maandag 24 februari 2020

Vrije Meester Eije Wiersema


 We waren tieners en zaten in ons eerste jaar op de openbare mavo in Lemmer. We hadden tot dan heel traditioneel onderwijs gehad. Rijtjes vermenigvuldigen in je geheugen stampen, teksten goed leren doorgronden, spellingsregels. Met discipline geleerd en ons hele leven wat aan gehad. Maar niet zo dat je je eigen emoties vrij baan mocht geven. 

Janis Joplin

En toen stond hij daar opeens voor de klas. Eije Wiersema. Een grote man met een grote bril voor een klas vol tieners wiens hormonen met hun aan de haal waren. Een man met een behoorlijk stemvolume. En met een heel eigen stijl van lesgeven.  In de eerste les liet hij Janis Joplin op ons los. Sommigen hadden wel van haar gehoord, maar de meerderheid hield het bij het toen zo populaire Abba.

Vrije expressie

De les met Janis Joplin herinner ik me nog als de dag van gisteren. Hij zette de plaat op (ja, cd´s waren er toen nog niet) en vroeg ons aan vrije expressie te doen. Vrije wat? Laat je gaan zei hij. Zing mee, dans en laat daarmee zien wat je voelt. Schreeuw net als Janis doet. We zaten elkaar aan te kijken en geen van ons durfde het aan. We vonden het gek, we schaamden ons om dat te doen. En hij doordrong ons van het feit dat er niets mis is met je emoties omtrent van alles en nog wat, maar ook niet als het gaat om muziek, teksten in muziekstukken of je eigen gedachten. Maar dat besef kwam pas later. 

Hij durfde wel

Op die dag durfde niemand zijn ware gevoelens over deze specifieke muziek te laten zien. Laat staan dat er iemand durfde te dansen, te bewegen op de muziek. Maar hij wel. Hij liet zijn grote lichaam meebewegen, schreeuwde dingen toen Janis ook schreeuwde. In mijn beleving zei hij er ook nog iets bij als ´Wees vrij´ of ´Voel je vrij´, maar dat kan ik me ook ingebeeld hebben. Hij maakte op mij in ieder geval veel indruk en is dat blijven doen. Ook nadat ik de mavo al lang had afgesloten vond ik het een eer om met hem te praten. En ik leerde van hem dat het goed is om vrij te zijn en je vrij te bewegen.
Een paar weken geleden zag ik zijn overlijdensbericht staan. Vrijheid dacht ik. Dat gaf je ons. En ik zette Janis nog een keer op. Voor vrije meester Eije. Die volgens mij al jaren  geplaagd werd door een nare aandoening, maar hopelijk al die tijd zijn vrijheid heeft kunnen behouden. 

maandag 17 februari 2020

Stilte, die zo felbegeerde stilte




Ik zocht stilte. In mezelf. In mijn omgeving. Gewoon omdat je dat soms even nodig hebt. Stilte en innerlijke rust. Ik dacht het te vinden. Eerst op een yogamat met bijpassende muziek. Klankschalen. Gitaar. Mantra´s. Ik vond vooral een overvolle kamer met dames en een enkele heer op een yogamat. Die kakelden dat het een lieve lust was. 

Omarm je onrust

Omarm je onrust zei de  - overigens geweldige -  lerares. Omarm je imperfecties. Nou daar heb ik er wel een paar van dacht ik terwijl ik me dood irriteerde aan die enorme snurkgeluiden die uit de neus van mijn onbekende buurvrouw kwamen. Waarschijnlijk een heel goede buikademhaling, maar god wat een irritante snurk was dat. En ik irriteerde me aan de mensen die devoter dan Boeddha zelf op hun matje zaten, maar waar tegelijkertijd geen lachje afkon naar ons nieuwelingen. Of aan hun grenzeloze gegaap met heel veel huuwww en haaahh. De hele tijd maar door. Alsof ze een maand in de duw hadden gewerkt. Zoiets.

Praten in de stilteruimte

Een dag later was er nog steeds onrust. De sauna dacht ik. Lekker dichtbij in Joure, altijd fijn. Lekker warm. Goed voor mijn spieren die op exploderen stonden. Goed voor mijn geest die op exploderen stond. Maar met zo´n geest moet je misschien helemaal geen verwachtingen hebben van je omgeving. Of juist wel. Je moet verwachten dat velen zich niet aan de regels houden. Aan de stilteregels met name. Terwijl op elke deur met grote koeienletters staat dat het om een stilteruimte gaat, werd er wat afgeluld. Velen deden dat op fluistertoon. Dat kan ik dan wel hebben. Ze houden in ieder geval rekening met diegenen die komen voor die beloofde stilte en er zo naar snakken. 

Onvervalste doorpraters

Maar dan de onvervalste doorpraters. Die komen binnen en schreeuwen zo mogelijk nog harder dan in een gewone kamer. In een ruimte met een laag plafond, waar al dat gewauwel toch al zo resoneert. Een moeder met een klein kindje, vertelde haar steeds dat ze zachtjes aan moest doen. Maar volwassen vrouwen konden hun mond niet houden en schreeuwden dat het een lieve lust was. Met een ´wees stil blik´ hoopte ik ze op andere gedachten te brengen. Die blik zal niet heel aardig zijn geweest. De stilte bleef overigens ook uit. Dus omarmen dan nu maar. Dat ik praten in een stiltegebied haat en dat ik imperfect ben op dat gebied. Enorm imperfect.

dinsdag 11 februari 2020

Een drama

Storm, regen, dakpannen die van de daken waaien. Dingen die de normale gang van zaken even verstoorden. Maar er was ernstiger nieuws. Een kind dat nog maar net herenigd was met zijn moeder, verdronk in het plaatselijke zwembad. Wat de oorzaak daarvan is, geen idee. 

