zondag 16 september 2012

De trein

Mijn beste vriendin uit Zwitserland wilde me afgelopen dagen verrassen met een bezoekje. Omdat ik haar niet meer van Schiphol kan halen, besloot ze de trein te nemen. Normaal gesproken is dat goed te doen en kon ze om acht uur ’s avonds bij me zijn. Maar het liep zoals zo vaak anders door de spoorwegen. Niet alleen de Nederlandse spoorwegen overigens, maar ook die in Duitsland. Want daar miste ze haar aansluiting al, omdat niet goed stond aangegeven waar ze moest overstappen. De volgende rit haalde ze wel, maar toen was er dus al een vertraging opgetreden. Ook in Utrecht bleek het erg verwarrend om uit te vinden waar de trein naar Zwolle stond, dus ook daar ging het mis. Zelfs door veel te vragen aan NS personeel, kwam ze er niet uit. En dat bleek onheilspellender dan ze had gedacht. Want het volgende exemplaar dat ze wel kon nemen, kreeg bij Staphorst een wel heel naar bericht te verwerken. Er werd omgeroepen dat “de trein in botsing was gekomen met een persoon”. Wie dat soort teksten bedenkt, is ook wat vreemd vonden wij. Blijkbaar was er iemand voor de trein gesprongen, maar dat kun je toch niet echt een botsing noemen. Deze traumatische ervaring voor de machinist even buiten beschouwing gelaten, zijn daar andere woorden voor te vinden. De NS kan natuurlijk niets tegen deze narigheid doen, dat begrijpen wij ook wel. Waar ze wel wat aan kan doen, is dat de reizigers dan in het vervolg wel een goede begeleiding krijgen en weten waar ze aan toe zijn. Het enige sms-je dat zij mij kon sturen was dat de trein terug ging naar Zwolle en dat ze niet wist wat er daarna gebeurde. De hele ploeg reizigers wachtte en wachtte. Er kwam geen bus die hen naar het noorden verplaatste, er kwam geen bericht wanneer een eventuele trein dan wel zou gaan vertrekken. Na een uur kwam er wel de mededeling dat zij die in die onfortuinlijke trein hadden gezeten een kopje koffie of thee konden halen bij de kiosk. Wat iedereen toen natuurlijk al lang op eigen gelegenheid had gedaan. Er was ook geen informatiepunt waar ze terechtkonden met hun vragen. Kortom er was niets van dat alles. En ondertussen tikte de klok door en stond mijn vriendin doodsangsten uit of ze überhaupt nog wel bij me zou komen of de nacht op het perron in Heerenveen door zou moeten brengen waar tegenwoordig ook geen uitspanning mee te vinden is. Door de ontmoeting met anderen werd ze gered. Een vrouw belde haar dochter die haar moeder, een vriendin van haar moeder en mijn vriendin en een onbekende jongen meenam. En de NS? Die was nergens te bekennen.

1 opmerking:

  1. Ja, wat naar zeg! Zoiets heb ik ook al meegemaakt, eens in Zwitserland en eens in Nederland. Het is op een afschuwelijke manier bijna interessant hoe spoorwegmaatschappijen hier verschillend mee omgaan. Toch hoopt niemand dit natuurlijk nogmaals te moeten meemaken!

    BeantwoordenVerwijderen