijn kind, mijn man of mijn vriend af. Dat is niet aan jou. Dat is mijn bloed, mijn liefde, mijn vriend. Die op een verschrikkelijke wijze is gedood en die nu rust verdient. En waar beslist niet mee gezeuld mag worden. Ik wil niet dat vreemde handen hem of haar aanraken. Kortom blijf af van mijn bloed, van diegene die jij nooit gekend hebt, wiens geboorte je niet hebt meegemaakt, waarvan je niet weet waar hij van houdt, waarvan je niet weet wanneer hij blij was of verdrietig. Blijf af en geef ze terug. Aan degenen die dat wel weten, maar vooral voelen.

maandag 14 juli 2014

Putten, kan het nog?



Het strand. Vroeger kon ik er uren lang doodstil liggen. In de hoop met mijn blonde huid wat kleur op te doen. Het ultieme streven was om zo bruin mogelijk te worden. Want dat vonden we mooi. Tegenwoordig is wel bewezen dat dit allerlei schadelijke bijeffecten heeft, maar toen wisten we dat nog niet zo goed. Maar daarom gaat tegenwoordig wel factor 50 op elke witte plek. En dat zijn er nogal wat.

Dit zo bekijkend, viel me dit jaar veel meer op. Je wilt het jezelf natuurlijk nooit toegeven, maar naarmate de jaren verstrijken wordt het allemaal toch wat minder met dat lijf. De vorm verandert, de structuur van de huid wordt zullen we zeggen wat losser. En er komen putten en andere ongerechtigheden daar waar je ze nooit zou vermoeden. De strakke benen zijn opeens veranderd in een soort pudding die meedrilt met elke beweging die je maakt.

Op je buik zitten opeens ribbels. Niet die van een sixpack, maar die van een soort vetophoping. En dat gladde vel is ook zo glad niet meer. Dus voor het eerst dit jaar was de grote vraag: doen we het nog wel? Naar het strand gaan dus. Veel zin om urenlang in de hitte van de zon te liggen heb ik toch al niet meer, dus moet het dan allemaal nog? Het antwoord is misschien wel gewoon ja als je er zin in hebt. Want toen ik op een willekeurig strand eens om me heen keek, zag ik alleen de jongere garde heel mooi heen en weer dribbelen.

En dat hoort ook. Verleiden en aantrekken hoort bij die leeftijd en die lichamen zijn daar ook op gebouwd. Mijn lichaam is er nu meer om troost te bieden denk ik. Wijs geworden door ervaring houd ik het er maar op dat ik met mijn geestelijke en emotionele ondersteuning mijn lichamelijk imperfecties kan verdoezelen. In donkere dagen, tijdens moeilijke momenten. Dat soort zaken. Maar stiekem baal ik natuurlijk toch gewoon van dat lijf dat zomaar wat doet en waar de zwaartekracht nu opeens wel heel hard aan trekt. Dan nog maar even om me heen kijken en zien hoe het met anderen van mijn leeftijd is gesteld. Dat is vaak niet anders en daar moeten we het dan maar mee doen.

Wel waag ik me nog even aan de stevige handen van een masseuse die me verzekerd dat ze alles weer glad krijgt met haar anti-cellulite massage. Na de massage lijkt dat inderdaad het geval, maar een dag later zitten alle putten er weer gewoon in al hun glorie. En zelfs het feit dat ik de bikini heb verruil voor een badpak helpt daar niet aan mee. Als ik echter het zilte nat induik dan ben ik weer even heer en meester van het strand. Want zwemmen dat kan ik. En dan zit toch alles onder water.

Aanbiedingen bij EuroClix