Ik ben onbereikbaar. Niet in de figuurlijke zin van het woord, maar in de letterlijke. Na een paar dagen weg, deed mijn tv namelijk opeens raar. Wel geluid, geen beeld. Het eerste wat een weldenkend mens dan doet is de stekkers controleren. Die zaten allemaal muurvast. Toen checken op het internet of er een storing was. Die was er volgens de KPN niet. Overigens las ik later dat hij er wel was, maar dat terzijde.
Het was op dat moment al laat in de avond en ik had de fut niet meer om de helpdesk te bellen. Vond het ook een beetje raar om dat om 11 uur in de nacht te doen. Dus deed ik wat ik altijd als advies krijg, namelijk alles uitschakelen en daarna weer aandoen. Ik zag groene lichtjes verdwijnen en plaatsmaken voor rode. En dat waarschuwingslicht zei me al genoeg: inderdaad daarna deed niets het meer. Maar dan ook helemaal niets.
Niet alleen gaf mijn tv geen teken van leven meer, ik kon ook niet meer bellen en ook niet meer internetten. En daar zit je dan met je goede gedrag op de bank. Al die middelen die zo vanzelfsprekend zijn vallen allemaal weg. Je kunt niet meer werken, je kunt niet meer tv kijken en je kunt ook niemand op de hoogte stellen van het feit dat je dat allemaal niet meer kunt. Dus moest ik toen toch echt gaan bellen. Met mijn mobiel op de luidspreker (ja die had ik dan nog wel en die was van een andere provider) zat ik hoopvol te wachten op het magische woord dat me zou verlossen van al die onbereikbaarheid. Maar dat woord kwam niet: het kastje was namelijk kapot zei de niet zo aardige meneer aan de andere kant van de lijn. Ik moest een nieuw kastje halen. Maar dat gaat niet op zondag.
Ze zouden het opsturen. Ik vroeg of ik het niet gewoon kon ophalen bij een winkel. Nee, nee, mevrouwtje zei de andere kant streng. Daar konden ze niet aan beginnen bij die winkels, want daar moesten abonnementen worden afgesloten. Ik zei dat ik in ieder geval het internet direct nodig had. Maar hij was niet te vermurwen. Ik moest maar wachten tot het kastje kwam, geen pardon. Dus hing ik een avond op de bank niet wetende wat te doen. Hoe deed ik dat dan vroeger, bedacht ik me. Een boek lezen werd de uitkomst. En vroeg naar bed gaan. Maar vandaag ben ik toch gewoon naar zo’n winkel gegaan. Om te vragen of ze niet alsje, alsje, alsjeblieft zo’n kastje voor me hadden. En natuurlijk hadden ze dat. Ik mag hem weer inleveren als ik de nieuwe heb. Dus het kan wel, naar mannetje van de helpdesk. Nu ben ik alleen benieuwd of ik alles weer aan de praat krijg. Want het is me niks, zo afgesloten te zijn.
Mijn internet en de telefoon doen het inmiddels weer. De tv geeft alleen sneeuw te zien. Waarschijnlijk is echt alles gecrasht, want die zou het nu ook weer moeten doen. Dus nu krijg ik ook nog een nieuw apparaat voor mijn tv. En die komt, ja je raadt het al weer een dag later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten