maandag 27 november 2017

Stroop van de gemeente

Wie in deze gemeente iets voor elkaar wil krijgen, heeft vaak te maken met een stroperige organisatie. De lijnen zijn vaak niet bepaald kort, de regels worden driftig gehanteerd en er gaan vaak vele weken voorbij voordat er daadwerkelijk een besluit wordt genomen. Voor burgers vaak niet helemaal te begrijpen.

Wettelijke termijnen gemeente

Dat er voor heel veel zaken wettelijke termijnen staan is vaak al moeilijk uit te leggen, maar dat er binnen het gemeenteapparaat dan daarnaast soms ook nog eens zo lang over wordt gedaan om ergens een antwoord op te geven is velen een doorn in het oog. Overigens geldt dat voor individuele burgers, maar ook voor instanties of bedrijven.

Kernenbudget

Groot was mijn verbazing toen ik erachter kwam dat Lemsters ook nog een soort budget door de neus wordt geboord, het kernenbudget geheten. Dat is overigens niet de schuld van de gemeente, maar van de Lemsters zelf. Lemmer heeft namelijk geen plaatselijk belang dat de belangen van haar inwoners behartigt en regelmatig overleg pleegt met de gemeente.

Minder lange lijnen met de gemeente

Zou er wel zo’n plaatselijk belang zijn dan waren de lijnen misschien(!) ook wat minder lang en konden instellingen ook nog eens een leuke duit krijgen voor allerlei initiatieven die ze ontplooien. Zodat niet al het geld naar Balk (jawel met een plaatselijk belang) of Joure of al die andere plaatsen gaat. Want daarover klagen wij Lemsters toch altijd? Dat het geld van de gemeente totaal niet meer hier terechtkomt omdat we helemaal aan het voeteneinde zitten? Wie weet moeten we daar toch eens over nadenken.

maandag 13 november 2017

Ik wil, ik wil, ik wil




Ik wil, ik wil, ik wil klinkt als het Sinterklaaslijstje dat ik vroeger altijd moest inleveren. Daarop zette ik ongebreideld (net als andere kinderen denk ik) alles wat ik dacht te willen hebben. Mijn verlangen naar spullen werd overigens ook wel gevoed door alle folders die door de bus vielen.

Ter Meulen Post

Op de één of andere manier werd ik daar op jonge leeftijd al heel erg door getriggerd. Ook de TerMeulenPost (wie kent dat nog?) die bij ons door de bus viel was zo’n boekwerkje waar ik altijd iets uit wilde. En ik bestelde er ook wel eens iets uit, waarbij ik me nu afvraag hoe ik dat toen betaalde. Spaarde ik mijn zakgeld op? Of zette ik mijn moeder gewoon voor het blok als de postbode kwam en er afgerekend moest worden. Mijn herinneringen daarover zijn vaag, het geluksgevoel over de komst van een pakje groot.

Poppenhuis maken

Enfin, toen deze week weer een folder door de bus viel met daarin een poppenhuis werden mijn nostalgische gevoelens alleen maar aangewakkerd. Maar ik wilde niet dat poppenhuis uit de folder, ondanks het feit dat het me terugwierp in de tijd. Ik wilde gewoon het poppenhuis dat mijn vader had gemaakt toen ik een klein meisje was. Dat poppenhuisje met de minuscule meubeltjes dat hij helemaal met zijn eigen handen had gemaakt. Dat me jarenlang zo gelukkig maakte als ik er alleen maar naar keek.

Gezelligheid 

En hoewel het leuk zou zijn dat ik dat poppenhuis weer terug zou hebben, was het toch iets anders deze week dat ik wilde. Geen bezit of weer meer meuk. Ik wilde tafels vol gezellige mensen. Tafelen op z’n Italiaans met leukerds. Dat wilde ik overigens niet alleen voor mezelf. Ik wilde dat ook vooral voor manlief. Die er wat doorheen zit. Door de vele examens die hij de laatste weken heeft moeten doen, voorafgegaan door maanden van studeren. Door het vroege opstaan, gevolgd door lange dagen van werken. Door de kou die hij niet gewend is. En omdat hij het zitten en praten onder de mangoboom met Gambiaanse thee mist. Omdat hij het langzame leven mist, waarin altijd wel tijd is om met elkaar te praten. Daarom zou ik willen dat we aan lange tafels met veel mensen zitten, terwijl we genieten van thee of eten, praten en lachen en even de stress wegjagen. Ja, ik wil, ik wil, ik wil dat.



Sint Cadeauwinkel

maandag 6 november 2017

Via Amsterdam naar Lemmer-Noord

De buitenwereld lijkt wel verdwenen. Soms is dat overigens niet zo erg, soms is hij namelijk te eng voor woorden. Maar de buitenwereld lijkt nu bijna onbereikbaar en dat ligt aan de wegwerkers en de provincie.

Rotonde Joure

Het feit dat we al maanden met een gangetje van 70 langs alle verschillende werkzaamheden in Joure hobbelen, vinden we al bijna gewoon. Het startte toen ’s ochtends vroeg om half 6 de zon al op kwam, nu die in geen velden of wegen te bekennen is, hobbelen we nog steeds. Wel anders trouwens, de wegen worden dan weer hier en dan weer daar langs geleid.

Rondweg Lemmer afgesloten

Maar nu hobbelen we ook in onze eigen straat. En zelfs op de fiets hobbelen we. Want als we naar noord willen of zelfs het dorp in via de rondweg dan kan dat dus niet. Dan kan dat dus al vele maanden niet. Wil je de noordkant van dit dorp bereiken dan moet dat via ingewikkelde constructies. Heel erg ingewikkelde constructies.

Oversteken met gevaar voor eigen leven

 Je moet over een weg met gevaar voor eigen leven. Of je moet tien kilometer omrijden omdat alle fietspaden gewoon zijn afgesloten. Wie naar het busstation wil per fiets of lopend kan daar ook al niet langs. Afgesloten.

Afgesloten

Voor de deur in de bus stappen kan niet. Afgesloten. Naar de fysiotherapeut via het tunneltje kan niet. Afgesloten. We moeten hier zo langzamerhand zelf een TomTom zijn om nog ergens een route te vinden die wel begaanbaar is. Oh ja en we moeten voor het uitvinden van die ene route ook nog tijd hebben. Heel veel tijd. Want we gaan tegenwoordig via Amsterdam naar Lemmer-Noord. Daarbij weten we dan ook allemaal nog eens dat deze hele operatie niet gaat helpen. De bruggen zullen in de zomer net zo vaak omhoog gaan als voorheen en dan staat het verkeer weer net zo vast. Afgesloten dus.