zaterdag 24 december 2011

Mensen die veel ruimte innemen

Ik zwem. Ik zwem veel. Ik zwem veel en vaak. Niet in het bad in Lemmer, maar dat in Joure. Omdat het daar lekker warm is en de voorzieningen goed. Dat vind ik in Lemmer niet. Dus rijd ik twee of drie keer in de week naar Joure, naar dat subtropische bad. Overigens vind ik niet alles leuk aan dat bad. Want het is een golfslagbad. Dat betekent dat er steeds golven zijn, als ik gewoon probeer om mijn baantjes te trekken. En dat er dan allemaal kinderen op je springen. Maar dat hoort nu eenmaal bij dat bad, want dat bieden ze daar ook aan.

Wat ik ook minder vind is dat sommige mensen zich geen zak aantrekken van wat andere mensen in dat bad doen. Ik kom om baantjes te trekken, maar ik weet dat anderen dat ook doen. Dus proberen we in ieder geval om elkaar niet te schoppen (door gewoon te zwemmen dus) en als je op je rug zwemt door wel in de gaten te houden wie er tegen je aan botst. Nou ik kan je vertellen dat niet iedereen dat doet. Donderdag lag ik ook weer heerlijk te spartelen en toen was er zo’n man die de hele tijd de borstcrawl deed. Een hele foute borstcrawl overigens, want het spatte veel te veel en dat hoort niet bij die slag. Ook hield hij zijn hoofd niet goed. Maar dat maakt ook verder niet uit, het maakte hem waarschijnlijk gelukkig. Alleen zwom hij als een gek door al die andere mensen heen zonder op te letten. De ene keer had ik een been in mijn zij, de andere keer een arm op mijn hoofd. En wat oudere mensen die aan trimzwemmen doen, werden gestoord van die vent. Hij maaide hen gewoon aan de kant. En dat is erg onprettig.

Het zet me ook altijd aan het denken over hoeveel ruimte mensen soms letterlijk innemen. Probeer je nog wat rekening met de ander te houden of moet jij altijd voorgaan boven al die anderen? Bij de borstcralwman was het absoluut het eerste. De volgende keer zal ik hem er eens op aanspreken waarom hij dat doet. Want ook dat mag, vind ik. Dat je anderen aanspreekt op de veel te grote ruimte die ze ook van jou innemen.

dinsdag 20 december 2011

Serious Duniya

Het is goede doelen tijd. In Leiden hebben 3 mannen zich opgesloten in het Glazen Huis die niet eten en drinken, maar wel veel geld ophalen. Overal wordt actie gevoerd voor de 3FM Serious Request actie. Dit jaar voor moeders in oorlogssituaties. Ook Lemmer doet mee. Daar wordt een Faute party met Dries Roelvink georganiseerd.

Hartstikke goed, maar ik wil hier ook een warm pleit houden voor wat minder grootschalige acties. En wij hebben in onze gemeente een organisatie die dan misschien niet op de landkaart van hoge populariteit staat op dat gebied, maar minstens (zo niet beter) werk doet.

In ons lieflijke Bantega zetelen twee mensen die samen met vele anderen in Azië zorgen voor kinderen die geen onderwijs krijgen, geen eten hebben, op straat leven of die met een handicap moeten leven. Het is kleinschalig (wat je noemt, ze zetten soms operatieacties op, waarbij honderden mensen worden geopereerd) maar dat is in deze wereld blijkbaar kleinschalig. Maar wat ze doen betekent het verschil tussen leven en dood, tussen menswaardig en een hondenleven.

Soms vragen ze gewoon om wat geld voor dekens voor mensen in het koude India (ja daar kan het ook koud zijn) en dan zorg je met 4,30 euro voor wat warmte in een mensenleven. Je neemt hier twee glazen wijn minder et voila.

