maandag 27 maart 2017

Fatsoen en werk: waarom sollicitanten niet serieus lijken te worden genomen



Het gaat weer beter in Nederland en dat merk je: er staan weer vacatures in kranten en op social media. Ook bij heel veel winkels en horecagelegenheden worden extra handen gevraagd. Een hartstikke leuke ontwikkeling, waar denk ik iedereen blij mee is. Het levert werkgelegenheid en dus geld op, mensen kunnen daardoor weer meer besteden, iedereen blij. Prachtig. Wat ik alleen niet zo goed begrijp is het beleid omtrent dit soort vacatures.

Vacatures in horeca en winkels in Lemmer

Ook in ons eigen dorp wordt veel beloofd, maar weinig gegeven, zou mijn moeder wel zeggen. Als iemand de moeite neemt om een sollicitatieformulier in te vullen met zijn of haar hele doopceel, de moeite neemt om dat of wel via het internet of persoonlijk bij een potentiele baas te brengen, is er dan niet het fatsoen om daar in ieder geval op te reageren?

Net afbericht ontbreekt na sollicitatie 

Persoonlijk vind ik het stuitend dat er overal nog briefjes hangen met daarop personeel gevraagd of er zelfs hele bijeenkomsten worden georganiseerd terwijl mensen die al maanden geleden gesolliciteerd hebben niet eens een net afbericht hebben gekregen. Als een bedrijf alleen jonge mensen zoekt voor een vacature en ouderen niet aanneemt omdat die veel meer kosten, zeg dat dan. Of geef bij voorbaat aan dat ze toch geen kans maken. Dan kunnen ze zich de moeite besparen om van alles op papier te zetten.

Hoop op een baan gaat in lucht op


Maar ze kunnen zich vooral de moeite besparen om hoop te hebben op iets dat ze toch niet krijgen. En staat dat allemaal niet zo vast van te voren? Dan zou het toch wel heel netjes zijn om ze in ieder geval per telefoon even in te lichten of een kort e-mailtje te sturen. Omdat het wel om mensen gaat. En die mensen zijn ook vaak klanten of potentiële klanten. Of maakt ook dat tegenwoordig niet meer uit?

zondag 19 maart 2017

All you can eat monster

Kan het ook iets liever? roep ik tegen mijn man als lijk nummer 30 van de avond voorbij komt schieten. De ene na de andere acteur legt vanavond namelijk het loodje. Vaak waren de lijken mooier dan ze volgens mij in werkelijkheid zijn. Met make-up en alles er op en eraan en in de leukste ongekreukte designerjurkjes. En vaak bijna zonder bloed.

Death in Paradise

Maar soms ook heel knullig als hij naar zijn favoriete Death in Paradise kijkt. Maar goed ik kan dus het aantal levenloze lichamen al niet meer op één hand tellen en ik heb er genoeg van. Nadat de laatste bizarre moord is opgelost (gedaan door iemand met meerdere persoonlijkheden die zelfs zichzelf wilde vermoorden) en tegen de achtergrond van luxe, de mooiste vergezichten en geld, mag ik zappen.

RTL Z Doc over All you can eat


Ik kom uit bij RTL Z doc. Soms hebben ze daar goede documentaires. Die over het leven van de rijken sla ik over, maar deze keer gaat het over All you can eat restaurants.  Voor een vast bedrag bunkeren wat je wilt.
Er komt in een Chinees All You can eat restaurant een enorme kerel binnen. Hij loopt vermoeid, hij ziet er niet heel verzorgd uit. En ja, hij is veel te dik. Hij wil het concept verslaan zegt hij. Dus schept hij bord na bord na bord op met heel veel eten. Een drankje kan er niet af, hij vraagt gewoon om water.

Misselijk door teveel eten

Het zweet staat hem op zijn voorhoofd, hij is al een beetje misselijk aan het worden. Lief ziet het aan en vraagt dan of dit nu het lieve is wat ik bedoel. Dat zo’n idioot niet het restaurant voor de gek houdt maar zijn eigen gezondheid. Kijk hoe hij eruit ziet, zegt hij. Hij kan amper lopen en zijn kleur is bijna grijs.


Klaar voor de liefde



Ontluisterd door programma en lief maak ik me klaar voor de nacht. ‘Ga je mee?’ vraag ik, klaar voor de liefde. Hij kijkt me nauwelijks aan. The Fast en The furious hebben inmiddels het beeld gevuld.  Later, zegt hij terwijl het volgende lijk zich nu in een racewagen aandient.

maandag 13 maart 2017

Kievitseieren zoeken

Zittend tegen een hek, kijkend naar het slaan van de kievit op de altijd gulzige roeken en andere vogels. Aandachtig in ogenschouw nemend waar mannetje en vrouwtje zich bevonden en hoe ze zich ten opzichte van elkaar gedroegen. Zo zit mijn vader in mijn geheugen.

