Stel je bent 65, 77 of 88 jaar. Je houdt heel erg van kip met patat, een lekkere Thaise curry, Indisch of van gekookte aardappelen met een stukje draadjesvlees, maar krijgt elke dag een kleffe hap voorgezet die je niet te pruimen vindt, omdat de directie van de serviceflat waar je woont je dat voorschrijft. Het dagelijkse genieten van de maaltijd is daarmee naar de knoppen. En dan dreigen ze je ook nog voor de rechter te slepen. En als je niet dat vieze eten bestelt, krijg je ook nog eens per dag een dwangsom opgelegd van 500 euro.
Senioren die moeten eten wat de serviceflat voorschrijft
Ik moest eraan denken toen ik de naam van de directeur las die vond dat de senioren maar moesten vreten wat de pot schaft. De man in kwestie bestierde namelijk geruime tijd een verzorgingshuis in de buurt en vroeg mij eens daarvan verslag te doen. Natuurlijk wilde ik dat.
Ongemakkelijk interview
Maar het was een zeer ongemakkelijk interview, weet ik me nu nog steeds te herinneren. Eigenlijk vanaf het allereerste moment al meteen. De man gedroeg zich onwennig, leek geen idee te hebben wat hij met de bewoners aan moest.
Greep in kruis
En toen kwam de apotheose. Een mevrouw met Alzheimer greep hem vol in het kruis. De vrouw die aan decorumverlies leed, liet al haar remmingen varen en deed gewoon waar ze zin in had. En daarna ging ze – alsof er niets was gebeurd - verder met waar ze daarvoor mee bezig was. Hij stond ondertussen met een knalrood hoofd naast me. Je hebt geen idee dacht ik - ik geef het toe - toch wat gniffelend.
Zak geld mee
Diezelfde man kreeg later een zak van enkele tonnen euro’s mee omdat hij het met het beleid niet eens was, de zaak plofte en dat de afkoopsom was. Ik laat buiten beschouwing of zijn beweegredenen om iets niet te willen legitiem was of niet, feit was wel dat hij een zak (zeg maar gerust een vrachtwagen) geld mee kreeg.
Luxe eten en drinken
En dan zie ik hem zitten in de meest luxueuze restaurants, alles bestellend wat hij lekker vindt, met die zak onder de tafel. Tellend hoeveel champagne, kaviaar en coquilles hij daarvan kan kopen. In hoeveel sterrenrestaurants hij nog kan dineren, hoeveel wijnen van een paar honderd euro per fles hij nog kan aanschaffen. Ik fantaseer, ik weet het. Maar het lijkt me onwaarschijnlijk dat hij eten door de strot geduwd krijgt dat hij niet te pruimen vindt. De bewoners mogen overigens inmiddels wel hun eigen eten kiezen heb ik begrepen, maar ik denk dat hij – net als toen – het nog steeds niet helemaal begrijpt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten