Depressie, niets om je voor te schamen

Depressie. Honderdduizenden lijden eraan in Nederland, maar weinig durven er voor uit te komen. Laatst had ik een aanvaring met iemand omdat ik op haar Hyves had geschreven dat ik helemaal naar was van de slaappillen die ik had genomen. Mijn beste vriendin was net overleden en ik had moeite met slapen en nam daarvoor middelen om die spiraal te doorbreken. Maar ik mocht dat niet schrijven. Taboe. Dat houd je voor jezelf. Ik houd het al lang niet meer voor mezelf dat ik een grote aanleg voor depressies heb. Ik slik al denk ik wel 20 jaar antidepressiva en ze hebben mijn leven gered. Na 3 overweldigende depressies waarbij de dood nog de enige uitkomst leek, heb ik deze middelen gekregen. Na een nare inwerkperiode van een week of zes waarin je je lichamelijk beroerder voelt dan ooit is daar dan opeens het licht. Alles lijkt weer enigszins normaal, je kunt weer functioneren, de wereld voelt een stuk minder eenzaam. Ze hebben kortom mijn leven gered.

Maar er wordt nog steeds vreemd op gereageerd als ik zeg dat ik antidepressiva slik. Van “Dat heb jij toch helemaal niet nodig?” tot dat dit helemaal niet bij mij past. Altijd vrolijk, fruitig en fris. Redelijk geslaagd in het leven en altijd bezig met van alles en nog wat. Mensen hebben snel een oordeel klaar over dat soort zaken blijkbaar, vinden het denk ik een brevet van onvermogen. Geluk zou niet mogen afhangen van middelen of zo. Om die reden ben ik in het begin wel een aantal keren gestopt. Ik dacht dat ik het zelf wel zou kunnen, maar na een bepaalde periode kreeg ik toch weer klachten. Eerst heel langzaam een gevoel van onbehagen. Daarna wat dieper wegzinken in die put. Vaak vervolgens paniekaanvallen met hyperventilatie. Fijn is dat allerminst. Dus dan toch maar weer beginnen. Vaak weer met een ander middel, weer die beginklachten van ongelofelijk misselijk zijn, diarree hebben, een enorm droge mond, verschrikkelijk slaperig zijn. Dus heb ik nu een onderhoudsdosis en heb ik me voorgenomen daar ook niet meer van af te stappen.

Overigens zijn antidepressiva geen wondermiddelen die er voor zorgen dat je helemaal geen negatieve gevoelens meer hebt. Integendeel. Ik huil nog net zoveel als daarvoor, kan me nog steeds heel naar voelen over dingen. Alleen is dat in proportie. Ik ga er niet meer aan kapot, zit geen maanden achter de geraniums terwijl ik de deur niet uit durf of zo teneergeslagen ben dat niets me meer interesseert. Ook zijn antidepressiva geen gelukspillen. Ik heb wel eens het idee dat mensen denken dat je na het slikken van zo’n pilletje opeens als een happy de peppie figuur overgelukkig door je dagen springt. Niets is minder waar. De stofjes die wij depressievelingen in onze hersenen missen, maar die normale mensen wel hebben, worden er door aangemaakt. En het zorgt dus voor een “normaal”gevoel. ” Verslavend zijn de pillen dan ook niet. Het enige wat je merkt als je er eens eentje of twee vergeet is een heel raar gevoel in je hoofd. Een soort duizeligheid die onprettig is, maar geen ongeluksgevoel. Daarom moeten antidepressiva ook afgebouwd worden en niet omdat ze iemand in de zevende hemel brengen. Bovendien zijn de middelen ook geen vrijbrief om alle risico’s maar weer te nemen die een depressie in de hand werken. Goed op jezelf passen blijft nog steeds het devies. Daarom heb ik altijd voldoende slaap nodig en moet ik er voor waken dat ik dat ook krijg. En lukt dat een tijdje niet dan moet ik ook daarbij hulp van buiten hebben, want anders zit ik zoweer in die spiraal naar beneden. Slaapgebrek brengt een proces naar beneden op gang dat bijna niet te stuiten is. Maar ook verder voorzichtig zijn met wie je omgaat, hoeveel problemen je op je nek neemt en wat je doet om die toch tere balans in je hersenen in evenwicht te laten zijn, is belangrijk.

Ik neem zo weer even mijn minimale dosis. Die ligt gewoon naast de fruitschaal en mijn favoriete reistijdschriften. Voor iedereen zichtbaar en niets geheims aan.