zondag 22 december 2013

Serious? Eigen volk eerst?

Ik heb kinderen zien sterven. Niet mijn eigen kinderen want die heb ik niet, maar kinderen van anderen. In landen waar het niet gewoon is dat je ’s ochtends belt voor een afspraak bij je dokter en je vijf minuten later door de ambulance wordt afgevoerd. In landen waar als je geen geld hebt, je dus ook niet aan medicijnen kunt komen.

Ik heb kinderen (maar ook volwassenen) zien sterven aan aandoeningen die nergens op slaan. Malaria, koorts, uitdroging, diarree. En soms stierven hun moeders met hun mee. Daadwerkelijk of vooral in de geest. Want een paar van je kinderen moeten missen door zoiets onnozels gaat ook een Afrikaanse of Aziatische vrouw die het gewend is niet in de koude kleren zitten. Het is hartverscheurend om te zien dat moeders en vaders hun kinderen moeten missen en kinderen hun zusjes of broertjes.

En daar kunnen wij dus nu iets aan doen. Door wat te geven aan Serious Request. Ik heb het nooit zo op van die enorme acties, maar ik ben toch overstag. Want het klopt: door eenvoudige maatregelen kan iets simpels als diarree worden voorkomen. Maar vooral het sterven daaraan. Toen er op Facebook opeens een smartass ging zeggen dat het eigen volk voorging, dacht ik dat ik gek werd. Iemand die nog nooit een stap in een Afrikaans of Aziatisch land heeft gezet en beslist geen idee heeft. Eigen volk eerst? Hoorde ik hier een wederopstanding van Hitler?

Vervolgens werd ik bedolven onder de opmerkingen over mensen die in tentenkampen wonen in Nederland omdat ze in grote armoede leven. Ga ik voorbij aan het feit dat sommige mensen het hier zwaar hebben? Nee, dat ga ik niet. Ik weet dat het voor sommigen heel erg moeilijk is. Maar armoede hier en armoede daar is niet te vergelijken. Kom het eens ruiken, kom het eens bekijken, kom het eens ervaren zou ik willen zeggen. En dat kinderen daar in raggen lopen, in woningen wonen waar wij onze honden nog niet eens in laten overnachten is voor hen nog niet eens zo verschrikkelijk. Dat zijn ze gewend. Dat ze vaak met honger naar bed moeten of een papje van maïsmeel krijgen waar totaal geen voeding in zit, is al veel lastiger (ja dat is armoede).

Maar dat ze zo vreselijk ziek worden van kwalen waar wij 1 pil voor slikken en er dan helemaal niet meer eens over nadenken, is ook voor een Afrikaan of Aziaat niet te verteren. Dus ik help. En al die mensen die vinden dat het geld hier maar lekker moet blijven: zorg daar vooral voor! Als de armoede in Nederland je zo aan het hart gaat, nodig dan die daklozen uit met kerst die nu ergens onder een brug liggen. Of beter nog: neem ze op in je huis totdat ze zelf alles weer op orde hebben. Maar dat zal er wel niet inzitten he?

maandag 16 december 2013

Thuiszorgpaniek

Ik krijg geen Thuiszorg meer, schreeuwt een oudere buurvrouw me in paniek toe als ik mijn auto net geparkeerd heb. Het mens is in alle staten. Hoe moet dat nu, wie moet er nu voor zorgen dat ik niet omkom in de rotzooi?

Ik ga met haar in gesprek en vraag haar wat er nu precies aan de hand is. Het blijkt dat ze een brief heeft gekregen van de gemeente De Friese Meren en dat ze daar helemaal van over de rooie is geraakt. Ook snapt ze eigenlijk niets van het epistel. Volgens haar staat er dat ze wel hulp houdt, maar ook weer niet.

Ik denk dat ze de brief niet goed heeft gelezen en vraag haar hem me later te laten zien. Misschien dat ik uitleg kan geven. Later aanbeland bij mijn eigen brievenbus ligt er net zo’n brief. Want ja, ook ik heb iemand die mij helpt met mijn huishouden. Omdat mijn arm vol vocht zit en stofzuigen en dweilen dat alleen maar erger maakt, omdat er een geopereerde borst in de weg zit en omdat ik zo nu en dan nog steeds het gevoel heb dat er een truck over me heen gereden is. Ook in mijn brief staat van alles. Maar niets wat ik echt begrijp.

Er staat dat ik een indicatie heb gekregen. Maar dat de hulp vanaf 2014 anders wordt geregeld. Er wordt uitgegaan van wat ik nodig heb om mijn huishouden op orde te houden. Daar haak ik al wat af. Is er dan al die tijd niet uitgegaan van wat er nodig was om mij niet te laten veranderen in een clochard die onder een brug leeft?

