zaterdag 18 januari 2014

Niks aan de hand

Niks aan de hand. Hoe vaak hebben we dat nu de afgelopen jaren al gehoord als het ging om de meest uiteenlopende zaken op het gebied van voedsel en veiligheid? Talloze malen. Aardbevingen die spontaan en heel vaak ontstonden, kwamen echt niet van de gasboringen hoor. Nee, natuurlijk niet. Die ontstaan zomaar spontaan, terwijl er voorheen niets aan de hand was.

Overheid, maar ook bedrijven die er baat bij hebben bleven maar volhouden dat het er echt niet toe deed. En nu dan opeens de ontknoping: ja het doet er wel toe. Maar was die ontknoping ook geopenbaard als half Groningen niet op zijn kop was gaan staan? Ik geloof er geen snars van. Dan waren we gewoon doorgegaan met boren en waren de aardbevingen waarschijnlijk steeds heviger geworden. Overigens gaan we nu ook gewoon door met boren. Het lijkt er alleen op alsof er forse maatregelen zijn genomen. En dat ze veel geld kosten.

Geld verdienen Want in feite gaat het daar natuurlijk om: inkomsten. Hoe meer we boren, hoe meer er in het laadje komt. Je kunt er donder op zeggen dat we nu weer met een lastenverzwaring te maken krijgen die wordt toegedicht aan het minder boren naar gas. Rutte lulde een gat in de ozonlaag voor de tv, maar gaf daar totaal geen uitsluitsel over. Ook weer niks aan de hand. Ik wacht op het moment dat ze eens wel zeggen dat er iets aan de hand is. Want dat is er wel degelijk.

Twee weken geleden beweerde een bakkersketen overigens ook dat er niets aan de hand was met hun ovens. Ovens waar ons brood in werd gebakken en waar allemaal asbest in zat. Niks aan de hand zei de directeur. Er was nooit iets in het brood terechtgekomen en de bakkers waren ook niet ziek geworden. Ik weet nog dat ik in de auto zat en het aanhoorde. En dacht:”Is die man nu helemaal van de pot gerukt?” Hoezo niks aan de hand? Gelukkig hebben we de publieke omroepen nog die onderzoek doen en uitkwamen bij mensen die wel degelijk longvlieskanker hadden dat ontstaat als je met asbest in aanraking komt. En niets aan de hand met dat brood? Asbestdeeltjes zie je niet met het blote oog en hoe weet je als producent dat die delen niet in het brood zitten? Ook dat zie je namelijk niet met het blote oog. Dus misschien hebben we allemaal wel jaren asbestbrood zitten eten en krioelt er iets in ons binnenste dat echt niet goed is. En wie weet wat er allemaal nog meer niet in de haak is, terwijl iedereen maar schreeuwt dat er niks aan de hand is. Te veel aan de hand. Dat kan beter de slogan worden.

maandag 13 januari 2014

Geen prijzen winnen bij de Hema, maar eigenlijk niet bij de Postcodeloterij



Het is volgens mij voor iedereen een droom om iets te winnen. Niet voor niks is er met oud en nieuw een run op staatsloten en niet voor niets zijn krasloten niet aan te slepen. De gedachte dat je na het kopen van zo’n stukje papier nooit meer iets hoeft te doen en alleen maar van je cocktail hoeft te nippen terwijl je in een bananenrokje of kokosshort in je hangmat ligt, is voor velen magisch.

Voor anderen zal het een uitweg betekenen uit een moeilijke situatie. Dus dat dagdromen over een toekomst zonder geldzorgen, volgens mij doen velen het. Dat instanties daar ook graag gebruik van maken, werd me vandaag weer enorm duidelijk. Ik doolde vorige week door dat pak met folders van alle winkeliers die we elke week krijgen toen ik een kaart van Hema onder ogen kreeg. En ja, je kon er iets mee winnen. Ik lees dat soort dingen altijd in bed en aangezien ik nogal een woeler ben, liggen al die papieren ’s ochtends altijd naast me op de vloer. Aan de andere kant wel te verstaan, waar ik ze niet zie als ik opsta.

Toen ik bijna over ze uitgleed, om het raam te openen, herinnerde ik me de actie weer. Leuk dacht ik. Prijzen winnen bij de Hema. Ik zag vanuit een ooghoek nog wel dat er ook iets stond over de Postcodeloterij, maar dat was dus ook echt vanuit mijn ooghoek. Ik nam de stapel mee naar beneden, startte mijn PC op en ging douchen. Toen ik mijn mail ging checken was ik dat formulier al weer vergeten. Maar daar lag het: recht voor mijn neus. Toch maar even doen. Nadat ik mijn nummer had ingegeven dat op de kaart stond (eerst even krassen voor de spanning) moest ik opeens van alles invullen. Naam, adres en telefoonnummer. Dat laatste weigerde ik. Met mijn telefoonnummer hebben ze niets te maken. Mooi niet. Het systeem bleef roepen om het in te vullen, zonder dat kwam ik geen stap verder.

Eigenlijk haakte ik toen al af, maar ik vond mezelf heel slim en ik typte gewoon een fictief nummer in. Haha, daar had het systeem niet van terug. Ik ging door voor de volgende ronde. Nou, dat heb ik geweten. Als je niet heel erg goed oplet, zit je opeens aan die loterij vast. En betaal je iedere maand 12 euro zoveel voor een kans van niks. Ook dat wist ik te omzeilen, maar toen ik dan uiteindelijk de bevestiging kreeg dat ik meedeed met de wedstrijd, stond daar weer in dat ik loten moest kopen. Omdat het voor het goede doel was, maar ook omdat ik een enorme kans maakte op een vrachtwagen met geld. Ik denk dat de enige met zo’n vrachtwagen de directeur is van de Postcodeloterij. Of zou dat ook weer de overheid zijn, die van alles aan banden legt, maar die wel de casino’s in eigendom heeft?

donderdag 9 januari 2014

Nummer 56

Nieuwjaarsdag. Ik kom van een vriendin die ver weg woont en ben helemaal kapot. Een ander bed, wat later gaan liggen en dan komt de man met de hamer al snel langs. Het is al avond als ik in Lemmer arriveer en al mijn eten is in bevroren toestand. Dan maar Chinees halen denk ik. Met de juiste keuze ook wel gezond en ik kan daarna gaan liggen. Ik rijd meteen door en ga niet eerst naar huis. Het valt me op dat het parkeerterrein wel erg vol staat, maar ik denk er verder niet zo bij na.

Als ik echter de deur wil openen van het restaurant, lukt dat niet. Ik duw nog even en merk dan dat er gewoon een mens achterstaat. Niet één overigens, maar wel een paar honderd zo lijkt het. Het is er afgeladen. Iedereen eet blijkbaar op nieuwjaarsdag Chinees of heeft geen zin om te koken. Of heeft net als ik alles in de diepvries liggen. Ik zie allemaal bekenden en het is zowaar gezellig. We wensen elkaar gelukkig nieuwjaar, grappen over hoe lang een bami kan zijn (in tijd heel lang) en kijken of het ook uitmaakt welk gerecht je hebt besteld. Dat blijkt het. Bovendien zijn mensen die vantevoren hebben gebeld in het voordeel.

Hun eten staat vrij snel op de counter, terwijl wij allemaal met ons nummertje zitten te wachten. Want ja, je krijgt een nummer voor je bestelling en als je eten klaar is, wordt dat omgeroepen. We grappen dat we misschien het eerstvolgende nummer maar moeten nemen en dan thuis maar zien wat de pot schaft. We wisselen uit wat we besteld hebben. Mijn soepje blijkt behoorlijk wat tijd in beslag te nemen.

Anderen met veel ingewikkelder gerechten zijn al veel eerder dan ik aan de beurt. Omstanders manen mij om te vragen of ze me niet vergeten zijn. Een soepje kan volgens hen nooit zo lang duren. Ondertussen gaat de deur weer verscheidene keren open. Sommige mensen stuiteren terug als ze zien hoeveel mensen er inmiddels staan en zitten. Later hoor ik dat er ook mensen zijn die heel moeilijk doen. En ik: ik kreeg mijn soepje met nummer 56 en vond het eigenlijk wel gewoon heel gezellig.

maandag 6 januari 2014

Een leuke man

Een man vindt mij leuk. Hij heet Hans. Maar ik weet nog niet of ik hem leuk vind. Is dat raar? Nee, dat denk ik niet. Je weet namelijk nooit zomaar of je iemand echt wat vindt, voordat je hem wat beter kent. En deze man ken ik nog helemaal niet.

Hij staat namelijk op mijn Facebook pagina en daar zegt hij dat hij me leuk vindt. Als ik echter op Hans druk, dan kom ik opeens op een datingsite terecht. Dus die Hans vindt me helemaal niet leuk. Want Hans kent me helemaal niet. Weet waarschijnlijk niet eens van mijn bestaan. Waarschijnlijk staat Hans gewoon op ieders Facebook. Zelfs op die van getrouwde vrouwen. En misschien ook wel op die van mannen. En is er van verkering krijgen dus geen enkele sprake. Of zelfs maar van aantrekkingskracht.

Het is net zoals er een man op allerlei sites staat die met een of ander supermiddel enorm is afgevallen. In Nederland heet hij Piet, in Spanje Juan en in Noorwegen waarschijnlijk Wiki. Het is overal dezelfde man, maar hij komt uit elk land. Het is een echte wereldreiziger die man. En hij wordt steeds magerder waarschijnlijk. Het punt is, wat moet je nog geloven van al die onzin die ze je voorspiegelen? Want Hans heet waarschijnlijk ook helemaal niet eens Hans.

Hij is waarschijnlijk ook helemaal niet single, maar gewoon een fotomodel dat betaald krijgt voor het feit dat hij zegt dat hij iedereen leuk vindt. Ik denk niet dat Hans nog gewoon over straat kan. Want alle vrouwen denken dat hij hun grote liefde is. En dat is hij dus niet. Maar misschien, heel misschien, woont Hans ook wel helemaal niet in Nederland. Heet hij eigenlijk Juan en eet hij in Spanje die supervrucht om slank te blijven. En staat daar op de Spaanse Lexa een Nederlandse Piet onder de naam Juan, die zegt iedereen daar leuk te vinden.

Nee, dan Boer zoekt Vrouw. Daar vecht je met nog twee anderen vrouwen tot je met je ellebogen in de stront zit en je de boer van je dromen in je armen mag sluiten. Toen ik zondagavond zag hoe de emoties bij sommige dames hoog opliepen omdat ze werden weggestuurd dacht ik: “Dat met Hans is niks. Maar dit is ook niks. In het echte leven slaan mensen elkaar de tent uit als er een derde persoon in het spel komt. En hier heeft de boer of boerin maar liefst 3 scharrels en dan nog legitiem ook.” Wel laten ze te pas en te onpas weten dat ze zich nog niet helemaal openstellen. Want ja je weet het niet en dat maakt kwetsbaar. En dat is niet leuk als je dan toch een schop krijgt daarna. Nee, dan Hans. Die blijft tenminste op veilige afstand. Hij zegt in ieder geval dat hij me leuk vindt, zonder me weg te sturen.


Lekker winkelen zonder zorgen - Gratis verzending en retour