De handen van Janine

Ik zag ze gaan, de handen van Janine. Ze wilden troosten, het noodlot afwenden misschien zelfs wel. En Eberhard, die stoere Eberhard die zo nu en dan bijna brak, pakte ze heel even aan en liet ze toen snel weer los. Te snel eigenlijk. Niet voor hem, maar voor haar.

Janine en Eberhard

Het leek erop alsof zij die handen meer nodig had dan hij. Want toen ze hadden afgesloten en zij zelf met tranen in de ogen zat en opbiechtte dat dit niet professioneel was (wat absoluut niet het geval is naar mijn idee) schoof ze weer die handen naar hem toe. En hij tapte er alleen wat op. Zoals Hilary op de rug van Bill tapte bij officiële plichtplegingen. Dat werk. Misschien dacht hij wel oh jee daar heb je ze weer en voelde hij zich opnieuw onwennig door de hele situatie van steeds die terugkerende handen.

Uitgestoken handen als troost

Ik vond het persoonlijk wel mooi die uitgestoken handen als teken van troost. Maar iemand die daar niet zo van houdt, of misschien de ziekte zelfs ietwat ontkent -  vindt dat vast te dichtbij komen. Ik heb het ook wel eens gedaan. Op begrafenissen vooral. Dan wil ik omhelzen, vasthouden, niet meer loslaten en prevelen dat het wel goed komt. En houd ik niet altijd rekening met dat die ander dat soms niet wil. Dat is hoogst ongemakkelijk. Voor beide partijen.

Appie Nouri

Zo zag ik dit ook. Eberhard is volgens mij een heel leuk mens. Een goede burgemeester. Janine ook een leuk mens en ze deed dit interview best goed. En eigenlijk moest ik ook wel wat huilen door die handen. Omdat het zo eenzaam leek. Maar toch viel dat weer in het niet bij het filmpje van Appie Nouri. Natuurlijk had ik eerder alles over zijn prestaties gezien na die vreselijke dag. Maar Eberhard vond dat er voorde jonge speler op zijn avond ruimte moest zijn en toen, toen had ik zelf even een paar handen nodig. Helaas had Janine die naar Eberhard uitgestrekt.

En toen greep ze hem in het kruis

Stel je bent 65, 77 of 88 jaar. Je houdt heel erg van kip met patat, een lekkere Thaise curry, Indisch of van gekookte aardappelen met een stukje draadjesvlees, maar krijgt elke dag een kleffe hap voorgezet die je niet te pruimen vindt, omdat de directie van de serviceflat waar je woont je dat voorschrijft. Het dagelijkse genieten van de maaltijd is daarmee naar de knoppen. En dan dreigen ze je ook nog voor de rechter te slepen. En als je niet dat vieze eten bestelt, krijg je ook nog eens per dag een dwangsom opgelegd van 500 euro.

Senioren die moeten eten wat de serviceflat voorschrijft

Ik moest eraan denken toen ik de naam van de directeur las die vond dat de senioren maar moesten vreten wat de pot schaft. De man in kwestie bestierde namelijk geruime tijd een verzorgingshuis in de buurt en vroeg mij eens daarvan verslag te doen. Natuurlijk wilde ik dat.

Ongemakkelijk interview

Maar het was een zeer ongemakkelijk interview, weet ik me nu nog steeds te herinneren. Eigenlijk vanaf het allereerste moment al meteen. De man gedroeg zich onwennig, leek geen idee te hebben wat hij met de bewoners aan moest.

Greep in kruis

En toen kwam de apotheose. Een mevrouw met Alzheimer greep hem vol in het kruis. De vrouw die aan decorumverlies leed, liet al haar remmingen varen en deed gewoon waar ze zin in had. En daarna ging ze – alsof er niets was gebeurd - verder met waar ze daarvoor mee bezig was. Hij stond ondertussen met een knalrood hoofd naast me. Je hebt geen idee dacht ik - ik geef het toe - toch wat gniffelend.

Zak geld mee

Diezelfde man kreeg later een zak van enkele tonnen euro’s mee omdat hij het met het beleid niet eens was, de zaak plofte en dat de afkoopsom was. Ik laat buiten beschouwing of zijn beweegredenen om iets niet te willen legitiem was of niet, feit was wel dat hij een zak (zeg maar gerust een vrachtwagen)  geld mee kreeg.

Luxe eten en drinken

En dan zie ik hem zitten in de meest luxueuze restaurants, alles bestellend wat hij lekker vindt, met die zak onder de tafel. Tellend hoeveel champagne, kaviaar en coquilles hij daarvan kan kopen. In hoeveel sterrenrestaurants hij nog kan dineren, hoeveel wijnen van een paar honderd euro per fles hij nog kan aanschaffen. Ik fantaseer, ik weet het. Maar het lijkt me onwaarschijnlijk dat hij eten door de strot geduwd krijgt dat hij niet te pruimen vindt. De bewoners mogen overigens inmiddels wel hun eigen eten kiezen heb ik begrepen, maar ik denk dat hij – net als toen – het nog steeds niet helemaal begrijpt.