Doorzichtige actie
Het mooie van deze stichting vind ik ook dat het te controleren is. Dat 3FM veel geld binnenhaalt, begrijp ik. Maar waar blijft het? Ik heb er geen zicht op. In Bantega nemen ze je mee op een fotoreis door alle vorderingen van de kinderen, worden kiekjes getoond van voor en na operaties en worden de successen aangetoond. En ze gaan zelf niet uit eten van het geld dat anderen hen sturen, ze betalen hun kosten zelf als ze weer eens op reis gaan en moeten er vaak veel voor laten. Zo las ik verslagen van etentjes met gezagsdragers die overal toestemming voor moeten geven, waar je maag van omdraait.

Maar ze doen het toch maar mooi, die gemeentegenoten van ons daar in Bantega. Nee, ze organiseren er geen feestjes voor, maar ook dat vind ik wel mooi. Want eerlijk gezegd vind ik het wel een beetje in schril contrast staan: feestvieren om moeders die hun kinderen zijn kwijtgeraakt in de oorlog te helpen. Ik vind het op de een of andere manier niet zo passend.

Maar dat ben ik. Dus geef, maar denk ook aan Duniya. Ze zijn te vinden op: www.duniya.org en bijdragen kan op Bankrekening 44.16.24.383.

zondag 18 december 2011

Niet zo welkom bij ArkeFly

Ik ga binnenkort naar een Afrikaans land. Of twee Afrikaanse landen eigenlijk. Maar ze liggen dicht bij elkaar. Ik ga daar door de bush bush trekken met nog een aantal andere fanaten.

De reis is geboekt en betaald en je zou zeggen dat je daarmee dan gewoon in kunt stappen. Ja, er moeten nog wat persoonlijke dingen gekocht worden als een geïmpregneerde klamboe en wat toiletdingen, maar verder is alles klaar.

Tot ik van de reisorganisatie en mail kreeg. Of ik al van te voren wilde inchecken en mijn stoelnummer wilde bepalen. Dat kon bij ArkeFly. Mooi dacht ik dat is handig. Voorin voel je de turbulentie namelijk minder dan achterin, dus ik probeer ergens voorin een plaatsje te krijgen.

Ik ga op het plaatje door het vliegtuig, neem de eerste plaats voorin die vrij is (nog steeds op rij 18, maar toe maar) en boek. Tot mijn grote verbijstering moest ik vervolgens mijn creditkaart trekken.

Want om even vast te leggen dat ik op die plaats wilde zitten moest ik 6 euro extra betalen. En dat is dan alleen voor de heenreis. Tot mijn nog grotere verbazing kwam er daarna een mail dat die plaats niet gegarandeerd kon worden. Dus als ik hem dan toch niet krijg, dan had ik die 6 euro ook wel in een sloot kunnen gooien. En dat geldt ook voor stoelen waarvoor je 22 euro extra moet betalen, omdat je dan bij de nooduitgang zit.

Weg geld. Maar dat was nog niet alles. Na dit bericht volgde nog een bericht. Of ik ook wat wilde eten in het vliegtuig. Op een vlucht van een dikke 6 uur krijg je wel een keertje honger denk ik, dus ja. Maar dat betekende weer aftikken. Om precies te zijn krijg je dus niets, nakkes nada in dat vliegtuig. Een reis van zo’n duizend euro en er kan nog niet eens een kopje thee af.

Ik moet alles wat ik daar in dat vliegtuig nuttig dus nog zelf betalen. Frisdrankje, kopje thee, broodje. Boter bij de vis. En wil ik een beetje filmpje kijken of iets dergelijk dan moet ik daar ook voor betalen. Dacht ik.

Want ArkeFly vindt eigenlijk dat je je gedurende die dikke zes uur maar zelf moet vermaken. Op deze reizen geen vertier, neem je eigen troep maar mee.

