maandag 21 mei 2018

Mijn leven in dozen

Ik pel mijn geschiedenis zo lijkt het. Doos na doos komt er van alles boven drijven dat me terugwerpt in het verleden. Liefdesbrieven, veel liefdesbrieven. Van vergane liefdes die op dat moment zo groot en overweldigend waren. Waarvan de vreugde van in het begin van de letters afschiet. Tastbaar bijna.  Waardoor ik dan bijna weer verliefd wordt zoals toen. Maar die dan vaak weer worden gevolgd door brieven later die veel ernstiger van aard worden. Die dan al inhouden dat er een einde aan zit te komen. Ik moet alweer huilen als ik lees hoe bedroefd ik dan was en hoeveel hartenpijn ik eigenlijk heb doorstaan.

Briefjes van heit en mem

Maar er zijn ook de briefjes van mem en heit. Die van mem gaan altijd over eten dat ze voor me heeft klaargezet op het aanrecht. In haar bekende hanenpoten: Stimpstamp met spekjes. Geen toetje, maar wel een appel. Haha, liet ze er dan op volgen. Wat kende ze me goed, wat kookte ze lekker. Haar stimpstamp was de beste ooit.

Instructies om de PC op te schonen

 Heit was altijd wat pragmatischer. Instructies om mijn PC op te schonen. Puntsgewijs, maar oh zo duidelijk. En altijd er boven: lieve dochter.  Wat mooi toch.  En dan; de rouwkaarten van hen beide. De mooiste woorden van de liefste mensen.  Nichtjes die mijn vader een gevallen kastanjeboom noemen. Het ongeloof dat uit die kaarten spreekt. Maar ook de boeken vol informatie van de Thuiszorg omtrent hun situatie. Boeker die steeds triester en deprimerender van aard worden.

Hartsvriendinnen

Maar ook al die geweldige kaartjes van hartsvriendinnen. Antje die overal een grapje over maakte. Anneloes die altijd met zelfgemaakte hersenspinsels kwam. Heidy met mooie kaarten van elders. Maar ook kaarten van vriendschappen die helaas zijn verloren gegaan in de tijd.

Bankafschriften en rekeningen van diners

Ook de mappen vol administratie zeggen alles. De afschriften van de bank nog in miniformaat die je toen nog kreeg thuisgestuurd. De talloze rekeningen van diners, omdat ik nooit wilde vergeten waar en met wie ik had gegeten. De rekeningen van mooie flessen wijn, omdat ik ook die herinneringen nooit wilde wissen. De routes van vakanties, de lijsten met medestudenten, de talloze rekeningen van modezaken. En foto’s. Talloze foto’s van een jongere versie van mezelf. Met een strak gezicht en een strak lijf.

Alles is anders en toch nog steeds hetzelfde

Alles is anders en toch nog steeds hetzelfde. En omdat het niet anders kan, gaat veel toch door de versnipperaar. Met pijn in mijn hart. Maar een aantal zaken gaat terug in de doos. Van hartenpijnbrieven tot eetbriefjes van mem.  Gewoon, omdat ik dat niet anders wil.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten