maandag 26 september 2016

Dure ambtenarenkamers

De nieuwe kamers waarin de ambtenaren van de Fryske Marren moeten gaan werken,  worden - als het aan B&W ligt - behoorlijk prijzig. Voor tien miljoen willen burgemeester en wethouders alle mensen weer op één locatie hebben in een nieuw of vernieuwd optrekje. 

En ja, natuurlijk in Joure en echt niet in Lemmer of in Balk. En dit terwijl al die medewerkers allemaal momenteel een plekje hebben (met zelfs fietsen om van A naar B te rijden), maar dus niet samen. Wel moet er van alles aan gebeuren om die werkplekken te verbeteren. 

Het kan 4 miljoen goedkoper

Maar als de ambtenaren op twee locaties worden ondergebracht kan dat 4 miljoen euro goedkoper. Het vreemde is alleen dat de gemeente deze optie helemaal niet heeft onderzocht. Blijkbaar vond ze dat niet interessant of stond wat ze wilde al bij voorbaat vast. In een tijd waarin alle burgers, organisaties en instellingen alleen maar bezuinigingen voor de kiezen krijgen, is dat naar mijn idee niet te verkopen.

Houd de politiek haar poot stijf?

 Gelukkig vinden bepaalde politieke partijen dat ook, maar de vraag is wel of ze aan dat standpunt vasthouden. Te vaak wordt er eerst boe en nee geroepen door de fracties, maar als het erop aan komt, stemmen ze toch weer in met de burgervader en zijn delegatie. Als iedereen in deze gemeente moet bezuinigen, als al het groen bijna uit Lemmer verdwijnt, als bijna geen vereniging meer subsidie meer krijgt, kan dit niet. Dat de lokale overheid dat zelf niet inziet, is eigenlijk best verbazingwekkend. Als je meelijdt met je burgers, zullen ze daar meer begrip voor hebben dan als je jezelf wel een goede plek toe-eigent. Het is net als met prinses Amalia die een enorm bedrag krijgt terwijl de helft van Nederland nog steeds geen cent te makken heeft. Allebei een beetje dom. 

maandag 12 september 2016

Ontroerd

Vijftien jaar geleden vlogen twee vliegtuigen de Twin Torens binnen. Sinds die tijd is het leven eigenlijk nooit meer onbezorgd geweest en zagen we steeds vaker dat ons vrije leven bedreigd werd door groeperingen waarvan ik de intenties niet begrijp. Het maakt het leven er vaak niet leuker op: we houden er toch allemaal min of meer rekening mee dat er altijd iets kan gebeuren, waar we ook gaan.

Tranen

Toen zaterdag zo’n honderd zwemmers door het Dok van Lemmer zwommen, kon ik mijn tranen bijna niet bedwingen. Dat heeft natuurlijk met mezelf te maken; tegenwoordig jank ik om het minste of geringste. Maar het heeft ook te maken met de intenties van al die mensen daar in dat water die al maanden trainen voor een doel dat vaak niets met hen zelf te maken heeft.

Gebroederlijk

Zij begaven zich in het koude (en mag ik zeggen wat vieze water) zwommen door tot ze het einde bereikt hadden en haalden bovendien geld op voor een ziekte waar nog helemaal geen medicijnen voor zijn. Ze waren jong, oud, dun, wat dikker, lang, kort, wit en donker. Ze zwommen met een gesponsord gekleurd mutsjes of met een piratenmuts op. In een t-shirt of een wetsuit. Maar ze zwommen. Verbroederd, gebroederlijk. En ze maakten dat wij op de bruggen en langs de kant onze waardering voor hen en voor alle mensen onderling uitspraken. Zij maakten dat we ons even één voelden en dat er even in die hele bange boze wereld iets prachtigs ontstond. En dat brengt al weer tranen mijn ogen.

maandag 5 september 2016

Fryske porno

Deze week las ik over een of ander onderzoek naar porno. Ik weet de strekking niet eens meer helemaal, maar echt fris was het niet. Verslaving, niet meer aan normale seks kunnen doen, niet meer kunnen verbinden of zo. Er was ook nog een of andere ster die zich uitsprak tegen het fenomeen, ik meende dat ze zei dat het voor losers was. Als ik het me goed herinner was ze in haar jonge jaren een echte seksbom (ja dat zeiden we in dei jaren nog) maar nu wil ze daar niets meer van hebben. Tja, dat kan.


Fryske porno

Wil ik mijn voorkeur over het vleselijk met u delen hier, zult u wellicht denken.  Nou nee. Een collega van mij plachtte altijd te zeggen als iets dergelijks te sprake kwam,’ laat mij er buiten.’  En ja, ik zou ook zeggen laten we die intimiteiten nu maar even niet met elkaar delen. Maar dan is er steeds weer die ene poster. Een poster die me bijna achtervolgt. En raar maar waar, ik schrik elke keer van die poster. 

Een vrouw met een lolly en een hele vreemde zin over de Friese taal. Friese porno zeg maar. Doe het maar in het Frysk of iets dergelijks. Hoewel ik het ding nu al best vaak heb zien hangen, wordt mijn brein elke keer een beetje gek. Doe het maar in het Frysk?  Hoezo doe het maar in it Frysk? Als ik van de eerste schrik ben bekomen denk ik steeds:’ Hoe gaat dat dan.’ En voordat ik dat heb kunnen bedenken doemt die grote mond met die lolly weer op. Dat de boodschap blijft hangen zal wel goede marketing zijn. Maar echt, voor mij hoeft het niet, die Fryske porno.