maandag 26 juni 2017

Struise mevrouw Minke

De laatste keer dat ik haar tegenkwam reed ze me bijna van de sokken met haar scootmobiel. Nou juh sjog dan ek ut, zei ze op haar eigen bijzondere manier met die indrukwekkende bulderende stem. Dat maakte me direct aan het lachen.

Herinneringen aan mijn moeder

Vooral of misschien ook omdat het herinneringen opriep aan betere tijden. Tijden waarin zij en mijn moeder samen altijd zo tegen elkaar spraken, maar dan in het kwadraat. Als die twee elkaar tegenkwamen was het bal. En de mannen, die twee zachtaardige mannen,  vielen daarbij in het niet en verdwenen volledig naar de achtergrond.

Een imposante vrouw

Als meisje vond ik haar imposant. Omdat ze een struise vrouw was, maar ook door haar krachtige stem. Natuurlijk legde de tijd een laagje over die indrukwekkendheid. Het verlies van een partner, het ouder worden, het leven in zijn algemeenheid. Maar als ik haar tegenkwam was ik nog altijd onder de indruk. En er waren altijd de woorden:’ Och ja fanke.’ als we het over Wiebe en Bauk hadden, mijn ouders.

Wat ben je lief

De laatste keer schoot ze me ook aan over lief. Dat ze dacht dat het een goede vent was. Een lieve jongen meen ik me te herinneren was de juiste omschrijving. En daar stond ik zo naast haar en hoorde ik haar dat zeggen en dan dacht ik wat ben je toch ook een lieverd. Net als mijn moeder niet op je mondje gevallen, maar met een hart van goud. En hoewel mijn geloof in een hiernamaals niet bepaald groot is, weet ik wel dat het heel druk wordt daar boven  als mem en zij elkaar daar weer tegenkomen. En die mannen, die mannen hebben dan waarschijnlijk weer het nakijken.

maandag 19 juni 2017

Hondenstrand

Als je een hond hebt, kun je dan niet lezen? Word je dat vermogen afgenomen zodra je een puppy in je armen sluit? Die gedachte had ik even toen ik op een festivalstrand stond met schaars geklede mensen, muziek, surfplanken en andere speelattributen. Voor me een enorm bord met daarop de tijden dat honden tijdelijk niet welkom zijn op het strand. Naast me een meneer met een hond aan de lijn, verderop een hond onder de tafel, voor me twee vechtende viervoeters.

Honden op strand van Lemmer

In Lemmer is dat helaas niet anders. En dat terwijl een mensenstrand en een hondenstrand naar mijn idee niet de beste combinatie zijn. Natte, rennende of vechtende honden, hondenpoep en kleine kinderen zijn nu eenmaal niet een succesrecept naar mijn idee. Overigens ook niet als het om ‘grote’ mensen gaat. 

Aangevallen door een hond

Toen ik een keer op een avond na lekker zwemmen na een bloedhete dag de stenen weer op klauterde op weg naar mijn kleding, werd ik aangevallen door zo’n dier op vier voeten. Mijn hart sloeg ongeveer een uur later nog met 200 slagen en mijn plezier was volledig vergald. Op mijn opmerking dat dat deel van het strand in de zomer verboden is voor huisdieren, kreeg ik vervolgens ook nog eens een agressieve reactie.  

Een hond is voor een kind enorm groot

Dat alleen is al onvoorstelbaar, maar stel je eens voor wat zoiets doet met een peuter of een kleuter voor wie de wereld  - en dus ook honden -  onmetelijk veel groter zijn. Die schrikken zich het apezuur. Daarnaast zijn er legio voorbeelden van honden die kinderen aanvallen. Maar ook als dat niet gebeurt, het is gewoon niet prettig om tussen de honden – en hun uitwerpselen te  liggen.  

Hondenstrand Lemmer is een aanfluiting

Dat dieren op hete dagen ook verkoeling willen, snapt iedereen wel. Dat in Lemmer het hondenstrand een aanfluiting is, overigens ook. Maar dat wil niet zeggen dat je dan maar gewoon alle regels aan je laars lapt, pretendeert niet te kunnen lezen of je ook nog agressief wordt als mensen aangeven dat honden daar niet welkom zijn.

Alleen bij veel klachten ingrijpen van de gemeente


De rol van de gemeente in deze is bovendien wel heel erg bijzonder. Wie belt naar de Fryske Marren krijgt te horen dat er eerst maar flink geklaagd moet worden over de honden. Alleen als veel mensen reageren wordt er gekeken of er iets aan gedaan kan worden. Ik wist niet wat ik hoorde. Het beleid van de gemeente wordt niet altijd goed begrepen stelde de burgemeester in zijn blog en daar moet een speciale krant voor komen. Ik heb nieuws voor de burgervader: geen krant in de wereld die voor zo’n reactie begrip kweekt.  Gewoon omdat het onbegrijpelijk is. Ga aan de slag, zet er een controleur met BOA bevoegdheid op en deel boetes uit.  Goed voor de kas, maar nog beter voor de inwoners en toeristen van Lemmer. 

maandag 12 juni 2017

Een sneer van de burgemeester

Een sneer van de burgemeester. Zo noemde mijn collega deze week het verhaal van de burgervader op zijn persoonlijke weblog. Ik was benieuwd, las zijn Blog eens, nogmaals en nog een derde keer.  Was het een sneer? Ik weet het niet. Maar positief was het ook niet voor ons krantenmakers.


