Ik wil, ik wil, ik wil

Ik wil, ik wil, ik wil klinkt als het Sinterklaaslijstje dat ik vroeger altijd moest inleveren. Daarop zette ik ongebreideld (net als andere kinderen denk ik) alles wat ik dacht te willen hebben. Mijn verlangen naar spullen werd overigens ook wel gevoed door alle folders die door de bus vielen.

Ter Meulen Post

Op de één of andere manier werd ik daar op jonge leeftijd al heel erg door getriggerd. Ook de TerMeulenPost (wie kent dat nog?) die bij ons door de bus viel was zo’n boekwerkje waar ik altijd iets uit wilde. En ik bestelde er ook wel eens iets uit, waarbij ik me nu afvraag hoe ik dat toen betaalde. Spaarde ik mijn zakgeld op? Of zette ik mijn moeder gewoon voor het blok als de postbode kwam en er afgerekend moest worden. Mijn herinneringen daarover zijn vaag, het geluksgevoel over de komst van een pakje groot.

Poppenhuis maken

Enfin, toen deze week weer een folder door de bus viel met daarin een poppenhuis werden mijn nostalgische gevoelens alleen maar aangewakkerd. Maar ik wilde niet dat poppenhuis uit de folder, ondanks het feit dat het me terugwierp in de tijd. Ik wilde gewoon het poppenhuis dat mijn vader had gemaakt toen ik een klein meisje was. Dat poppenhuisje met de minuscule meubeltjes dat hij helemaal met zijn eigen handen had gemaakt. Dat me jarenlang zo gelukkig maakte als ik er alleen maar naar keek.

Gezelligheid 

En hoewel het leuk zou zijn dat ik dat poppenhuis weer terug zou hebben, was het toch iets anders deze week dat ik wilde. Geen bezit of weer meer meuk. Ik wilde tafels vol gezellige mensen. Tafelen op z’n Italiaans met leukerds. Dat wilde ik overigens niet alleen voor mezelf. Ik wilde dat ook vooral voor manlief. Die er wat doorheen zit. Door de vele examens die hij de laatste weken heeft moeten doen, voorafgegaan door maanden van studeren. Door het vroege opstaan, gevolgd door lange dagen van werken. Door de kou die hij niet gewend is. En omdat hij het zitten en praten onder de mangoboom met Gambiaanse thee mist. Omdat hij het langzame leven mist, waarin altijd wel tijd is om met elkaar te praten. Daarom zou ik willen dat we aan lange tafels met veel mensen zitten, terwijl we genieten van thee of eten, praten en lachen en even de stress wegjagen. Ja, ik wil, ik wil, ik wil dat.