maandag 30 april 2012

Lieve Koningin

Excuseer me dat ik u aanspreek met lief, maar ik vind dat u in deze barre tijden wel wat liefde kunt gebruiken, beste Koningin. Er is in uw leven de afgelopen maanden heel wat gebeurd en wat dat is weten we allemaal. Tenslotte werd u op de meest schrijnende momenten vastgelegd door camera’s en wilden ze allemaal weten wat u voelde. Volgens mij hoef je geen professor te zijn om te weten wat iemand voelt als je zoon lang onder een lawine heeft gelegen en daarna in coma is geraakt en daar waarschijnlijk nooit meer uitkomt. Of je nu koningin bent of gewoon interieurverzorgster, of je nu blank, zwart, geel of iets daar tussen in bent, die gevoelens kennen we allemaal. Feit is wel dat u vandaag weer uw mooiste gezicht moet opzetten om mee te gaan doen aan Koninginnedag. Ik vraag me in alle eerlijkheid af hoe u dat doet. Gewoon meedoen met koekhappen en bosjes bloemen aannemen, Oud Hollandsche spelen bekijken en oude ambachten en alsmaar blijven lachen. Het gepeupel vermaakt zich ondertussen in alle grote steden met veel drank en muziek en in kleinere plaatsen worden markten gehouden en muziek gespeeld. Natuurlijk kan dat allemaal door blijven gaan, u hebt zelfs gezegd dat dit moest. Maar wilde u dat nu echt? In de hele rij familie die u meeneemt op uw Koninginnedagtocht ontbreekt namelijk wel iemand. Voor de eerste keer. En al die eerste keren zijn altijd het moeilijkst, weet ik uit ervaring. Zou u nu toch niet veel liever gewoon met een glas sherry op de bank gaan liggen die dag en hem helemaal vergeten, die Koninginnedag. Gewoon omdat nooit meer iets hetzelfde zal zijn en je daar soms alleen maar verschrikkelijk om kunt janken en helemaal niet je leukste gezicht wilt opzetten en wilt lachen? Overigens bent u niet de enige die dit masker op moet zetten. Ook de andere leden van het Koninklijk huis, uw familie dus, moet zich die dag goed houden. De broers van, de echtgenotes van, de neven en nichten van. Allemaal samen in dat ene verdriet. Terwijl Nederland oranje kleurt en er overal uitbundig feest wordt gevierd, hoop ik dat er hier en daar ook nog eens aan dat grote verdriet wordt gedacht.

woensdag 18 april 2012

Een beetje murw


Het begon met een bult onder mijn arm. Zomaar zo’n zes weken geleden. Ik zat met mijn hand onder mijn arm en dacht: wat zit daar? Even gevoeld en er zat een bult. Een flinke bult. Je kon hem heen en weer schuiven.

Niets aan de hand dacht ik nog, want ik heb wel vaker een ontstoken zweetklier gehad die vanzelf verdween. Maar dit ding verdween niet. Sterker nog, ik begon er last van te krijgen. Toch nog weer een weekje wachten, tot ik voor de Pasen vond dat ik nu toch echt maar naar de dokter moest gaan. Eenduidigheid was er niet over.

Wel een lymfeklier zei die, maar of het iets ernstigs was? Doorsturen naar de chirurg dus. En daar zat ik dan gisteren. Met bezweette oksels die werden betast door de handen van de chirurg. Kuipers stond er op zijn naamkaartje. Hij voelde niet alleen die kant, ook de andere. En mijn armen. En keek naar de status van mijn laatste borstonderzoek. En verordonneerde toen een groot aantal onderzoeken.

Een punctie, een echo en een mammografie. De cellen op kweek, kijken wat er in de borst zelf speelt (die ook niet bultvrij zijn, maar dat zijn ze al jaren niet) en kijken naar de bult met een echoapparaat. Vervolgens kwam hij met drie opties: Twee daarvan waren kanker. De derde een ontsteking. Onderzoek moet uitmaken wat het nu werkelijk is.

En het maakt me eerlijk gezegd toch wel wat bang. Ik heb drie keer naast iemand gezeten die zijn doodsvonnis kreeg te horen en alle drie keren is het alsof de grond onder je voeten verdwijnt.

Van “Het kan niet waar zijn” tot “Wat valt er nog aan te doen.” Ik was degene die het niet zelf betrof, maar mijn hart brak. Elke keer opnieuw vroeg ik me af hoe iemand zo’n vonnis toch gewoon kan aanhoren en wat hij of zij dan denkt. Natuurlijk spraken we daar over, maar wat er werkelijk in iemand omgaat is natuurlijk toch altijd de vraag. Zo ben je gezond, zo is het gebeurd met je.

En bij mij hoeft dit natuurlijk helemaal niet ernstig te zijn. Kwam nog een kennis tegen die voor hetzelfde was gekomen en waarbij een cyste was weggehaald. Zo kan het dus ook lopen. Maar de k-ziekte is wel dichterbij gekomen, terwijl ik er altijd van overtuigd bent geweest dat ik daar nooit door getroffen zou kunnen worden. En nu ben ik dus wat murw, hang maar wat rond en kom tot niets. Hadden zij dat ook zou ik willen vragen. Maar zij zijn er dus allemaal al niet meer.

maandag 16 april 2012

Haastklus zet burgers buitenspel

Het lijkt erop dat het college dat zich bezighoudt met de fusie van de gemeenten Lemsterland, Skarsterlân en Gaasterlân-Sleat van plan zijn om alles er zo snel mogelijk door heen te jagen. Dat was al zo toen de ambtelijke fusie op het programma stond, nu is dat weer het geval met de bezuinigingen.

Alle burgers samen in deze drie gemeenten staan voor een bezuinigingsoperatie van maar liefst 6,6 miljoen euro. Dat is enorm veel geld. Pas tijdens Pasen (wat een onchristelijk tijdstip om een uitnodiging te versturen) werden partijen die de dupe worden van die bezuinigingen op de hoogte gesteld van de mogelijkheid tot inspraak.

Voor velen was die termijn veel te kort en zij lieten dan ook niets van zich horen. Anderen die dat wel deden, mochten zegge en schrijve 5 minuten iets vertellen over wat die bezuinigingen voor hen dan inhouden en waarom ze niet doorgevoerd zouden moeten worden. Daarna is het aan de gemeenteraden om te beoordelen of die partijen inderdaad gekort kunnen worden of niet.

Huren van sportvelden gaan met 100 procent omhoog, mensen die hulp nodig hebben kunnen dat voor een groot deel op hun buik schrijven, jongeren die ondersteuning zouden moeten krijgen, krijgen dat ook niet meer. Op de lange duur wordt dat naar mijn mening een veel duurder verhaal. Want waar je wat dat betreft nu op bezuinigt, krijg je in een later stadium gepresenteerd in rekeningvorm die zijn weerga niet kent.

Dat er overigens bezuinigd moet worden, is niet iets dat de drie gemeenten zelf hebben bedacht. Vooral de landelijke overheid dwingt daartoe, omdat ze steeds minder geld geeft voor steeds meer taken. Dat is dan ook het punt niet. Vraag is wel of je je burgers op deze manier zo'n bezuinigingsronde door de strot moet duwen. Er is met niemand gesproken, mensen krijgen een uitnodiging op een moment dat velen er helemaal niet zijn en wie belangstelling heeft wordt geacht zelf stappen te ondernemen. Dat is nu niet bepaald mijn idee van het bestuur dicht bij de burger.

Dat in juni alles bovendien al besloten moet zijn, maakt het bijna onmogelijk voor instellingen en clubs om alternatieven aan te dragen of te kijken naar de mogelijkheid om bepaalde bezuinigingen toch te kunnen dragen. De nieuwe gemeente moet er eentje zijn waarin iedereen zich herkent, zo staat in alle officiële documenten. Maar nog voordat er een nieuwe gemeente is, is er van herkenning, laat staan van erkenning enige sprake. De enige hoop die burgers nu nog kunnen hebben is dat de raden zich verstandig uitlaten over deze bezuinigingen.

maandag 9 april 2012

Maakbaarheid: mijn neus


In mijn twittertimeline (ja zo heet dat nu eenmaal) verschijnt een bericht. Over waar mensen die aan het sterven zijn spijt over hebben.

Klaarblijkelijk is daar onderzoek naar gedaan en allerlei zaken komen er in naar voren. Te weinig over hun emoties gepraat, te weinig tijd besteed aan hun dierbaren, te veel gewerkt. Er wordt een opmerking bij gemaakt dat dit allemaal te verhelpen is als je je maar laat coachen voordat je gaat hemelen. Dan ga je dus blijkbaar lekker dood.

Ik geloof niet zo in lekker doodgaan
Ik geloof niet zo in lekker doodgaan. Wel in dat de dood een verlossing kan zijn, als het leven of ziekte te veel worden. Maar verder is doodgaan mooi klote, als je het mij vraagt. Het is een eenzaam proces, want je moet die weg alleen gaan. Je weet niet wat je te wachten staat en hoe naar je je gaat voelen in de laatste minuten. En je laat allemaal verdrietige dierbaren achter. En ook dat gaat de meeste mensen niet bepaald in de koude kleren zitten, dus zeg me nu niet dat doodgaan het leukste is wat er is.

