Verdomme ook geen Oerol

Morgen begint de voorverkoop voor het Oerolfestival. Normaliter zat ik dan ’s ochtends gewapend met het programma, een uitgebreide screening van tijden en locaties en mijn pinpas in de aanslag. Maar nu niet. Want we gaan niet naar Oerol. Als ik niet net geopereerd ben, zal dat gaan gebeuren of ik zit al in een ander traject. Stiekem hoop ik nog wel dat we een dagje kunnen gaan, maar als ik echt op 5 juni wordt geopereerd zoals nu het plan is, wordt dat niets.

Dat we niet naar Oerol gaan betekent breken met een traditie van 25 jaar. Anneloes, mijn beste vriendin die in Zwitserland woont en ik gaan al een kwart eeuw. Het is elk jaar een soort reünietje waarin we dagen samen zijn, veel drinken, veel lachen, veel mooie dingen zien en heel veel dansen. Hoe belachelijk het ook klinkt in een periode van ziek zijn, ik ben er ook een beetje ziek van dat dit nu dit jaar niet doorgaat.

Ook moet ik Piet, Jos en Jan nog afbellen. Al jaren staan we avond aan avond aan de tap, vertellen we elkaar de verhalen van de afgelopen periode en drinken we even bij. En Jos kookt een avond en dan mogen we aanschuiven aan de tafel van de campinghouder en zijn vrouw. Die inmiddels ook vrienden zijn geworden.

Anneloes en ik spraken elkaar vrijdag nog en gaven elkaar bijna in tranen te kennen dat we het programmaboekje maar ergens diep weg hebben gestopt. En dat we de mail over de vriendenvoorverkoop (natuurlijk zijn we vrienden) maar in de prullenbak hebben gemieterd. Het is de eerste keer dat het niet door kan gaan, terwijl zoveel andere keren er ook roet in het eten dreigde te worden gegooid. Mijn ouders ernstig ziek, haar moeder ernstig ziek. Toch gingen we. In de periode dat mijn moeder zo ziek was, maakten we nog wel de overstap naar huis om daar te kijken hoe het ging. Maar daarna gingen we terug. En nu helemaal niets. Ik baal verschrikkelijk dat ik er niet bij ben dit jaar.