Het geeft je nu niet bepaald het gevoel dat je als gast erg welkom bent, daar bij ArkeFly.

woensdag 14 december 2011

Banken, je moet het er niet van hebben

Soms ben ik erg blond. Errug blond. Vandaag maar even een betaaldagje en rekeningmaak dagje.

Maar ik heb verschillende bankrekeningen. Een zakelijke en een privé bijvoorbeeld. En het is altijd even oppassen met het betalen. Enfin, er lag een leuke dikke blauwe enveloppe te wachten.

Die hoefde pas begin januari betaald te worden, maar dan ben ik op vakantie. Bovendien mag je van de fiscus maar zoveel geld op je rekening hebben staan anders betaal je vermogensbelasting. Vorige week nog een lijfrente afgesloten, maar daarvoor moet je ook heel veel papieren tekenen en doornemen.

En daar moet geld op die rekening komen te staan anders is het ook weer niet aftrekbaar. En dat duurt op het einde van het jaar altijd even. Enfin, er moest van een andere spaarrekening dus weer geld naar die lijfrente. Alleen dat is weer zo’n spaarrekening waarbij je alleen terug kunt storten naar een gewone betaalrekening. Ik wilde slim zijn en dat geld overboeken. Maar ik was niet bepaald slim.

Want ik heb mijn belastingaangifte dus nu van mijn privé rekening betaald. Dat lukte overigens niet, want er stond te weinig saldo op. Dat was mooi, want het moest van die andere zakelijke rekening. (Snapt u het nog).

Maar even gebeld met de bank of ze dan die opdracht even wilden terugtrekken. Zodat ik de belasting van de zakelijke rekening kon betalen. Maar dat kan dus niet. Waarom niet vroeg ik? Het gaat automatisch zeiden ze daar. En daar is dan de kous mee af. Er is geen saldo, dus het kan nu niet overgeschreven worden. Maar zometeen komt er wel geld binnen van mijn spaarrekening en dan is er dus wel saldo. En dan heb ik de belasting dubbel betaald.

Dus de snelste oplossing was om gewoon die opdracht die nu toch niet doorgaat, gewoon terug te trekken. Maar nee, dat kan niet. Volgens mij zou het toch zo moeten zijn dat je die opdracht gewoon cancelt. Maar nee, daar is het automatiseringssysteem niet op ingesteld.

Dat vind ik nu niet bepaald flexibel van die banken. Dus ga ik nu maar even kijken of ik het spaargeld dan terug kan trekken. Misschien brengt dat soelaas. Want echt, na 3 werkdagen dan wordt de rekening toch echt wel betaald.
Wat een logica!
Inmiddels is de belasting twee keer betaald en zijn mijn rekeningen dus geplunderd. Maar de meneer van de belastingen verzekerde mij, nadat hij tienduizend keer iets na moest vragen dat het dubbel betaalde terug komt. Nou ja enkel dan. Dat is een hele geruststelling.
Geloof ik.

zondag 11 december 2011

Dat rare gevoel

Ik moet soms op de meest vreemde momenten op de meest vreemde plaatsen zijn. Dat geldt overigens niet alleen voor mij, maar ook voor mensen van de Thuiszorg, artsen, monteurs, mensen van woningbouwcorporaties en ga zo maar door. Tot deze week had ik daar nooit angst voor, maar opeens had ik dat nu wel. Ik had het idee dat de deur achter me in het slot ging nadat ik naar binnen was gegaan en vond de sfeer in de woning wat vreemd.

Er gingen allerlei stekels op staan waarvan ik dacht, het is hier niet pluis. Het bleek echter wel pluis, want er was niets aan de hand, maar ik bedacht me toen wel dat ik niet veel kon uitrichten als de mensen waarbij ik wel op interview ben geen goede bedoelingen hebben.

Collega’s weten wel waar ik ben, maar dat helpt natuurlijk niet veel als er al iets met je gebeurd is. Dat zie je wel met andere slachtoffers. En als ik de meisjes die later dood werden aangetroffen en waarbij de politie al eerder wist waar ze mogelijk wel zouden zijn nog in mijn herinnering haal, dan geeft dat de burger ook niet veel moed.

