Van wanhoop naar succes

 

Flink wat jaren geleden zat ik in een huiskamer in Lemmer. Ik was gevraagd of ik een interview wilde doen met een jong paar uit Syrië, dat uitgezet zou worden. De kerk had zich voor hen ingespannen en had hen een tijdelijk huis aangeboden. Dat was ook niet bepaald overbodig. Ze woonden namelijk in een ijskoude caravan op een camping en zij was hoogzwanger. De wanhoop die ik voelde toen ik daar die kamer betrad was enorm. Bijna grijpbaar hing hij in de lucht. Twee jonge mensen met heel veel potentie en dromen, waren gevlucht voor een regime waarvan ze toen al wisten dat het slecht was. In en in slecht was. En ze hoopten hier veiligheid te vinden. Maar ze vonden vooral veel tegenwerking.

Afgelopen week mocht ik weer bij ze op bezoek. Want ze kregen het toch voor elkaar dat ze mochten blijven. En deze keer was er iets heel anders te zien. Succes. Maar ook vooral doorzettingsvermogen.  Ze openen deze week  een tweede zaak of eigenlijk een derde. Want zowel vader als moeder heeft een bedrijf dat het goed doet. Een klusbedrijf en een kinderopvang. En nu heeft hun 21-jarige zoon inmiddels besloten om eveneens voor zichzelf te beginnen. Hoewel hij die wanhoop van het begin niet heeft meegekregen, heeft hij overduidelijk veel van de drive van zijn ouders meegekregen. Want ze hebben op hun tandvlees  bereikt dat ze mochten blijven. En vervolgens op datzelfde tandvlees een bedrijf opgezet dat meer dan succesvol was. En toen nog eentje. En nu dus nummer drie, een winkel in tegels en sanitair.

Op de opmerking dat het allemaal goudzoekers zijn die hier ons land komen bestelen, zou ik hen dan ook als tegenvoorbeeld willen stellen. Maar ik zou ook graag eens willen laten zien hoeveel pijn en moeite het kost om in een nieuw land helemaal vanaf nul te moeten beginnen. De taal is anders, het klimaat is anders, de omgeving is anders, de mensen zijn anders. En als buitenlander moet je je altijd tien keer meer bewijzen dan als inheemse Nederlander. Des te mooier is het om te zien hoe goed dit stel en hun hele gezin het heeft gedaan. Nog mooier is dat ze er niet bitter door zijn geworden. Gewoon doorwerken is hun devies en niet opgeven. Nooit opgeven. En daarvoor neem ik mijn petje af. En maak ik een hele diepe buiging.

De rookpaal bij het zwembad

Net als andere mensen heb ik zo mijn gevoeligheden. Momenteel zijn daar genoeg van te vinden in het anti-coronakamp. Mensen komen daar met kreten die ik echt niet begrijp. Nu weer influencers die schreeuwen dat ze niet meer meedoen. Die doodgoeie Gommers die ik graag als surrogaat vader zou hebben, pakte het goed aan en gaf aan graag in gesprek met hen te gaan.

Angstige week

Naast het anti-coronakamp heb ik natuurlijk nog wel andere zaken waar ik me aan stoor. Of misschien is storen het juiste woord niet eens. Ik begrijp het niet. In dit geval behoeft dat enige uitleg. Ik heb er een angstige week opzitten. Wie ooit kanker heeft gehad, denkt bij ieder signaal dat het zich weer openbaart. Ik had een niet zo goede uitslag gekregen van het bevolkingsonderzoek. In een ander deel van mijn lichaam bevonden zich ´onrustige´ cellen. Toen ik vertelde dat ik borstkanker heb gehad en dat mijn moeder is overleden aan longkanker en mijn vader aan nierkanker, zag ik de arts wat bedenkelijk knikken. 

Rook je ook?

Direct daarop vroeg ze of ik ook rookte. Nee, zei ik. Wat ik er niet bij zei was dat ik het beeld van mijn stervende ouders nooit meer van mijn netvlies krijg. Dat de bizarre situatie van het verlies van je beide ouders binnen 3 weken eigenlijk niet te doen is. Dat ik het gegil van mijn moeder omdat de kanker haar botten volledig had doorgevreten nog steeds wekelijks hoor. Dat het beeld van mijn volledig uitgemergelde vader het beeld van wie hij daarvoor was volledig heeft verdrongen. En ja, hun kanker kwam heel waarschijnlijk omdat ze rookten. Een verslaving die ze ontwikkelden toen ze nog tieners waren en de gedachten over roken nog heel anders waren. Ik vond en vind het smerig dat roken. Maar ik ben vooral bang dat mensen die dat nog steeds doen hetzelfde lot beschoren zal zijn als mijn ouders. En dat is een schrikbeeld.

Rookpaal bij zwembad in Lemmer

Dat brengt me bij de rookpaal bij ons plaatselijke zwembad in Lemmer. Die stond er opeens uit het niets. Lekker roken nadat je een kilometer gezwommen hebt of zo, zo´n soort idee. En het is ongetwijfeld belerend van me dat ik vind dat zo´n paal daar in ieder geval niet hoort te staan. Omdat het iets aanmoedigt dat verdorie mensenlevens kost. En dat aangeeft dat sport en roken samen zouden gaan. Terwijl in feite niets samengaat met roken. Misschien kan die lieve Gommers daar ook eens over in gesprek met de heren en dames van het zwembad. Dat kan hij namelijk goed. En oh ja, de onrustige cellen bleken toch aardig kalm te zijn. Na wat onplezierige onderzoekjes bleken ze toch heel rustig en mag ik over een jaartje weer terug komen. En dat is op meer dan 1 gebied aangenaam. Want komt er weer een tweede Coronagolf  (of eigenlijk is hij er al heb ik begrepen) dan ben ik bang dat weer heel veel mensen voor dit soort zaken weer niet terecht kunnen in het ziekenhuis. En dat zien die influencers ook niet ben ik bang.