Rijbewijs bij een pakje boter

Mijn moeder vond mijn autorijkwaliteiten belabberd. Als we op zo’n saaie zondag wel eens door het bos reden, vond ze dat de bomen als een tornado aan haar voorbij vlogen. Keer op keer verzuchtte ze hoe ik toch in hemelsnaam mijn rijbewijs had gehaald. Wat best apart was voor een vrouw die zelfs op de fiets het grootste gevaar van de hele wereld was, maar dat terzijde. Mijn eigenste mem vond dus ongeveer dat ik mijn rijbewijs bij een pakje blue band had gehaald.

Drie keer afrijden

Met drie keer afrijden was ik waarschijnlijk ook niet de beste chauffeur ooit, maar ik geloof ook weer niet dat ik in dat programma hoefde waarbij deelnemers die John Williams bijna het ziekenhuis inreden. Of het door die mening kwam of door een vreselijk auto ongeluk van een dierbare weet ik niet, maar in ieder geval stopte ik na dat ongeval met autorijden. Angst om hetzelfde te veroorzaken. Trauma misschien ook wel. Tot het me zo beperkte dat ik na jaren de stoute schoenen weer aantrok en weer ging lessen. Niet voor mijn rijbewijs, maar voor mijn zelfvertrouwen.

Internationaal rijbewijs

Lief heeft in de auto alle zelfvertrouwen van de wereld. Maar kan daar niet zoveel mee momenteel. Hoewel hij in zijn eigen land al jaren reed – met rijbewijs en niet gekregen bij een pakje boter - moet hij hier weer opnieuw alle examens halen. En dat vinden we eigenlijk nog niet eens zo raar, omdat we ook wel weten dat je in veel landen je rijbewijs gewoon kunt kopen.

Half jaar autorijden met internationaal rijbewijs en daarna mag het niet meer

Maar wat dan wel weer vreemd is, is dat mensen eerst een half jaar wel gewoon mogen autorijden met hun internationale rijbewijs. Blijkbaar kun je eerst een half jaar overal heenrijden en ben je in die tijd geen gevaar op de weg. Maar heb je daarna plotsklaps geen kwaliteiten meer als chauffeur. Heel apart die verkapte manier van geld binnenharken, want zijn kwaliteiten op de Nederlandse wegen zijn er alleen op vooruit gegaan en niet op achteruit. Voordeel is wel dat ik nu zijn boeken ook mag inzien. En dat is best nodig, want uit proefexamens is wel gebleken: ik zou het weer niet halen. Had mem toch misschien een beetje gelijk.

Teveel verdriet

Het moest een mooi artikel worden. Over het samen lezen van kinderen van een asielzoekersschool en kinderen van een reguliere basisschool uit Balk en dat dit concept zo succesvol is. En dat het is het ook, dat samenlezen.

Verdriet over dood kind

Maar er was iets dat overheerste in de school. Verdriet over het heengaan van een kindje. Een kindje dat deel uitmaakte van de school omdat andere kindjes uit het gezin ook op die school zitten.

Foto, bloemen en een schriftje

Hun foto, van de drie kindertjes samen, stond prominent in de hal. Met bloemen er naast. En een schriftje waarin kinderen konden schrijven. Veel kinderen kwamen daar niet aan toe. Ze stonden voor het beeld. Gingen en kwamen terug. Er drupten dikke tranen uit ogen. Jongensogen, meisjesogen.

Ze hielden elkaar vast zoals volwassenen dat doen

Ze hielden elkaar vast, zoals volwassenen dat doen. Ze omarmden elkaar, klemden zich in een soort blinde paniek aan elkaar vast. Zoals wij grote mensen dat doen als we het niet begrijpen. En het is ook niet te begrijpen. Dat een kind moet sterven. De meesters en juffen deden er alles aan om het verdriet ruimte te geven, maar ook om te leren dat na huilen ook weer de dagelijkse gang van zaken komt. Maar veel kwam daar niet van. Er was gewoon teveel verdriet.

Mijn eigenste Macron

Mijn man is de Macron van de lage landen. Of eigenlijk meer van zijn eigen land. Hij beweert namelijk al maanden dat hij ooit de president van Gambia wil worden. Even leek dat te kunnen toen de oude president werd weggestemd. Die nam zijn verlies overigens niet zo sportief op, er moest een enorme legermacht uit heel Afrika en een uittocht van toeristen aan te pas komen om de man te verdrijven. En toen was mijn echtgenoot nog steeds niet aan de macht, want er had zich al lang iemand anders kandidaat gesteld – en die werd ook verkozen.

Franse president is getrouwd met zijn lerares

Toch is en blijft hij mijn eigen Macron. Niet alleen doordat hij aan het hoofd van een land wil staan, ik ben als het ware mevrouw Macron. Want het schatje van de nieuwe president van Frankrijk is zijn lerares van toen hij op de middelbare school zat. Zij is inmiddels ergens in de zestig, hij ergens in de veertig en dat komt over tien jaar een beetje overeen met onze situatie van dan.

Presidentsvrouw van Gambia

Ik ben dan wel niet zijn lerares geweest, maar verder komt het aardig in de buurt. Toen de Franse president uitlegde dat zij er altijd was geweest en ook  altijd zou blijven, dacht ik kijk, zo doen wij dat ook. En dan hopen we ook maar dat door meneer en mevrouw Macron mensen ons ook niet meer zo raar aankijken. Misschien moet ik wel met een bordje op mijn hoofd gaan lopen dat aangeeft dat ik de toekomstige presidentsvrouw van Gambia wordt. Maar ja, dan moet lief eerst nog wel de president worden.