maandag 27 juli 2015

We hebben besloten uit elkaar te gaan

We houden nog enorm van elkaar, maar hebben besloten om uit elkaar te gaan. Ik weet niet eens meer wie dat zei afgelopen week, maar het was zo’n beroemd stel dat alles voor het oog van de camera doet. Het was weer een stel dat al na een aantal jaren de handdoek in de ring gooide. Van mij mogen ze, daar niet van.

Beetje misselijk


Maar die zin, ik word er altijd een beetje misselijk van. Hoezo houd je nog enorm van elkaar, maar besluit je dan toch uit elkaar te gaan? Als je enorm van elkaar houdt, dan is er niets dat je liever wilt dan bij elkaar zijn. Zelfs als je de ander wel eens achter het behang wilt plakken, want ja dat is ook heel normaal. Het “wij houden nog enorm van elkaar, maar willen toch niet verder’ is een beetje het verlengde van ‘Het ligt aan mij en niet aan jou!”

Neem een hobby of een ander exemplaar


Waarmee je dan wilt zeggen dat je eigenlijk helemaal geen zak meer aan die ander vindt en er niet meer aan moet denken om nog maar een uur langer met hem of haar samen te zijn. Hard om dat zo recht voor z’n raap te zeggen, maar wel zo eerlijk denk ik. Om me heen zie ik allerlei mensen worstelen met reuze ingewikkelde relaties. En dan denk ik: Houd daar toch mee op.  Neem een hobby of zoek een ander exemplaar. Maar doe niet net alsof je reuzeveel van iemand houdt als je in feite alleen vasthoudt aan (schijn)zekerheden of omdat je bankrekening het niet toelaat. En die BN-ers moesten een boete krijgen voor elke keer dat ze zulke onzin uitkramen. Een hele hoge.

maandag 20 juli 2015

Nachtje slapen voor 160 euro


Het is vakantie. Heerlijk voor al die mensen die er lekker op uit trekken of thuis rustig aan doen. Ook in mijn omgeving zijn er mensen die vakantie hebben. En mijn vriendinnetje uit Zwitserland komt altijd haar vrije dagen in Nederland doorbrengen, dus dat is de perfecte aanleiding om elkaar weer te zien. Het punt is alleen dat zij heeft bedacht dat ze twee weken in Zeeland gaat zitten. Prachtige provincie, daar niet van.

Even naar Zeeland rijden

Maar het is nogal een stukje rijden. Heen en terug en dan nog een beetje fris en monter zijn, red ik niet meer bij zulke afstanden. Das war einmal. Dus toch maar even gekeken of er niet ergens een hotelletje te scoren viel. Wie googlet op de naam van de plaats waar ze vakantie vieren, komt al gauw uit op een aantal hotels. Toen ik de datum echter intypte en even wilde weten wat dat nachtje ging kosten, kreeg ik bijna een hartverzwiepering.

Wat? Tussen 140 en 180 euro?

Een beetje hotel zat voor 1 nacht al gauw tussen de 140 en 180 euro. Ja, ja voor 1 nacht en exclusief ook nog maar een stukje brood, want ontbijt moest even apart afgerekend worden. Kassa: ook 15 euro per persoon. Waarom het allemaal zo duur moet zijn in Nederland vraag ik me wel eens af. Als ik in Duitsland ben, kan ik voor een fatsoenlijk bedrag een hotelkamer boeken en een goede en lekkere maaltijd nuttigen. Hier betaal je de hoofdprijs en is het dan goed? Heel vaak niet eens.  Ik kan het aantal sjofele hotels waar ik in geslapen heb niet meer tellen. Of de slechte maaltijden.  Ik heb uiteindelijk via een veilingsite nu een hotel voor 55 euro geboekt. Onderweg. En zonder ontbijt. Want ook dat moest weer 15 euro kosten. En dat vind ik belachelijk. Nu alleen nog afwachten in wat voor hol we terechtkomen.


maandag 13 juli 2015

Een fictieve rekening van 7000 euro en geen bouwplan

In deze tijd van nog steeds niet zulke grote welvarendheid, problemen met Griekenland, bijna failliete banken en aanverwanten zou je denken dat ondernemerschap in deze gemeente met open armen ontvangen wordt. Wat ik begrijp van diezelfde ondernemers is dat dit niet bepaald altijd het geval is. Sterker nog, soms is het bijna te omschrijven als ontmoedigingsbeleid. Zo zou een vergunning voor het bouwen van een bedrijfspand opeens schrikbarend duur zijn. Duizenden euro’s duurder dan voorheen zelfs.

