donderdag 11 mei 2017

Mantelzorgwaardering




Tegenwoordig ligt er een mantel van zorgers om mij heen. Heb ik die mensen niet, dan is de keuze eenvoudig; dan kan ik niet meer werken en dus ook mijn eigen geld niet meer verdienen. De gemeente weet dat ook, mensen met een chronische ziekte hebben ondersteuning nodig. En als die ondersteuning wordt gegeven door vrijwilligers kost dat niets, terwijl ondersteuning door professionals geld kost. Daarom heeft ze de mantelzorgwaardering uitgevonden.

Mantelzorgwaardering in de Fryske Marren

Mooi initiatief, waarbij degene die mantelzorg geeft jaarlijks 150 euro krijgt. Kat in het bakkie zou je zeggen. Helaas.  Onlangs vroeg ook ik voor mijn mantelzorgers zo´n waardering aan. Op grond van een persbericht dat de gemeente zelf verspreidde en dat ik ook via mijn werk weer verder heb verspreid voor mensen die dan misschien ook iemand blij kunnen maken. Maar er was iets raars mee aan de hand. Op de pagina wat informatie en een link waarmee je het aanvraagformulier kon downloaden, maar geen adres waar het naartoe moest. Ik dacht een goede daad te doen door dat te melden en door aan te geven dat anderen daar ook vast tegenaan liepen. De telefoniste was niet onder de indruk. Dat bleek ook wel: twee weken later stond er nog steeds geen adres.

Twee internetversies op de site van de Fryske Marren

Toen maar een mailtje gestuurd. Een aardige mevrouw die zei dat het bij haar wel op de site stond. Wat vreemd is, want een site is een site zou je zeggen. Dat bleek dus niet het geval, er stonden gewoon twee berichten op. Zij vond ze en beloofde beterschap. Er stond later inderdaad een adres op. Ik dacht dat ook wel doorgedrongen was dat je misschien van twee berichten dan één kan maken, maar dat was dan weer niet het geval bleek later.

Criteria

Want mijn lieve zorgers kregen een bericht. Er werd niet aan de criteria voldaan. Ik had niet andere criteria gelezen dan het aantal uren per week dat ze voor me in het speer moesten zijn, het werk dat ze moesten doen en wat persoonlijke info. Niets over een tijdsbestek wanneer je iets kon indienen. Dus maar weer de telefoon ter hand genomen. Volgens de gemeentemevrouw aan de andere kant stond alles op de site. Mevrouw, ik heb de site hier voor me, ik kan u alles voorlezen en het staat er niet,´ zei ik. Dat wilde ze niet, van dat voorlezen.

Geen screenshot, geen link

Of ik dan een screenshot moest maken of haar de link moest doormailen. Ook dat wilde ze niet. Toen werd ik toch wat link. Ik vertelde dat ik niet dom ben, gewoon kan lezen en het er dus niet staat. Dat ik tijdens een vorig bezoek aan de site ook al te horen kreeg dat er blijkbaar twee versies bestaan. Ik voegde eraan toe dat de communicatie bij hen dus niet deugt. Ze zei dat dat mijn mening was. Ik zei dat dat geen mening was, maar dat het gewoon een feit was. En dat het niet zozeer om mijn zorgers ging, maar om al die mensen die liefdevolle personen om zich heen hebben die van alles voor ze doen, maar bij verkeerde informatie uitkomen. Dat waardering zich ook uit in goede informatie verstrekken vooraf zodat je mantelzorger zich niet verlekkert op iets leuks en het dan niet krijgt. Het leek tegen dovemansoren gezegd. En dat bleek ook wel. Het staat er nog steeds zo op. Op die ene dan, op die andere site (of een ander deel van de site) waarschijnlijk heel anders.

maandag 8 mei 2017

Pake Koop

Ouderen staan in het land van herkomst van mijn man hoog aangeschreven. Hij is dan ook verbaasd over de wijze waarop in Nederland omgaan met onze beppes en pakes en oma’s en opa’s. Voor hem zijn ze mensen met wijsheid en met gezag.


Pake Koop en beppie Hammie werden geadopteerd

Om die reden ,adopteerde’ hij al vanaf het moment van kennismaken pake Koop en beppie Hammie. Strikt gezien geen echte familie, maar de pake en beppe van ons neefje en nichtje, maar voor hem en mij toch wel heel erg pake en beppe.

Hoogtijdagen

Helaas kende hij pake Koop niet in zijn hoogtijdagen. Toen hij hard werkte in de groentezaak, toen hij het ene prachtige schilderij na het andere maakte, toen hij zich vol verve in zette voor de geschiedenis van Lemmer in de Oudheidkamer, toen hij overal aan mee wilde werken en toen hij altijd een mooi verhaal klaar had.

Jury van standwerkers

Zelf zat ik een keer met hem in een jury om te beoordelen welke standwerker het beste zijn werk uitvoerde.  Hij nam deze taak uiterst serieus, maar vond ondertussen ook alle tijd om met heel veel mensen lekker bij te kletsen. Ook dat was in mijn ogen pake Koop.

Nare ziekte

 Lief ontmoette hem toen zich al een nare ziekte had ontwikkeld die hem wat deed verzinken in stilzwijgen. Het plezier van lekker een borreltje drinken op verjaardagen met een harinkje of een stukje worst, de uitbundige verhalen, die waren toen al grotendeels verdwenen. Ook het lekkere stoeien met de kleinkinderen, het grapjes maken met de jeugd werd de laatste jaren steeds minder door die nare aandoening. Maar de liefde voor de mensen om hem heen bleef hoewel hij die misschien steeds wat minder goed kon uiten.

Hee Pakkuh

Als we voorbij het huis liepen en pake en beppie zaten buiten dan schreeuwde mijn lief al van verre. ‘Hee Pakkuh”(hij dacht lange tijd dat het woord pakkuh was). Hee jonge, was altijd het antwoord. Een hand omhoog, even een schor lachje. Een kort praatje. En op verjaardagen altijd even een ferme handdruk of een hand op de schouder. Het is raar dat dit nu nooit meer het geval zal zijn. En zijn Afrikaanse ‘kleinkind’ en diens vrouw zullen hem missen.

dinsdag 2 mei 2017

Dag van de wurgcontracten of dag van de arbeid

De pen waar ik al een uur op zit te kauwen, wordt wel steeds viezer, maar produceren doet hij nog steeds niks. En het lijstje met daarboven de titel: onderwerpen voor als je het echt niet meer weet, dat ik altijd in geval van nood in mijn agenda heb staan, biedt ook al  totaal geen houvast. 

Verweekte  hersenen

Ik kan de woorden niet eens lezen om eerlijk te zijn  Mijn hersenen lijken verweekt, misschien door de bacterie die via mijn oren daar naar binnen zijn geglipt. Het idee alleen al dat zich daarbinnen van alles afspeelt en dat ik dat niet eens kan horen (op een hoogst irritante piep in combinatie met een soort horen rondpompen van je eigen bloed na) wat het daar allemaal aanricht, maakt het een beetje een griezelig idee.


De dag van de arbeid of de dag van de wurgcontracten?

Schrijven over 1 mei staat ergens in het lijstje met:  Inspelen op de actualiteit. Maar ook die uitzonderlijke dag van de arbeid liep vast in de aanloop. Ik kom gewoon niet verder dan dat de meeste mensen voor een schijtloon van 10 euro bruto op de meest onmogelijke tijden hun bed uit moeten om stom werk te doen en dat daarvoor nu juist niet de dag van de Arbeid is uitgevonden.  Dat we allemaal in flexwurgcontracten worden gehesen, 1 op 5 heeft tijdelijk contract,  nul uren contracten ons in de greep houden en dat ons een worst wordt voorgehouden in de vorm van een contract OOIT. En dat uitzendbureaus je ondertussen lekker om 5 uur op laten staan, terwijl je bioritme pas om 9 uur ontwaakt om je dan werk te laten doen waar je nooit om hebt gevraagd. En dat ze al helemaal geen idee hebben an wat er op je CV staat.  En dat het dus schandalig is. Dus…..