In de afgelopen weken van aanslagen, neergehaalde
vliegtuigen, oververhitte discussies over wel of niet een zwarte piet,
discriminatie van donkere mensen in dure auto’s, schietpartijen in een homoclub
en alweer of nog steeds die terrorismedreiging was er voor mij één lichtpunt: elke
avond werd ‘Ik vertrek’ uitgezonden. Maar dan ‘Ik vertrek’ 10 jaar later. Dat
laatste was wel fijn. Want zonder de voorgeschiedenis van al die mensen die hun
droom najagen, was het vast niet zo smullen geblazen geweest.
Naaktcamping
Bovendien had ik geen
weet van mensen die een blootcamping beginnen en dan zelf ook bloot achter de
balie zitten de gasten in te schrijven En vervolgens in hun naakte nixie op de
grasmaaier een veld kaal maken. Ook kende ik het verhaal niet van de mensen die
aan biodance (nooit van gehoord) deden, waarbij het samenkomen heel belangrijk
is blijkbaar.
Het werd niks
Overigens werd het niks met die biodance. Ook niet met die
blootcamping trouwens. Het laatste stel ging namelijk uit elkaar. Zij kwam een
andere jonge god tegen en ging er (bloot) met hem vandoor. De andere hem in
zijn nakie achterlatend op een godverlaten camping ergens op een terrein waar
hij nog met blote handen de afvoer van het riool had aangelegd. Maar zij bleven
tenminste nog in die droom, zij het alleen.
Rampspoed
Ik zag ook iemand die zich heel hard afvroeg waar hij dit
toch aan te danken had. Een enorme storm had namelijk zijn net nieuw aangelegd
dak van het net gekochte huis geblazen, een muurtje dat voor veiligheid moest
zorgen moest hij afbreken en een weg die was gemaakt, moest ook weg van de
regering. Tien jaar later was hij, hoe niet verbazingwekkend gewoon weer in
Nederland en runde hij ergens een restaurant. Helaas is de serie nu weer
afgelopen en moeten we ons weer door al die rampspoed worstelen. Waar hebben we
dat toch aan te danken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten