maandag 26 februari 2018

Omdat je vrouw dood is

Je vrouw is dood zeiden ze. Daarom is het. Alsof hij niet wist dat zijn vrouw dood was. Alsof hij niet haar lijdensweg had meegemaakt. Alsof hij haar niet had zien sterven. Alsof hij haar niet had begraven. Alsof hij hun kinderen niet had moeten vertellen dat hun moeder hen nooit zou zien trouwen of kleinkinderen zien krijgen. Alsof hij geen weet had van dat alles.

Geen contract na overlijden vrouw

Maar dat dus, dat is dus de reden dat je geen contract krijgen zeiden ze. Want dat was de vraag geweest. Niet de vraag om menselijke ondersteuning. Niet eens de vraag om hulp, want hoe moet je dan verder op jonge leeftijd als weduwnaar. Nee, de vraag was gewoon geweest waarom veel collega’s een contract hadden gekregen en hij niet. Nou ja, omdat zijn vrouw dus dood was.

Twee weken vrij voor overlijden vrouw

En hij daarvoor twee hele lange weken vrij had genomen. Nee, geen half jaar of een jaar. Gedurende die andere maanden waarin het ook erg slecht ging, had hij zich gewoon van alle taken gekweten. Gewerkt, voor de kinderen gezorgd, voor haar gezorgd. En dat alles in het licht van haar naderende dood.

Niemand moet alleen zijn als de dood nadert

Maar toen die dood nabij kwam, ze was uiteindelijk nog maar half 50, vond hij toch dat hij bij haar moest zijn. Vond dat zij die laatste weken niet zonder hem hoefde door te maken. Omdat het voor haar al angstig en naar genoeg was. Het bedrijf vond dat blijkbaar niet. Die vonden blijkbaar dat zij wel dood had kunnen gaan zonder hem.  Want dan had hij dat contract wel gekregen. 

maandag 19 februari 2018

De Piterstún



De zon scheen, we werden allemaal gek en renden onze deuren massaal uit. Het dorp in, het strand op, de bossen in. Zelfs de terrassen zaten op bepaalde plekken al vol, met dien verstande dat mensen hun dikke jassen wel aan moesten houden. Kortom we warenblij. De koperen ploert straalde haar stralen over ons uit, we werden als lammetjes in de wei.

Keuvelen op de eerste lentedag

Hoi, hoi, goeie, goeie. Hier een praatje, daar een lachje. Mijn tantetje zat op haar rollator in de zon naast de drogist, op de Streek was het een gekeuvel van jewelste. Ik denk ik moet er even uit, maar toen bedacht ik ook, waar moet ik heen, zei één van hen. Ze wilde ergens zitten, echte Lemsters ontmoeten. Maar waar moest dat? Een oude vriendin van mijn moeder wilde dat ook, maar ze wilde daarbij ook zingen. Om haar woorden kracht bij te zetten, begon ze maar alvast.

Met elkaar zingen

Met elkaar zeiden ze. Als vanouds zeiden ze. Zingen en praten. Over toen en nu. Gewoon gezellig. De Piterstún zei ik. Daar moeten jullie je dan bij aansluiten. Ze hadden er van gehoord, maar moesten ze dan ook niet aan het schoffelen? Want dat gaat zo moeilijk met een rollator. Of ze hadden er geen zin meer in om dat werk te doen. Welnee, zei ik, jullie mogen daar zo naar toe. Gewoon lekker met elkaar.

Verhalen van vroeger of Lemmer

De verhalen kwamen al. Van hoe ze met de jongens mee wilden schaatsen naar Sloten, maar die mannen ze niet mee wilden nemen omdat het te hard waaide. Dat ze toch gingen, maar die terugweg inderdaad veel te zwaar was. Maar dat er toen toch iemand was die er voor zorgde dat ze terugkwamen. In al mijn onschuld vroeg ik of diegene dan een auto had. Gelach was mijn deel. ‘Welnee, faam in die tijd had maar één hier in Lemmer een auto.’ Nou kijk zei ik, dat soort dingen moeten jullie allemaal daar vertellen. Aan ons, aan elkaar. Maar vooral op de Piterstún. En dan gaan wij wel staan wieden. Terwijl jullie ons toezingen.

maandag 5 februari 2018

De depressie van het niet-pensioen

Ik ben helemaal depressief verzucht een vriend. Dat had ik niet verwacht, de reden waarom ik heb bel is immers omdat het zijn verjaardag is. Het zou ook een mooie dag moeten zijn: 65 jaar worden en dan weten het hoeft nu niet meer -  dat werken. Er komt nu gewoon elke maand iets binnen, waar je al vanaf 13e voor gewerkt heb.

Stoppen met 65 jaar, vergeet het maar

Maar de weerbarstige waarheid is anders, weten we inmiddels allemaal. Niemand stopt meer met 65 tenzij hij de staatsloterij heeft gewonnen. Daar komt ook nog eens bij vriend een chronische ziekte heeft. Maar ook dat telt niet in dit land.

Met 1 arm en twee vinger kun je nog aan het werk

Ook wie chronisch ziek is, kan aan de slag. De UWV vindt dat als je nog 1 been hebt, je met dat been nog wel kunt autorijden. Heb je één hand met nog 2 vingers, dan kun je makkelijk nog als typiste aan de slag met die twee vingers. Niet dat die typistes nog worden gevraagd, maar toch.  De mooie dag is dus voor hem een sombere dag. Hij moet nog 1 jaar en zoveel maanden. Als dat zo blijft tenminste.

Pensioen alweer opgeschoven

Zelf heb ik maar niet eens gekeken  wanneer voor mij een pensioen in zicht is. Dat was 67 jaar en nog wat, maar is misschien inmiddels ook wel 68. En dat zijn nog flink wat jaren te gaan.
Daarom vind ik de schande die mensen vorige week spraken over jongere (vooral vrouwen) die alleen maar parttime werken ook zo niet terecht. Sterker nog, ik geef ze groot gelijk.

Allemaal parttime werken of liever nog het basisloon

 In fact, misschien zouden we juist allemaal parttime moeten gaan werken. Dan had iedereen werk, maar bleef er ook nog genoeg tijd over voor leuke dingen. Kiezen voor wat kwaliteit van leven is blijkbaar een schande. We moeten leven om te werken en niet andersom. Tuurlijk is het goed dat iedereen voor zichzelf kan zorgen. Maar goed voor jezelf zorgen, betekent ook dat je het leuk hebt. Tijd hebt voor je geliefden en je niet alleen kapot werkt en alleen in het ritme van slapen, werken, eten zit.  Als er bij de komende gemeenteraadsverkiezingen een partij opstaat die ‘doet’ in het bruto nationaal geluk ben ik daar voor. En dan is mijn vriend ook gelukkig met 65 kaarsjes op zijn taart.