Gemeentenieuws negatief in het nieuws

De burgervader wil namelijk een magazine uitgeven, omdat het beleid van de gemeente te vaak negatief in het nieuws komt. Omdat mensen niet weten wat er speelt. En dat ligt deels dus aan ons, omdat wij,  de media geen tijd meer hebben voor nieuwsgaring, stelt hij.  De jaren dat ik avond aan avond bij commissievergaderingen en raadsvergaderingen zat, zijn inderdaad voorbij. Maar dat heeft ook een reden: inkomsten die steeds minder werden.


Gemeentepagina uit de krant door bezuinigingen

En helaas is de gemeente daar zelf ook behoorlijk debet aan. Voorheen werden gemeentepagina’s gepubliceerd zodat burgers daarop konden lezen wat er allemaal aan de hand was. De gemeente kocht die pagina’s in en kon er dus alles op kwijt wat ze wilde. Geen inmenging van ons, puur nieuws van de gemeente. Het mes sneed daarmee aan twee kanten: er was geld voor de inhuur van journalisten en er was berichtgeving van de gemeente zelf. Maar de gemeente besloot in al haar wijsheid die pagina’s niet meer in te kopen. Het kon allemaal wel op de website. Maar mensen lezen die website dus blijkbaar niet. Of de informatieverstrekking is niet goed, zo zou je het ook kunnen stellen. Als ik kijk naar de informatie die wij soms krijgen van diezelfde gemeente bij vragen, dan is het ook niet zo vreemd dat er van een gedegen informatieverstrekking geen sprake kan zijn. Summiere, foute of achterhaalde informatie wordt nogal eens gegeven. De burger komt er overigens ook niet goed af in de burgervaders betoog. Hij vindt dat zij klok- en klepel gesprekken voeren.

Waarom stuurt de gemeente zelf geen persberichten? 

Inmiddels heb ik al in flink wat gemeenten gewerkt en bij veel van hen stuurt de gemeente na elke raadsvergadering of commissievergadering van de belangrijkste punten de uitkomst. Dus niet alleen een mooi plaatje bij de aftrap voor een nieuw kunstgrasveld of als het AZC is geopend, maar ook bij ‘hard’ nieuws.

Bezuinigingen buitensportaccommodaties

Vorige week werd bijvoorbeeld een punt van de agenda gehaald dat ging over de forse bezuinigingen van de buitensportaccommodaties. Een punt dat heel veel verenigingen treft in de hele Fryske Marren. Dat nieuws is nergens te vinden, mogelijk omdat dan nog meer verenigingen dan vorige week gaan inspreken of zullen reageren? En ja ik heb dat nieuws wel gemeld, maar dat was toch te weinig blijkbaar in de ogen van de burgervader. En dat mag. Maar voordat er sneren worden uitgedeeld is het misschien voor de gemeente ook goed om de hand in eigen boezem te steken. Of dat magazine door een aparte tak van onze uitgever uit te laten geven, zodat er meer geld is voor arbeidskrachten.

maandag 5 juni 2017

De Duitse scharrel



Met een tas vol boodschappen en op mijn platste schoenen aan door botontkalking en slijtage in mijn onderrug drentel ik door de passage op weg naar huis. Echt spannend is het niet wat er in die tas zit: melk, brood, yoghurt, vlees, groente en pasta. Mijn boodschappen lijken op me; ook ik zie er niet heel spannend uit in een wat wijde jurk die weinig van mijn vormen blootgeeft. Vormen die de laatste jaren wat zijn vervormd zullen we maar zeggen en dus geen nadruk meer behoeven. Hoe anders was dat jaren geleden mijmer ik, toen ik in de strakste jurkjes de wereld tegemoet ging. En op klikkende hakken om maar aan te geven dat ze niet om me heen konden.

Duitse scharrel

Al die gedachten komen opeens in me op, omdat ik meende mijn Duitse scharrel te herkennen. De scharrel die jarenlang voor de Pinkster naar Lemmer kwam met boot en een groep vrienden en waarschijnlijk zijn trouwring ergens verstopt had. De scharrel die zo onweerstaanbaar was, dat ik hem jaar op jaar niet weerstond. Ik meende hem te herkennen, even in een flits. Maar hij schoot echt voorbij en om hem als een soort groupie achterna te rennen om te kijken of hij het echt was, gaat me te ver.


Hele jaar geen contact

Scharrel was mooi en donker, slank en welbespraakt. En heel erg voorkomend Duits zoals veel van de Duitsers dat zijn. Scharrel en ik scharrelden alleen in dat ene weekend en verder ging het leven door zoals het daarvoor altijd was. Er waren geen afspraken, geen telefoontjes, geen brieven of e-mails gedurende de rest van het jaar. Of dit scharrel was zal ik nooit weten. Net zo degelijk als mijn boodschappen zit ik die avond met manlief aan de dis en sta ik niet uitdagend en slempend aan een bar ergens. Tja….