maandag 9 februari 2015

Mannen in pakken met veel blabla

Mannen in pakken. Mannen in pakken die aan veel blabla deden. Ze keken ons raar aan terwijl wij in een niet- pak naar een bijeenkomst van ondernemers togen. Ze namen ons met hun maatpak de maat en bevonden ons te licht. Onze business vonden ze, was niet interessant genoeg. 

Een vertegenwoordiger van een organisatie die ons op weg had moeten helpen zei het nog net niet. Hoewel, hij had me al wel een aantal keren gewaarschuwd. Wie met een Afrikaan in zee gaat is per definitie gedoemd om te mislukken, zo ongeveer stond zijn hoofd. Die gaan er steevast met je beurs en je zaken vandoor.  

Vragen

En toen kwamen de vragen. Hoe lang we elkaar al kennen. Hoe de zaken er dan wel niet uitzagen. En zijn gezicht sprak boekdelen. Doe het niet, was zijn boodschap. De mans belangrijkste taak was om mensen op weg te helpen. In dit geval leek dat meer op een doodlopende weg. Ik zat daar en wij lachten erom.


De Lemster Onassis

En ik herinnerde me een paar uit Lemmer. Piepjong, in een zaakje waar een oud kacheltje stond te branden. Het paar maakte zelf computers. Het kleine optrekje werd al snel  een veel grotere zaak. En toen ging het stel panden bouwen die mensen konden huren. En huizen verbouwen die mensen konden kopen en huren. En nu noem ik ze wel eens gekscherend de familie Onassis van Lemmer. Klein begonnen maar met vertrouwen in eigen kunnen. En toch zo heerlijk gewoon. 

Blaaskaken

Dat had ik al die omhooggevallen blaaskaken daar op die ook nog eens niet zo goed georganiseerde bijeenkomst wel eens willen zeggen.  Maar dat deed ik niet. Nog voor het einde van de avond vertrokken we. Schaterlachend en grappend dat ze het vast  jammer vonden dat ze ons hadden uitgenodigd.  Maar dat ze nog van ons zouden horen. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten