maandag 27 februari 2017

Veel geluk

Veel geluk zegt de medewerker van de Jumbo als hij de drie krasloten overhandigt die ik net gekocht heb van mijn drie laatste losse euro’s. Wat bijzonder denk ik en zeg het dan ook. ‘Wat leuk en aardig dat je dat zegt,’ lispel ik hem toe.  Want waarom zou je alleen maar zeiken over nare dingen als er ook heel veel mooie dingen gebeuren. En zeg nou zelf, het is toch hartstikke aardig dat iemand je geluk wenst en hoopt dat je en fortuin vergaart?

Klantenbinding

Zijn naam die normaal gesproken wordt gebruikt voor de jongste viel me al op toen hij werd omgeroepen. Leuke naam zeg ik. Misschien klink ik als een bakvis, maar zo was het nu ook weer niet bedoeld. Gewoon een aardige jonge man die het goed doet en op die manier zeker ook nog eens aan klantenbinding doet. Ik merk meer goed nieuws en goede mensen.

Krantenbezorger uit Lemmer helpt jongens

 Een krantenbezorger van deze krant die twee jongetjes beschermt tegen een man die boos was. Heel erg boos was. En die waarschijnlijk zelf ook niet zoveel uit zou kunnen halen als de man echt rare dingen wilde doen. Maar die toch dapper genoeg was om de jongetjes te beschermen, door de man af te leiden. Misschien zit hij wel op karate. Misschien ook niet. Heeft hij gewoon een aangeboren gevoel voor rechtvaardigheid. Want daar komt het toch allemaal op aan in het leven.

Zomaar opeens een beetje aardig voor de medemens

Dat je zomaar opeens een beetje aardig bent voor de medemens. Rijk ben ik overigens niet geworden van de krasloten. Om precies te zijn had ik 1 euro winst. Maar het had ook helemaal niks kunnen zijn. En die aardige medewerker bij de Jumbo kon dat ook niet weten. Hij gunde me in ieder geval veel meer. En dat alleen al is winst.

maandag 20 februari 2017

De PVV en het woord buitenlanders dat knijpt



Op de tv zag ik opeens Lemmer voorbij komen. In deze uitzending: PVV stemmers Lemmers  Hee, kijk schreeuw ik naar mijn lief. We zijn op tv. Maar de reden waarom we op tv waren, vond ik dan weer niet zo leuk. Een hoog aantal PVV stemmers. PVV stemmers? In de friettent waar lief altijd zijn kip haalt omdat hij die daar zo lekker vindt, was de uitbaatster heel duidelijk. Ze ging op de PVV stemmen. Omdat ze bang is hoe het er over 20 jaar uitziet met al die buitenlanders. Het staat iedereen overigens vrij om te stemmen waarvoor hij of zij wil stemmen.

Het woordje buitenlanders knijpt

Maar dat woordje buitenlanders vond ik toch wat knijpen. Omdat mijn man er eentje is bijvoorbeeld. Geen vluchteling, dus daarvoor hoeven mevrouw en meneer niet bang te zijn. Iemand die hier komt zoals in ons geval heeft nergens recht op en niemand dan wij zelf betalen daar dan voor. Sterker nog, doordat buitenlanders hier geld sturen naar daar, voorkomen we een veel grotere uittocht van die landen hiernaar toe. Want jarenlange kolonisatie heeft van veel landen soms vleugellamme instituties gemaakt. Wij waren overigens ook buitenlanders toen we onze rooftochten hielden in voormalig- Indië en ons daar vestigden. Toen we Suriname hadden, toen we de Nederlandse Antillen hadden. En wat te denken van de massa’s mensen die zijn geëmigreerd naar Amerika en Australië omdat ze daar een beter leven wilden? Waren of zijn dat ook geen gelukszoekers?

Succesvolle buitenlanders in Lemmer

Maar buitenlanders dus: In de buurt van deze snackbar woont een erg succesvol stel uit Syrië. Hij maakt de mooiste meubelen, zij heeft een goede kinderopvang. Onze eigenste zwembadmeester Ali komt uit een ander land. We hebben een herenkapperszaak die volgens mij goed loopt, gerund door iemand met een andere achtergrond. We hebben een slotenmaker uit ik weet niet welk land die in een behoefte voorziet. We gaan met velen naar de mobiele telefoonwinkel die van iemand is met een andere achtergrond.  Op mijn sportschool zit een verpleger die van elders komt die er voor zorgt dat het tekort in de zorg iets minder nijpend is.  Onze websitebouwer is iemand uit een ander land, onze mobiele wasmachinemonteur komt hier oorspronkelijk niet vandaan. En op een hoger niveau: onze eigen prinses Maxima is toch ook echt niet in Nederland geboren. (Zij heeft alleen het geluk dat zij met heel veel geld wel efficient heeft kunnen inburgeren, iets wat anderen moeten missen). Moet ik nog even doorgaan? Zijn het allemaal succesverhalen? Nee, dat beaam ik direct.