Bang dus.

Ik hoop dat ik deze week niet weer wordt overvallen door zo’n irrationele angst. Want zeg nu zelf, we wonen nu ook weer niet bepaald in een gebied waar het schering en inslag is dat er iets met je gebeurt. Misschien ben ik het verlies aan vliegangst wel aan het compenseren met een andere angst, dat kan natuurlijk ook. Dat ik inwendig eigenlijk toch heel graag een grote angst wil hebben.
Wat het me oplevert?
Voorlopig alleen een stijve nek omdat de spanning zo groot was.

vrijdag 9 december 2011

Een stille aanbidder?




Eens in het jaar ben je toch echt jarig. Dus ook ik. Nu ben ik op een wat vreemde dag jarig. Al 48 jaar vier ik mijn geboortedag op de dag na Sinterklaas. Ik ben in goed gezelschap, want ook mijn schoonzusje is dan jarig.

En mijn jeugdvriendinnetje. Wij kwamen beide 48 jaar geleden in dezelfde straat, op bijna hetzelfde moment en dus ook in hetzelfde jaar ter wereld. En trakteerden dus altijd samen en sturen elkaar nu elk jaar op die dag een berichtje.

De afgelopen 6 jaar vond ik eigenlijk niet zo veel aan mijn verjaardag. Ik sloeg hem liever over. Het overlijden van mijn ouders, het overlijden van mijn beste vriendin en toen het overlijden van de vader van mijn beste vriendin, van mij mochten ze hem hebben die dag. Maar dit jaar dacht ik, ik kan zo toch ook niet doorgaan. Met niet te leven! Dus nu vier ik deze hele week mijn verjaardag. Mijn schoonzusje hield het een dag later dus kon ik het op de dag zelf mooi vieren.

Niets mooier vind ik dan om te eten en te drinken op je verjaardag. Dus gingen we eten en drinken bij een Indonesisch restaurant in Sneek. Heerlijk, allemaal verschillende gerechten op tafel. Iedereen drentelde wat rond die bakjes en schepte hier en daar wat op. We dronken er een pro secco bij of een ander drankje voor de BOBS. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een prachtige dag was. En vanmiddag ga ik met een andere vriendin heerlijk naar Elburg en gaan we ons daar laten verwennen door de plaatselijke Italiaan. Maar eerst even shoppen natuurlijk. En over twee weken, dan ga ik het met een oud-collega nog even stilletjes over doen. Ik ben dus echt jarig!

Maar toen ik terug kwam van onze schranspartij vond ik op de deurmat een bos bloemen. Ik had mijn handen vol aan allerlei cadeaus en moest later terug om de bloemen op te halen. Ze lagen er zomaar. Eenmaal binnen graaide ik naar een kaartje. Maar er zat geen kaartje aan. Ik heb het hele bloemstuk opengehaald, maar nu weet ik nog steeds niet van wie die bloemen zijn. Mijn tante opperde dat ik misschien wel een aanbidder heb. Het is dan wel een hele stille, want zo schiet het in ieder geval niet op met die liefde.

donderdag 8 december 2011

Je slaat je vrouw en mag lekker het hotel in

Mannen die hun vrouwen en of kinderen mishandelen worden daarna heerlijk ondergebracht in een hotel. Zo zouden de heren in kwestie beter meewerken aan de nieuwe regels en die zeggen dat de dader dan het huis uit moet.

Met dat laatste ben ik het absoluut eens, met het feit dat ze dan kunnen overnachten in een hotel absoluut niet. Dat is toch de omgekeerde wereld? Ik snap best dat er iets nodig is om de heren vervolgens uit de buurt van het geteisterde gezin te houden, maar sluit ze dan gewoon op. Ze hebben toch iets gedaan dat niet mag?