Iets is in ieder geval absoluut niet goed gegaan, zover reikt mijn kennis dan wel. Een onderzoek zal uitwijzen hoe dit vreselijke drama heeft kunnen gebeuren. Overigens geloof ik dat zwembadpersoneel en school daar net zo beroerd van zijn, als wij allen. Niemand wenst zoiets mee te maken. Ook alle omstanders hebben ongetwijfeld iets op hun netvlies staan dat ze er nooit op hadden willen hebben. Hoe de moeder zich moet voelen, daar hoef je ook geen professor voor te zijn. Prachtig dat er nu een actie is opgezet om het kind veilig naar ´huis´ te brengen, maar het jongetje krijgt ze er niet mee terug.

Verdrinkingen

Afgelopen zomer werden we al een aantal keren opgeschikt door verdrinkingen van mensen die uit een land komen waar zwemmen niet zo gewoon is. Ze vergisten zich in diepte, in stroming, misschien in de temperatuur van het water of raakten in paniek. Ook mijn eigenste lief kon niet zwemmen toen hij naar Nederland kwam. Hij kreeg zwemlessen in hetzelfde bad als dit jongetje, maar nog steeds vragen we op open water naar diepte, zwembanden en reddingsboeien. Omdat het zwemmen nog steeds geen automatisme is voor hem. 

Toen we eens in Gambia waren en we een frisse duik in een plaatselijk zwembad namen, bleek de bodem voor hem bijvoorbeeld opeens veel te ver weg. Ondanks de lessen die lief gevolgd had, werd hij paniekerig, duwde mij onder water in grote angst en om zich ergens aan vast te klampen. Dat deed me realiseren dat zwemwater voor veel mensen uit landen die nooit hebben leren zwemmen, een groot gevaar kan zijn.  Dat juist lessen die ervoor moeten zorgen dat dit gevaar wordt weggenomen, zo´n kind fataal zijn geworden is wrang. Heel erg wrang. Het leert ons misschien wel dat wij met onze (zwem)ogen oplettender moeten zijn als het gaat om die medelandgenoten. Dat we met z´n allen een oogje in het zeil moeten houden en niet denken dat iedereen die het water betreedt, dan ook daadwerkelijk kan zwemmen. Of daadwerkelijk goed kan zwemmen. Misschien kunnen we dan samen nog  eens zo´n zwarte bladzijde in iemands leven voorkomen.

zondag 2 februari 2020

Ellendige vandalen die het leven van onze buren in gevaar hebben gebracht


Ons huis is aangerand. Nou ja, ons oude huis in de Parkstraat in Lemmer, want we wonen daar niet meer. Maar zo´n woning met allerlei herinneringen aan belangrijke fasen in je leven blijft toch een beetje van jou. En nu hebben vandalen er dus een bende van gemaakt. 

Emotionele band met woning

Ze hebben van alles van de muur getrokken en daarmee het fundament van een woning die ons lief was bezoedeld. Waarom doet een mens dat zou je zeggen? Ik snap best dat anderen geen emotionele band hebben met de woning waarin ik eerst zelf lange tijd alleen heb gewoond en later met mijn lief. 

Je blijft met je poten van andermans spullen af

Maar dan nog… Je blijft met je poten van andermans spullen af. Dat besef is tegenwoordig niet meer zo groot blijkbaar. Geldelijk gewin of gewoon een asociale inslag, ik weet niet wat daaraan ten grondslag ligt. 

Woest op idioten die het leven van onze buren in gevaar hebben gebracht

Naast dat ik dus een soort van medelijden met onze woning heb (ja noem het idioot, maar het is toch de schulp geweest die me en ons altijd beschermd heeft) ben ik woest op die idioten die al onze oud-buurtjes in levensgevaar hebben gebracht. Als je een apparaat van de muur trekt en dan een gaslucht ruikt (want dat kan niet anders) en je hebt dan met je asociale kop niet het lef om in ieder geval ergens een melding te maken, dan ben je in mijn ogen een grote crimineel. Een enkel vonkje in een blok vol met gas was desastreus geweest.

Corporatie treft ook blaam

Dat de corporatie daarin ook niet heeft voorzien was overigens ook beslist niet slim. Als je weet dat woningen al wekenlang het doelwit zijn van vandalen en je sluit het gas dan niet af, dan is dat beslist niet bijster intelligent. Dat omwonenden dat bovendien ook al wekenlang aangeven, maakt het des te schrijnender. En een sloop inplannen in december, terwijl de regels voorschrijven dat dit helemaal niet mag, ook daarbij zou je denken dat een corporatie beter zou moeten weten. Dat onze oud buurtjes zo alert waren om direct te bellen, nadat ze in de gaten hadden dat er iets niet in orde was, verdient een medaille. Dat zij al vroeg op waren is daarbij denk ik een geluk bij een ongeluk geweest. Want je wilt je toch niet voorstellen wat er was gebeurt als dat gas nog een halve dag doorgestroomd had…. Daarbij blijft bovenaan staan dat dit allemaal niet was gebeurd, als die ellendige onverlaten gewoon met hun poten van ´onze´ woning waren afgebleven.