Op 12 oktober was het de sterfdag van mijn vader. Die dag staat in mijn geheugen gegrift net zoals 25 september van datzelfde jaar in mijn geheugen gegrift staat, de sterfdag van mijn moeder. Hij stierf in de nacht. Ik was bij hem, samen met een zuster van de Thuiszorg. Nu 11 jaar later vertelde ik Modou die nacht dat ik 11 jaar daarvoor alleen aan zijn bed zat, eigenlijk wachtend op zijn dood.
Ademhaling gaat moeilijker
Zijn ademhaling ging steeds moeilijker, een paar dagen daarvoor waren spuiten gezet om hem tot het einde toe in slaap te houden. Ik was even weggeweest, omdat ik al de hele dag bij hem had gezeten en even op adem wilde komen. Maar ik had thuis ook geen rust en keerde snel weer terug. De Thuiszorgzuster zei heel luid: ’Hij is aan het doodgaan.’ En ik dacht houd je stil, dat hoeft hij helemaal niet te weten. Laat hem toch rustig gaan.’ En dat gebeurde.
Oneerlijk om dood te gaan
Oneerlijk dat doodgaan, waarom het leven en dan dat sterven erachter aan. Want hij was er bang voor, dat hadden we al lang in de gaten. Zijn ziekbed was ook oneerlijk. In januari hoorde hij dat hij kanker had, in oktober blies hij zijn laatste adem uit. En de jaren daarvoor had hij alleen maar gezorgd en gezorgd voor mem die na haar operatie aan longkanker eerst even goed ging en toen ook vol uitzaaiingen bleek te zitten.
Heit kwam er bekaaid af
Heit kwam er door dat alles eigenlijk bekaaid af. De zorg was zolang naar mijn moeder gegaan dat we eigenlijk wat op waren toen hij ook nog eens heel ziek kwam te liggen. En toen zij stierf was het eigenlijk wachten op zijn overlijden. Achteraf zou je willen dat je het anders had gedaan, dat je meer aandacht had gehad denk ik wel eens. Het was ook een moeilijk proces, want daar waar mijn moeder alles nog uitsprak lag hij alleen voor zich uit te staren en wilde of kon hij niet praten. En naar tv programma’s te kijken met stokstaardjes. Ik kan nog steeds geen stokstaardje zien zonder misselijk te worden.
Bloemetje op het graf
Nu dus 11 jaar later. Hoewel ik ’s nachts met Modou over hem sprak en hem echt niet vergeten was, had ik de dag erop geen tijd om naar het graf te gaan. En daarna weer niet. Dus zijn we er nu nog niet geweest. En dat spijt me lieve heit, want ik ben je niet vergeten. Ik sta elke avond voor je foto, aai je even over je hoofd en je bent in mijn hart. En vandaag, echt krijg je dat bloemetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten