De dood kwam weer op kousenvoeten

De dood. Het is een centraal thema in mijn leven de laatste 4 jaar. Eerst stierven mijn ouders binnen 3 weken, afgelopen augustus stierf mijn beste vriendin aan kanker. Het kleine dorp waarin ik woon werd afgelopen week in rouw gedompeld doordat de plaatselijke supermarkthouder bij een ongeluk om het leven kwam. Mooie man, lieve man, veel te jonge man. En nu ligt daar mijn oom. Voornaam dat wel. Mooi met zijn bril op zijn hoofd, keurig gesoigneerd zoals mijn nicht het later zou verwoorden. Natuurlijk hebben ze dat zelf gedaan. We lachen omdat ze zich nog kan herinneren dat mijn moeder altijd vond dat anderen met hun poten van de doden af moesten blijven. Dat moesten de eigen mensen doen. Ze had gelijk trouwens. Niets is mooier dan je eigen doden afleggen en er voor zorgen dat andere handen afblijven van al die intimiteit.

De drie meiden zijn bekaf. Huilen en lachen afwisselend. Hebben nacht na nacht bij hun vader gewaakt. Zijn bekaf en toch gelukkig. Want het karwei is af en ze hebben het op de juiste manier geklaard. Bovendien zagen ze dat het goed was, dat hij er vrede mee had. Terwijl hij er zo bang voor was. De dood bracht dus onverwachte zaken, zoals hij altijd doet. Magere Hein, de man met de zeis, het nare, het enge. Het brengt meer verdriet dan een mens denkt te kunnen verdragen en toch brengt het ook steeds weer nieuwe kracht. En inzicht. Hoe je verder moet met je eigen leven, nu de betrekkelijkheid weer eens des te duidelijker werd. Inzicht dat het tijd wordt om te kiezen. Voor jezelf, voor je relatie, voor je kind of voor anderen. Het brengt ook inzicht dat het leven altijd lijden met zich mee brengt en dit onvermijdelijk is. Hoeveel geld je ook hebt, hoe mooi je ook bent, hoe perfect je leven er verder ook uit lijkt te zien, of hoe weinig je eigenlijk van al die dingen hebt. Het leven is lijden. Het enige wat rest is daar op een goede manier mee om te gaan. Het liefst een beetje positief en met liefde voor elkaar, want dat is het enige dat deze bol laat doordraaien.

Mijn oom. Hij ligt erbij alsof hij elk moment op kan gaan staan en weer weg gaat lopen. En dan met zijn mooie, donkere stem dingen zal zeggen die hij altijd zei. Mooi met die West-Friese tongval die hem zo typeerde. Lieve man. Overleden man. Op weg naar mijn ouders, mijn vriendin, de supermarkthouder en al die anderen die me zo dierbaar zijn? Ik heb geen idee. Het blijft lijden. En ik ben trots op die nichten van me. Ook mooie meiden. Maar hoe kan het ook anders met zo´n vader (en moeder natuurlijk).