maandag 28 maart 2011

De kerk in het dorp, of liever buiten het dorp

Het bestuur van de Rooms Katholieke kerk in mijn dorp wil niet dat het kerkgebouw een monument wordt. Ik las die woorden opgetekend door het college met verbazing. Want niets belangrijker dan het behoud van cultuurgoed als een kerk. Ik begrijp dat je daardoor gebonden bent aan veel regels en dat het soms ook geld kost. Maar daar zijn dan wel weer potjes voor. En in Lemsterland zelfs hele commissies en stichtingen. Vooropgesteld is dat ik niet weet wat de inhoudelijke bezwaren zijn van het bestuur. Die kunnen zwaarwegend zijn, natuurlijk. Maar hoe zwaar ook, het lijkt me dat ze nauwelijks opwegen tegen het beschermen van cultuurgoed. En heel stiekem denk ik dan ook weer dat kerken en hun besturen toch ook wel vaak een soort macht uitoefenen. Toegegeven, ik ben bevooroordeeld. Ik ben een kind van gemengde ouders. Niet in de zin van ras, maar wel van geloof. Mijn vader was van huis uit gelovig, mijn moeder niet. En vanuit de gelovige hoek werd haar dat heel erg na gedragen. Sterker nog ze was niet eens welkom in dat huis dat zo godvrezend moest zijn. Wat ze ook deed, ze kon het nooit goed doen. De liefde van de Heer was dan ook ver te zoeken. Zelfs op hun trouwdag wisten mijn ouders niet of er toestemming voor hun huwelijk was. Laat staan dat de enige levende ouder aanwezig was bij de plechtigheid. Een pijnlijke geschiedenis, want kerkbezoek, bidden en het vrijheid van geloof heeft binnen de familie van mijn moeder altijd voorop gestaan. Iedereen werd daarin vrij gelaten, voor het eten werd er opgeroepen tot gebed. Voor sommige gelovigen is dat blijkbaar niet voldoende, ik weet het. Hoe naar je je ook gedraagt, als je aangeeft dat je in Hem gelooft, dan doe je het altijd goed. En daar denken wij ongelovigen dan toch net even heel anders over. Eigen verantwoordelijkheid staat bij ons voorop. En als je ziet hoe diezelfde kerk om is gegaan met haar verantwoordelijkheid naar jonge kinderen dan zou ze zich moeten schamen. Diep, diep schamen. En als al die hooggeplaatste heren die jonge kinderenlevens hebben verwoest door hun seksuele driften alsnog een hemels hiernamaals krijgen dan weet ik het niet meer. Maar ik dwaal af. Het ging om het kerkgebouw. In Lemmer. Waarvan ik hoop dat het nog lang blijft staan en wordt beschermd.

dinsdag 1 maart 2011

Nieuwe "sociale" media

Sinds ergens dit jaar heb ik me ook op de markt van de nieuwe media gestort. Dat zijn kanalen waarbij je via de computer of zo'n hypermoderne telefoon (die ik overigens niet heb omdat ik die veel te duur vind) allerlei informatie de wereld instuurt. Dus Twitter ik, zit ik op Facebook, heb ik een LinkedIn account en een Hyves pagina. Ik schaar mezelf nog onder de oudere generatie dus ik moet zeggen dat het me flink wat moeite heeft gekost om erachter te komen hoe dat alles werkte. En toen ik erachter kwam dat ik eigenlijk te weinig kennis had op dat gebied heb ik een cursus gevolgd van een dag. Daar leerde ik wat ik moet doen om gelezen te worden. Dus moet ik tegenwoordig per dag zeker 6 twitterberichten de ether insturen en moet ik mijn Facebook, maar zeker mijn LinkedIn profiel eens in de week bijhouden. Van die laatste twee komt weinig. Tijdgebrek. In het verzenden van tweets (dat is een berichtje via de Twitter en omdat het een geluidje maakt als van een vogel wordt dit zo genoemd) ben ik inmiddels wel wat beter. Maar iedereen die me in het begin wat stuurde kreeg steevast niets terug. Gewoon omdat ik er helemaal niets van begreep. Enfin, ik ben dus heel modern bezig met al die nieuwe media. Echt verslaafd ben ik er niet aan overigens. Ik blijf het een eenzame bezigheid vinden om allerlei berichten de ether in te sturen als je ook gewoon met elkaar kunt bellen of met elkaar een kopje koffie kunt drinken. Dus zijn al die media voor zakelijk gebruik en glipt er alleen zo nu en dan een persoonlijk berichtje doorheen. Dat niet iedereen daar zo over denkt en dat deze sociale media zelfs kunnen worden ingezet om een levenslange vriendschap te verbreken bleek deze week. Ik ben via Facebook aan de kant gezet. Dat kan blijkbaar, zelfs als je er al 30 jaar vriendschap op hebt zitten. Mensen bellen elkaar in dat geval blijkbaar niet meer op als ze iets op hun lever hebben, maar sturen een bericht met daarin dat er " geen behoefte meer is aan contact". Goedkoper en eenzamer heb ik het nog nooit meegemaakt, zeker niet als het toch om iemand gaat waarvan je denkt dat je diegene heel goed meent te kennen. Het geeft mij wel te denken. Over die vermeende vriendschap die mogelijk dan toch minder hecht was dan ik ooit heb gedacht. Maar ook over de gevaren van zo'n medium. Want het is blijkbaar heel gemakkelijk om even een zin in te typen, iemand daar helemaal mee neer te sabelen en een einde te maken aan verbintenissen waarvan je dacht dat ze van waarde zijn. Zouden er ook huwelijken op die manier worden beƫindigd? Mijn ding is het in ieder geval niet . Wat een armoede als je zo met elkaar om denkt te moeten gaan.