Geen handige website van gemeente De Fryske Marren

Voordat ik iets beweer dat helemaal niet waar is, heb ik de feiten eerst maar eens even gecheckt. Maar daar werd ik eigenlijk nog minder blij van. Op de site van de gemeente kom je met de zoekterm ‘wat kost een omgevingsvergunning?’ niet echt uit. Geen termen gevonden. Na veel omzwervingen dan uiteindelijk toch ergens aangekomen. Moest ik een check doen van wat ik (fictief) wilde gaan bouwen. Oké, dat is ook nog te begrijpen. Toen de uitkomst bleek dat ik een fictieve omgevingsvergunning moest aanvragen, leek het mij dat er dan wel ergens een prijs te vinden was. Niets was minder waar. Ik moest toen weer naar de volgende vragenlijst, maar dat kon alleen maar met allerlei moeilijke constructies en een DigiD.

Niet in te schatten wat je kwijt ben

Voordat ik zo aan een rekening van 7000 euro hang en ik bovendien niets te bouwen heb, leek me dat geen goed plan. Of de rekeningen voor zo’n vergunning dus inderdaad zo hoog zijn, kan ik niet met zekerheid zeggen. Wel heeft dit bewezen dat even van tevoren inschatten wat je daar aan kwijt bent, totaal niet te zien is. En dat lijkt me als ondernemer toch van groot belang. Bovendien kun je (als het inderdaad 7000 euro kost) flink wat stenen kopen voor zo’n bedrag. Dat zou toch wel wat minder kunnen.

maandag 6 juli 2015

Mag het wat minder macho?

‘Je mag hier maar 30’.  Ik kijk de agente aan en zeg dan:’Ja, dat klopt en ik reed harder.’ Het is een feit dat als ik van de volkstuin kom, mijn snelheid meestal hoger ligt dan het voorgeschreven aantal kilometers. Dus ik trek het boetekleed aan, want ze heeft gewoon gelijk. Ze kijkt me streng aan. ‘Maar je mag hier maar 30, zegt ze weer.  Het begint me al wat te kriebelen, maar ik zeg:’Jaha, dat weet ik. En ik heb toch al gezegd dat ik te hard reed.’ Als ze het nog een keer herhaalt, weet ik weer waarom ik sommige agenten erg irritant vind.

Irritante agente

 Als ze me een bon wil geven staat ze in haar recht en zal ik die gewoon vriendelijk accepteren. Maar dat doet ze niet. Ze kijkt in mijn auto en spreekt dan een ongelofelijke zin uit:’Je bent krantenbezorger?’ Ze heeft me in haar werkbare leven wel vaker ontmoet, maar dat heeft blijkbaar geen indruk gemaakt. ‘Nee zeg ik. Ik breng ze niet rond, ik schrijf ze vol.’  Opeens ben ik interessanter dan daarvoor en moeten er afspraken worden gemaakt voor een interview. Nu, echt veel later dan hierboven beschreven en in een tijd dat een Arubaan waarschijnlijk door politiegeweld om het leven is gekomen, denk ik daar weer aan.

Bij de politie is niet gemakkelijk


Ik ken agenten voor wie ik door het vuur zou gaan. Ik weet dat zij het niet gemakkelijk hebben en dat ze heel veel rottigheid zien en meemaken. Ik weet dat ze de onderkant van het leven vaker voorbij zien komen dan hen lief is. Maar ik constateer ook dat er een soort houding onder sommigen heerst die ik allesbehalve plezierig vind.


Machtsverhoudingen politie en burger

Het gaat om de machtsverhoudingen, waarbij de burger zich klein en soms zelfs bedreigd voelt. Ook als hij eigenlijk niets of niet iets belangrijks heeft gedaan. In het geval van de Arubaan begrijp ik niets van wat zich daar heeft afgespeeld. Ik zag de beelden en dacht meteen: Bel een ambulance want er iets heel grondig mis met deze man. En ik begreep niet waarom zich 5 agenten op hem moesten storten.  Dat het verhaal vervolgens in de doofpot werd gestopt, maar social media daar een stokje voor staken, maakt het ook minder te verteren. Zou het wat minder macho kunnen, zou ik dan ook willen voorstellen. En ja, ook voor vrouwelijke agenten.