Ik lees verder dat het gaat om het resultaat in plaats van het aantal uren. Volgens mij hangt resultaat vaak af van het aantal uren en moet er in een huishouden heel vaak hetzelfde gebeuren dat in uren is uit te drukken. Maar blijkbaar is dat niet zo. Komt mijn trouwe Thuiszorgwerkster nu iedere week bekijken wat er moet gebeuren? De ene week een kwartiertje omdat mijn arm was minder lastig deed, de volgende week 10 uur omdat ik inmiddels tegen de muren aanplak? Het lijkt erop, want er staat dat ik niet langer een bepaald aantal uren per week krijg, maar voortaan de hulp die nodig is om het huishouden op orde te houden. Met mijn helpende moet ik afspraken maken over het uit te voeren werk, waardoor mijn huishouden mogelijk in minder uren op orde is. Hoe vaag wil je het hebben?

Bovendien staat in de volgende zin dan weer dat de Thuiszorg voor 2014 samen met mij het aantal uren hulp bepaalt dat nodig is. Maar het ging toch niet om uren, maar om de invulling? Geen wonder dat mijn buurvrouw er niets van snapt. Ik begrijp er ook niets van. Dan maar bellen. Er komt een gesprek en daarin wordt van alles bepaald zegt de mevrouw aan de andere kant van de lijn. Ik vraag haar hoe dat dan zit met die uren. Dat weet ze niet. Of 2014 dan wel wordt gehaald zoals in de brief staat. Dat weet ze wel. Nee, dat wordt niet gehaald. Het verbaast me niets met zoveel vaagheden.

maandag 2 december 2013

De liefde als wegwerpartikel

Niets mooiers dan de liefde. Het houdt ons op de been, het maakt dat we gelukkig zijn, dat we ons gedragen voelen. Maar liefde is, zo lijkt het, ook onderhavig aan de tijdsgeest. Werd liefde vroeger in mijn beleving nog als een schat opgevat die je koestert, tegenwoordig lijkt het wel een eenhaps snack die je verorbert en vervolgens weer wegsmijt.

Althans dat was mijn idee toen ik in een buitenlands hotel terechtkwam waar het merendeel van de mensen liefde als een soort tijdverdrijf zag. Nu zagen ze daar veel als tijdverdrijf, want ook de drank en de enorme buffetten waren een soort van vertier. Vooral de Russen waren goed in alle drie. Ze zopen tot ze erbij neervielen, ze schepten borden op tot ze niet meer konden (en lieten ze vervolgens na een paar happen gewoon staan. Hoezo honger in Afrika?). En ze hadden iedere nacht een ander liefje, waar wij dan heerlijk van mee konden genieten. En wie denkt dat het liefje van de ochtend ook het liefje van de middag was, heeft het mis.

De Ivanka’s en de Svetlana’s gingen ’s ochtends met Boris op stap en lieten hem alle hoeken van de kamer zien en zaten een paar uur later al weer met iemand anders te vrijen.

Nationaliteit deed er niet toe, uiterlijk deed er niet toe, leeftijd deed er niet toe, zelfs geur deed er niet toe. Zelfs stinkende mannen waren een optie. Geen betere vrouwen voor dat doel dan de Russen zo lieten de heren van het gastland ons ook weten. Ze willen. Altijd en overal. Zonder voorbehoud. En dus moesten wij dat ook willen. Maar dat wilden we niet.

Ik vond het teleurstellend. Wat is er met de romantiek gebeurd? Het gevoel dat je op wolken loopt en een roze bril draagt. Dat je stottert als je HEM ziet, met een rood hoofd even niet weet waar je moet kijken, dat de zenuwen door je lijf gieren als je met HEM hebt afgesproken? En waar zijn toch die mannen gebleven die je veroveren met hun charme. Die dagen achter je aan lopen met bloemen en bonbons, met uitnodigingen voor heerlijke diners, die je hun leven laten zien en op die manier je hart veroveren. Langzaam en weloverwogen, maar vooral met gevoel.

En die je laten voelen dat je er echt toe doet en niet alleen maar een deel van jou dat een soort wegwerpdeel is. Dat de seksuele moraal tegenwoordig anders is dan voorheen is geen slechte ontwikkeling. Dat mensen genieten van hun lijf en van elkaar is denk ik een goede zaak. Maar om nu net te doen alsof het een maaltijd bij een fastfood keten is, is not my cup of tea. Kom op met die baltsen, die paringsdans en alles wat daar bij hoort. Verover elkaar met cadeaus en leuke sms-jes, schijf kaarten tot je erbij neervalt, verras elkaar en zorg voor elkaar. Dat is toch liefde? Zelfs in de vakantie.