Met een verrekijker om de nek kievitseieren zoeken

Met een verrekijker om de nek, een dikke trui aan, een wollen onderbroek onder de groene ribbroek en een kan koffie bij zich. Zo zat hij daar urenlang. Doodstil. Hij ging voor dag en dauw op pad, vaak met vrienden. Die overigens ook doodstil waren. Pas later in de ochtend kwamen ze terug.

Eieren onder de pet

Met eieren in de pet, of gewoon zonder. Soms mocht ik mee. Het getjilp van onze gevogelde vrienden (dat waarschijnlijk anders heet), de wind die door je haren blies en de onmetelijke stilte maakten toen ik kind was altijd enorme indruk op me.

Grond achter de Tramdijk was ons speelveld

Moeilijk was dat ook niet: de grond achter de Tramdijk was ons speelveld. Daar liepen we door het hoge gras, daar vliegerden tot we dachten dat de vlieger al op de maan was en daar lagen we elkaar verhalen in te fluisteren zoals alleen kinderen dat kunnen. Zelf heb ik heel lang gedacht dat er kabouters leven tussen dat prachtige gras. Dat we ze alleen niet zagen, maar ze er heus wel waren.
Nu is alles bebouwd.

Natuur verdwijnt

De natuur uit mijn jeugd heeft plaatsgemaakt voor al niet te nieuwe nieuwbouwwoningen meer en kievitseieren zoeken mag niet meer. De eerste eieren blijven liggen, de eer gaat nog wel naar de eerste vinder, maar meenemen mag niet langer. Hoewel mijn vader ook kievitseieren at en juist dat hele glazige zo lekker vond, weet ik zeker dat hij ook achter dat hek had gezeten tot hij verkleumd was als hij de eieren niet had mogen meenemen. Omdat hij gek was van de natuur, gefascineerd was door het samenspel van vogels die elkaar uitdagen, hun kroost beschermen en de ander soms te slim af zijn.

maandag 6 maart 2017

Zweven




Ik ben een zwever. Van nature denk ik wel eens, maar in deze tijd helemaal. Omdat ik het niet weet. Het helemaal totaal niet weet. Op wie die deze keer moet stemmen. Vorige keren was dat ook al niet zo duidelijk, maar nu zweef ik volledig in het luchtledige.


Volgens de Stemwijzer

De Stemwijzer bracht ook weinig uitkomst: volgens hen moest ik op de fractie van Henk Krol stemmen. Die ik overigens wel grappig vind en ook het meest authentiek tijdens het debat dat ik zondagavond zag, maar waarvan ik nu niet echt weet of dat wel is waarvoor ik sta. Met grappigheid (positiviteit overigens ook niet) komen we er alleen niet.

Weg met tot 67 jaar werken

 Ja, Krol heeft punten die me aanspreken. De AOW weer naar 65, helemaal voor. Want ik heb geen idee of ik die leeftijd wel haal. Mijn moeder heeft haar pensioen nooit gehad, mijn vader zo kort dat hij het zich amper gerealiseerd heeft. Dus ja, ik vind het een prima idee, maar al dat gegoochel met cijfers kan ik niet checken. Dus kan het ook echt zonder dat er weer andere dingen voor verdwijnen?

Emiel Roemer

Ik hoorde Emile Roemer ook praten in Buitenhof over de AOW en het afschaffen van het eigen risico. Met mijn verleden is dat meestal na een paar maanden al helemaal betaald. Twee onderzoeken per jaar in een gespecialiseerd ziekenhuis en dat geld is echt wel weg. Dus ja, dat zou ook fijn zijn. Maar tegenover Roemer zat een vent die beweerde dat het helemaal niet kon.


Weg met het eigen risico

Dat de marktwerking helemaal geen negatieve effecten had en dat mensen helemaal geen moeite hadden met het eigen risico. Ammehoela. Ik ken niemand die dat zo eventjes neertelt. Van bijna 400 euro kun je leuke dingen doen. Bleek die vent eerder zelf in een organisatie te hebben gezeten die ook vond dat de zorg te duur was. Toen Roemer hem daarmee confronteerde, zei hij glashard dat het tijdens de verkiezingen niet om hem ging. En kreeg hij een rode kop. Daarna volgde debat op debat waarbij ze allemaal spraken alsof ze van dezelfde stemleraar les hadden gehad. Andere boodschap, zelfde verpakking. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar sindsdien zweef ik hoger dan de hoogste wolken.