dinsdag 26 december 2017

Aardappelen met ballen




Kerst. Opeens stond het voor onze neus, eigenlijk alsof we het niet hadden verwacht. Druk geweest met van alles en nog wat, dagelijkse beslommeringen, werk en ja wat eigenlijk nog meer. Maar het overviel ons dus gewoon wat, die kerst.

Opeens kerst en niets te eten

En toen was het daar opeens: vier dagen van niet zoveel hoeven, uitslapen, kerstkaarten schrijven en kerstdiners. In die kerstdiners hadden we ons een soort van verdiept. Soort van, ja  echt. Hier en daar een website bekeken met een menu. Ging er weer een telefoon of moest er weer een artikel gemaakt worden. Of moest manlief weer veel te vroeg uit bed voor zijn dagelijkse werk. En wij veronderstelden maar voortdurend dat we nog zeeën van tijd hadden. En toen was het dus opeens een feit. We keken elkaar ’s ochtends – of eigenlijk was het al best wel middag - wat aan en bedachten dat we niks bedacht noch besproken hadden. Daarbij snotterde ik dat het een lieve lust was en had ik piepende oren. En een dichtgeslibde neus die in de nacht de meest wonderlijke geluiden voortbracht. Oh ja en er was een truck over me heen gereden. Spreekwoordelijk dan.

Eerste Kerstdag

Op die eerste kerstdag scoorden we nog net een kopje koffie in een plaatselijke horecagelegenheid. Maar het was ook daar duidelijk dat iedereen die daar zat wel was voorbereid op het grand gala du kerstdiner. Dat zag je aan hoe ze zich gedroegen, aan hun kleding en niet in het laatst door het bordje met hun naam op de tafel.

Karton dan maar?

Doordat mijn evenwichtsorgaan ook totaal uit balans was, zag ik de muren in het etablissement op en neer dansen en daarom wilde ik gewoon weg. Maar wat doen we nu met het eten werd de vraag van de dag. Pizza bij een wereldleider in smakeloos karton opperde manlief.  Daar houdt hij namelijk van, van zulk niet te eten eten. Bij het openen van de pagina voor dat ‘restaurant’ dat je geen restaurant kunt noemen werd al snel duidelijk dat er vandaag geen pizza werd gescoord. Vandaag gesloten zei de site. Ik werd er niet heel verdrietig van.

Eten uit het kerstpakket

 Ik dook vervolgens in het kerstpakket van manlief om vervolgens met allerlei troep er weer uit te komen. Chips met hete saus, popcorn, koekjes, zoute stengels. We plaatsen ze naast het monopoly bord , namen hier en daar een hapje, mijn prikkelbare darm kwam onmiddellijk in opstand en daar mocht hij direct van meegenieten en toen keken we elkaar aan. Bak jij de gehaktballen, dan schil ik de aardappelen, zei ik. De troep uit het kerstpakket ging weer terug in de doos en we deden ons vervolgens tegoed aan gekookte aardappelen, biologisch-dynamische gehaktballen en sla met slasaus. Tja, wat is daar verder nog aan toe te voegen….

maandag 18 december 2017

Ik hou van jullie allemaal

Ik hou van jullie allemaal. Als ik dat nu tegen alle lezers zou zeggen, zouden ze me dan voor gek verklaren? Of zouden ze denken dat het aan de tijd van het jaar ligt, waarin alles met een dennentakkengeur omfloerst is en bedekt met de mantel der kerstliefde.

Dickens festival 

Toch dacht ik het even de afgelopen dagen. Ik huppelde over de Dickens markt waar mensen allemaal met elkaar samenwerkten om er een mooi feestje van te maken. Al die inzet, al die verenigde krachten, al die oproepen om hulp die spontaan werden ingewilligd.  Iedereen lachte, iedereen glimlachte, iedereen had een aardig woord over voor elkaar, groette elkaar. Ik zoende mensen die verlies hadden geleden, verdriet hadden of ziek waren geweest, ik werd gezoend door mensen die verlies hadden geleden of ziek waren geweest.  Ik besprak best intieme zaken gewoon tussen de bedrijven door en hoorde tussen diezelfde bedrijven door ook van de andere kant ontboezemingen.

Vertrouwen

Vertrouwen dacht ik, daar draait het om. Ik zat aan tafel met wildvreemden en sprak mooie woorden met ze. Ik ontmoette mensen die ik lang niet had gezien. Ik zag het initiatief tot een gezamenlijke tuin en werd daar helemaal blij en ontroerd van.  De kerstbellen rinkelen kortom en ja ik heb heel hard de neiging om te roepen dat ik iedereen lief en leuk en aardig vind.

Minder scherp

Wat overigens niet hoeft van iedereen. Een lezer zei laatst tegen me dat ik een beetje week aan het worden was. Je column mist de scherpte van voorheen. Het mag wel wat pittiger, meende hij. Ik moest daar wel om grinniken. De gemeente zal het met die constatering vast niet eens zijn, bedacht ik me. Maar ook die man is me dierbaar. Niet alleen om zijn eerlijke woorden, maar omdat hij ook zo’n aardige man is die altijd openstaat voor contact en niet alleen op dagen dat er een soort van feestelijkheid heerst. Dus daarom zeg ik het maar gewoon: ik houd van jullie allemaal.

maandag 11 december 2017

Himmelsjek verdwijnt

De himmelsjek verdwijnt. Geldkwestie. Natuurlijk. Die sjek is een soort voucher die mensen konden kopen voor 5 euro zodat ze 1 uur huishoudelijke hulp konden inkopen. Niet via hotelveiling,nl, maar als een goedmakertje. Want de gemeente betaalde de resterende 17,50 euro per uur. Mensen die daar gebruik van konden maken, werden overigens eerst flink gekort op diezelfde huishoudelijke hulp en dit moest dan uitkomst bieden. Ik weet het omdat ik hetzelfde aanbod had gekregen. Toen ik na mijn zesde chemokuur probeerde mijn vloer te dweilen maar daar bijna in bleef, kreeg ik eerlijk is eerlijk gewoon huishoudelijke hulp. Geen overbodige luxe, want ik was heel lang tot niets in staat.

Ziek, oud of gebrekkig

En zo zal het eigenlijk iedereen wel vergaan die hulp krijgt. De oud, te gebrekkig, te ziek om er zelf voor te zorgen dat je je huis aan kant kunt krijgen. Is die hulp voldoende? In mijn geval niet. In het geval van mijn ouders ook niet. Teveel momenten op een dag dat je zo graag dat kopje thee wilt hebben, er geen eten in huis is of je net weer hebt overgegeven in de wc en dat eigenlijk opgeruimd moet worden, maar je er geen energie voor hebt of er te ziek voor bent (of aan bed gekluisterd bent en dus afhankelijk van iemand anders daarvoor). In dat licht bekeken vond ik de afkalving dan ook al een slechte zaak.

Vraag je buurvrouw van 80 je te helpen

Bovendien werd zowel bij mijn ouders als bij mij al heel snel de vraag gesteld of de buurvrouw niet eens wat kon doen. Mijn buurvrouw van boven de 80? Die met een rollator loopt? Een andere buurvrouw dan? Nee, die is 70 dus die kan dat er nog wel bij doen. Andere mensen in de straat dan? Dat die de hele dag van huis zijn en daarna ook thuis nog een gezin draaiende moeten houden, gaat er blijkbaar niet in. Toch vindt de gemeente dat die sjek wel kan verdwijnen. Er is volgens het college namelijk heel veel draagvlak onder mantelzorgers om iemand in de nabijheid te helpen, zeker als dat niet te lang gaat duren. Blijkbaar geeft een zieke of oudere er een briefje bij hoe lang hij hulp nodig heeft en kan de mantelzorger zich daar dan op instellen.

Sjek om mantelzorgers niet overwerkt te laten zijn

Oh ja en had ik al verteld dat diezelfde himmelsjek er ook was voor mantelzorgers? Zodat zij huishoudelijke hulp konden inkopen om zelf niet overbelast te raken, terwijl ze dag en nacht voor een dierbare zorgen? Nou ja voor hen verdwijnt de sjek dus ook. Maar zij kunnen nu rekenen op preventieve ondersteuning. Gaat die hun huis schoonmaken? Nee, daarin leren mantelzorgers hun grenzen aan te geven. En degene die mantelzorg krijgt, krijgt dan te horen dat de mantelzorger hem peert. Geweldig besluit dus om zowel huishoudelijke hulp te beperken als de sjek te laten verdwijnen.  Maar ja, alles voor de centen in deze gemeente. Er zijn ook instellingen binnen de gemeente die miljoenen subsidie krijgen en daar doelgroepen mee bedienen waar je een fietsenhok mee kunt vullen. Dat kan blijkbaar wel. Het is maar waar je de prioriteit legt.