Dat het proces dan ook nog eens maakbaar wordt gemaakt, snap ik helemaal niet. Het is wel de trend tegenwoordig, alles is maakbaar. Je bepaalt je eigen geluk, je bepaalt je eigen leven, je bepaalt alles. De grootste kul die er maar is vind ik.

Op de meeste belangrijke zaken heb je totaal geen invloed en het is een kwestie van domme pech of vet geluk als het leven je wel toelacht. Ik heb een dikke bult onder mijn arm zitten op dit moment. De chirurg zal die waarschijnlijk weg gaan halen en als ik geluk heb is het gewoon een ontstoken iets. Heb ik pech dan is het heel iets anders en dan moet ik misschien binnenkort wel op die cursus mooi doodgaan. Dat hoort niet op mijn leeftijd. Maar dat hoorde ook niet toen mijn beste vriendin op haar 45-ste doodging aan die k-ziekte.

De maakbaarheidmythe is naar mijn idee ook volledig doorgeschoten. Als je je maar voldoende inzet en genoeg cursussen en ontwikkelingsopleidingen volgt, dan kom je er wel. Afgezien van het feit dat voor die cursussen veel geld nodig is dat heel veel mensen niet hebben, is het ook niet iedereen geestelijk gegeven dat te kunnen doen. De één wordt nu eenmaal met een gouden lepel in de mond geboren, de ander zou al lang blij zijn als er überhaupt iets zou liggen op die lepel. En als je lichaam het af laat weten, dan kun je het helemaal wel shaken. Het beste maken van wat er is, dat is dan je enige optie. Maar dat is naar mijn idee het hele leven. Maakbaarheid; mijn neus.

maandag 2 april 2012

Ontwikkelingshulp

De roep om de ontwikkelingshulp fors te verlagen weerklinkt steeds luider. Er moet in ons land bezuinigd worden en dat betekent volgens velen dat mensen in veel slechtere omstandigheden maar niets meer moeten krijgen.

Nu ben ik het er mee eens dat in landen waarvan niet duidelijk is waar het geld naartoe gaat, of waarvan we weten dat het in de zakken van corrupte overheidslieden terechtkomt andere hulp nodig is. Hulp die direct naar de mensen gaat die het wel nodig hebben. Het lijkt me toch dat dit te organiseren valt.

Maar in andere gevallen, ben ik er pertinent tegen om die hulp te verminderen. Niet alleen omdat wij het hier helemaal zo slecht nog steeds niet hebben als je kijkt dat we allemaal een dak boven ons hoofd hebben en drie keer per dag kunnen eten.

Maar vooral omdat wij als rijk westen menen iedereen in ontwikkelingslanden te moeten uitbuiten. Wie van ons loopt er niet in een truitje dat in Bangladesh, Sri Lanka, China of een ander land is gemaakt? We willen niet meer dan 10 euro betalen voor een kledingstuk dat van de andere kant van de wereld komt. Terwijl we weten dat mensen aan die andere kant van de planeet die in veel mindere omstandigheden zijn geboren, misschien nog geen 25 eurocent voor krijgen terwijl ze zich uit de naad werken.

We halen IPhones uit China die worden gemaakt in fabrieken waar mensen onmogelijke uren maken voor een belachelijk laag loon. We kopen cadeautjes voor een paar euro en beseffen niet of willen niet beseffen dat daarvoor kinderhanden worden ingezet. Ontwikkelingshulp stopzetten is prima, maar dan betekent het ook dat we hier onze verantwoordelijkheid nemen. Dat we mensen fatsoenlijk betalen voor wat ze doen, dat we hier normale prijzen betalen voor producten die daar gemaakt worden en dat we er ook op toezien dat er meer geld naar de arbeiders gaat. En dat ze onder betere omstandigheden kunnen werken.


Bovendien vergeten we gemakshalve ook maar dat wij al die mensen aan de andere kant letterlijk het brood uit hun mond stoten. Door ons consumptiepatroon waarbij elke dag vlees (en nog veel meer, want wat kunnen we hier eigenlijk niet krijgen) op het menu staat, betekent dat er voor hen veel minder graan is. Want voor elke kilo vlees is wel 6 kilo graan nodig. En van 6 kilo graan kunnen flink wat monden gevoed worden. Hier zien we niet op een onsje meer of minder, maar als je bij elke hap denkt aan een mond elders waar bijna niets ingaat, zou het niet misstaan om anderen ook een menswaardig bestaan te gunnen.