Want nee, je vrouw of je kinderen mishandelen mag niet. Ondanks het feit dat vrouwen vaak bij een man blijven die hen terroriseert, slaat, psychisch kleineert. Overigens heeft ook dat allemaal een reden en een achtergrond en het heeft veel te maken met gedrag dat ze kennen.

En ook mishandeling is gedrag dat sommige mensen als bekend herkennen en dat is vaak veiliger dan een onbekende put in te springen en te kiezen voor echte veiligheid.

Amsterdam stopt volgend jaar met het onderbrengen van de heren met de losse handjes. Het kost de gemeente te veel. Ik ga eens even informeren of we hier in Lemsterland ook mannen (en misschien ook wel vrouwen trouwens, want die mishandelen ook) in een luxe hotelsuite onderbrengen terwijl wij de belastingbetalers daarvoor moeten opdraaien.

Als ik mijn buurvrouw een oplawaai verkoop (ik doe het niet hoor beste buurvrouw, u bent me veel te lief. Om eerlijk te zijn ken ik het fenomeen slaan ook helemaal niet. Ik heb nooit de behoefte om mijn hand eens op te richten) word ik dan naar een Center Parcs gestuurd of zo?


Het is echt van de zotte.

woensdag 7 december 2011

Callcenter: het is zo goed voor u

Het is avond. De nacht lijkt al gevallen, maar dat kan al snel, want het is snel donker. Toch wijst de klok al na acht uur.

De telefoon gaat. Anoniem staat er in het schermpje. Eigenlijk moet ik dan niet opnemen, want anoniem is vaak een verkoper. Of eigenlijk zo’n callcenter waar mensen die toch geld willen verdienen zich helemaal suf praten om iemand over te halen iets te bestellen.

Maar soms betekent anoniem ook dat het iemand anders is. Als de gemeente belt, is dat vaak ook met een anoniem nummer. Maar ja, de gemeente belt vaak niet meer na acht uur ’s avonds. Dom als ik ben, neem ik toch op. Ik hoor op de achtergrond allemaal stemmen. Fout, denk ik. Een mevrouw stelt zich voor als van de KPN. Zij heeft net een veel snellere internetverbinding genomen en dat zou voor mij toch ook het summum zijn. Want echt, als ik dat niet heb, dan is mijn leven ook niets meer waard. Dan kan ik niet meer snel downloaden, komt mijn mail veel te traag binnen. En natuurlijk heeft ze een fantastische aanbieding voor me.

“Net zo’n fantastische aanbieding als toen jullie opeens de kosten van het bellen extreem omhoog gooiden?” vraag ik. Ze antwoordt niet, maar werkt volgens mij de zinnen af die ze moet oplepelen. Ik stel me zo voor dat er een vrouw achter haar staat met een zweep die haar daartoe aanmaant. Ze ratelt maar door en dat het toch wel heel zonde is als ik het niet doe. Ik zeg dat ik het niet doe. Omdat mijn verbinding goed is en ik niet nog weer eens 10 euro extra per maand wil betalen. Weer komen er nieuwe zinnen. “ U luistert helemaal niet naar mij” zeg ik dan en heb ondertussen medelijden. Misschien is het wel een alleenstaande moeder met twee kinderen die in de avonduren haar kostje bij elkaar moet scharrelen en alleen maar van die serpenten als ik aan de lijn krijgt.

Toch houd ik voet bij stuk, de KPN verdient genoeg aan me. Opeens slaat de stemming om en wordt ze wat kribbig. “ Mevrouw zeg ik, u hoeft niet boos op me te worden. Ik wil dit gewoon niet. Bovendien sta ik in het bel-me-niet-register. Ze reageert niet. Of toch. Ze zegt namelijk dat ik zo meteen wordt doorverbonden en me kan laten registeren voor het bel-me-niet-register.
Ik zucht.
Heel hard.