maandag 9 oktober 2017

De hel van mijn vader


Ik heb hier een hel van een tijd gehad. Dat zei een vrouw afgelopen week tegen me toen ik verslag kwam doen van een reünie van haar school. De school stond in dezelfde plaats als waar mijn vader is opgegroeid. Zijn hel was dezelfde hel als die van haar. En die kende ik. Maar al te goed. Het had hem gevormd tot de mens die hij was geworden. Mijn moeder had haar eigen trauma’s. De combinatie van beide trauma’s was niet de meest gelukkige.

Onmacht, woede en verdriet

Toen ik terug reed naar huis gingen allerlei situaties door mijn hoofd. De onmacht, het verdriet, de wanhoop en de woede van mijn ouders. Ik besefte me dat ik zijn en haar woorden altijd wel gehoord had, maar dat er een ander aan te pas moest komen om het echt te voelen. Want het was er nog steeds. Daar op die plek bekroop het me als een allesbeklemmend gevoel.


Bekrompenheid en gevoel van uitsluiting

De bekrompenheid. Het uitsluiten. Het gevoel er niet bij te horen. De vrouw kreeg ook nu weer geen hand van een van de aanwezigen. Omdat ze niet van dezelfde kerk was. Omdat ze niet uit een gezin kwam dat hen aanstond. Mij vertelden ze dat ik nu maar weg moest gaan, wie had me eigenlijk uitgenodigd? Ik was een indringer. Omdat ik met de vrouw sprak en zij zich uitsprak? Omdat ik vertelde dat mijn vader dezelfde dingen had meegemaakt?


Geen toestemming om te trouwen

Het feit dat mijn ouders op hun trouwdag nog niet wisten of ze werkelijk in de echt verbonden gingen worden omdat er geen toestemming was van heits moeder, gonsde door mijn hoofd. Mem had geen geloof, heit werd daardoor ook niet (langer) getolereerd. Daar sta je dan in je mooie trouwjurk en je mooiste pak. Dik in de zenuwen of het wel doorgaat of niet. Ja, ik kende het verhaal, want ze hebben het me een miljoen keren verteld. Net zoals mijn moeder me had verteld dat ze mijn vaders vader(die niet gaf om geloof of achtergrond) maanden had verzorgd toen die terminaal in bed lag en ze nog geen kopje thee kreeg.

Het is nooit meer goedgekomen

En hoewel best indringend, bleef het toch meer een gegeven. Maar 12 jaar na hun bijna gezamenlijke dood, kwam het opeens binnen. Omdat het letterlijk om me heen gebeurde.  In tranen appte ik mijn nicht, de dochter van mijn vaders zus. De hel zei ze. Daar zijn ze doorheen gegaan. En het is nooit meer goed gekomen.


2 opmerkingen:

  1. Jeetje, wat heftig Meintje. Sommige trauma's verwerk je niet ... geef je een plekje en is onderdeel van de reis die we afleggen in dit Leven.

    BeantwoordenVerwijderen