Problemen met integratie

Zijn er problemen op het gebied van integratie? Zeker. Maar moet daarvoor echt de geblondeerde voorman van de PVV aan de macht? Misschien onder het genot van een patatje eens met al die mensen die ik hierboven noemde praten over hoe zij het gemaakt hebben. En misschien kunnen ze dan ook aangeven waarom het pijnlijk is om met ‘die buitenlanders’ te worden aangesproken,  en dat misschien wel deel van het probleem is.

zondag 12 februari 2017

Een doodskist in mijn gezicht

Terwijl ik met aardappelen, courgette en melk loop te zeulen van de Jumbo om onze dagelijkse maaltijden te kunnen bereiden, waan ik me opeens in een aflevering van De kist van ik meen de E.O.  Waarom? Ik sta oog in oog met een doodskist. Gewoon op klaarlichte dag in een winkelstraat. Niet op het kerkhof, niet op een industrieterrein of omdat ik op zoek was naar een kist. De doodskist staat er en ik kan er niet omheen.

Alle begrafenissen trekken aan me voorbij

Van schrik laat ik mijn boodschappen vallen. De melk plonst op de grond, de courgette is daarna beurs. Alle begrafenissen die ik de laatste jaren heb meegemaakt trekken aan me voorbij. Mijn moeder, mijn vader, Antje. En opeens voel ik dat enorme litteken weer trekken op mijn rug en in mijn borst. Ik was het even kwijt, dat ik kanker had, maar opeens is het er weer in alle hevigheid.

De kist roept mijn naam

Het lijkt erop alsof de kist mijn naam roept. Alsof hij roept dat het dan wel bijna 5 jaar mag zijn sinds de diagnose, maar dat hij absoluut op me wacht. Dat er geen ontkomen aan is. En daar zit ik dus beslist niet op te wachten. Niet op de emotie van het nog steeds grote gemis zomaar hier op straat, niet op de emotie van de angst voor de ziekte.

Hoort de dood niet bij het leven?

 Is dat hypocriet vraag ik me af? Hoort de dood niet gewoon bij het leven? En mag dat zomaar open en bloot? Ja, hij hoort er (helaas) bij. Maar volgens mij zijn er weinig mensen die echt blij zijn met de dood en met ernstige ziekten. We weten allemaal wel dat het komt, we hebben allemaal mensen verloren. Maar ik heb nog nooit iemand zien staan juichen bij de doodskist van een ander. Acceptatie dat het nu eenmaal zo is, oké. Maar net doen alsof het een leuke gebeurtenis is? Ik ken ze niet.

Zorgeloos boodschappen doen

Dus mag ik alstublieft weer een beetje zorgeloos mijn boodschapjes doen beste mevrouw van de uitvaartverzorging? Ik geloof best dat u de beste bedoelingen heeft met die kist en alles wat daar omheen speelt. Maar ik krijgt de kist zo in mijn gezicht gedrukt, word in emoties gedrukt die ik niet elke keer wil voelen als ik gewoon even mijn dagelijkse boodschappen haal. Daar beslist u over, want ik heb niets te beslissen. Dus mag hij weer weg en kunt u daar iets anders voor in de plaats neerzetten?

maandag 6 februari 2017

Stront

It rint altyd op stront ut. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen als ze met mijn vriendin Antje weer een boom aan het opzetten waren over scheten en poep. Ze vonden het vooral leuk om hun favoriete onderwerp te bespreken als ik er bij was, omdat ze wisten dat ik er een hekel aan had en heb. Pikant detail was ook nog wel dat mijn moeder het ook erg leuk vond om haar grote boodschap te doen met de deur lekker open.

Op de wc met een sigaret

En dan mochten wij meegenieten terwijl ze ook nog eens heerlijk een sigaretje zat te roken. Die lucht is niet te harden, kan ik jullie vertellen. Achteraf zou je wel willen dat je dat weer eens kon meemaken, maar eerlijk gezegd riep ik haar elke ochtend weer toe dat ze die deur dicht moest doen. Toen ik later ook nog eens een vriendje kreeg die het ook heel gezellig vond om met de deur open te kakken, wist ik, dit wordt hem niet. Hij was overigens heel erg verbaasd dat ik wilde dat hij de deur dicht deed. We konden toch zo gezellig kletsen als hij zijn ding deed? Wat? dacht ik. Meen je dat serieus? Hij meende het serieus.

Stront is niet mijn favoriete onderwerp

Stront is dus nooit mijn favoriete onderwerp geweest. Ik kan er ook niet tegen om eerlijk te zijn. Moeders die hun baby’s even naast me op een kleed gooien om poepluiers te verschonen, maken dan ook een brakende ik mee. Een baby doet het echter nog in een luier. Sommige hondeneigenaren lijken te vinden dat ze hun hond overal kunnen laten schijten. Ik vind het al heel erg dat je slalommend door Lemmer moet om overal de uitwerpselen van dieren te ontwijken.

Poep op deuren van toilet en in de winkel

 Maar toen ik vorige week in een winkel stond en er daar zelfs een hoop lag, terwijl blijkbaar niemand de verantwoordelijkheid nam het op te ruimen, vond ik dat echt belachelijk. Ik neem tenminste niet aan dat iemand daar zijn broek heeft laten zakken omdat hij het niet meer kon ophouden. Arm winkelpersoneel dat dit misschien ook wel kokhalzend heeft moeten opruimen. Zag ik die avond ook nog een documentaire waarin duidelijk werd dat sommige mensen hun poep in openbare gelegenheden ook gewoon lekker rondsmeren in de wc. Daarbij valt mijn moeder dan volledig in het niet.