Dat dingen veranderen in het leven, mag duidelijk zijn. Het afgelopen jaar heeft dat helemaal wel aan het licht gebracht. Vanochtend kreeg ik een telefoontje dat dingen ook weer anders maakt: deze rubriek gaat uit de Zuid-Friesland verdwijnen. Veranderingen, te weinig ruimte, van dat soort zaken. Ik zat me te bedenken hoe lang ik dit eigenlijk gedaan heb:
In 2009 schreef ik mijn eerste Meimering
In 2009 schreef ik een eerste epistel, maar ik weet niet eens of die op deze plek ook is gepubliceerd. Het begon gewoon thuis in mijn kamertje waar ik altijd alles los en vast schreef. Gewoon omdat ik dat leuk vond. Die eerste ging over het overlijden van een oom van me en werd bijna 8000 keer online gelezen. We zijn inmiddels 11 jaar verder en wat me het meeste is bijgebleven, zijn ook eigenlijk nog steeds de verhalen over mensen die zijn overleden.
In memoriams
Het klinkt
misschien raar, maar met die woorden kon ik ze toch nog een beetje laten
voortbestaan. Ik wilde ze graag een podium geven, wilde herinneringen aan hen
voor altijd ´ergens` laten bestaan. Dat
was overigens niet groter dan wat ze hadden betekend voor hun geliefden, die
illusie of intentie had ik niet. Maar zo leefden ze nog een beetje voort. Ooit
heb ik wel gedacht om die in memoriams te bundelen in een boek. Met mooie
foto´s er bij als de nabestaanden dat wilden. Misschien is dat nu een goed
moment om me daar echt eens in te verdiepen.
De geitenwollen sokken van de wethouder
Verder was de gemeente natuurlijk een geliefd onderwerp in
deze kolommen. Vooral de zaken die in mijn ogen beter hadden gekund, kwamen
vaak aan bod. Maar ook – lachwekkend eigenlijk – een keer de sokken van de
wethouder. Dat waren van die geitenwollen breisels en dat ontroerde me dan wel
weer. Dat ik daar dan de hele avond bijna onophoudelijk naar kon kijken en daar
de meest vreemde fantasieën over kon hebben. En dat dan allemaal in woorden
goot. Maar ik schreef ook over de scharrels van Rutte (tegenwoordig heel
actueel, want ze vragen het hem allemaal), de man van het elektriciteitsbedrijf
die geconfronteerd werd met mijn onderbroeken in de afwasmand, haar in je brood
en luizen in je snoepjes en over een vriend die een einde aan zijn leven te
maken. De ene keer serieus, de andere keer hopelijk grappig en vaak ook met
verdriet. Na deze keer mag ik nog 4 keer eentje maken, verzoeknummers mogen
vanaf nu ingediend. Op een andere plek ga ik overigens wel gewoon door. Maar dat zal dan niet meer in print zijn.
Hallo meisje lemmer. Ik las in de krant dat je moet stoppen met de rubriek meimeringen. Ik hoor hier raar van op. Dat het argument hiervoor is dat er geen ruimte genoeg is, slaat helemaal nergens op natuurlijk. Elke week lees ik met veel plezier jou verhalen. Verder staat er weinig zinnigs in de krant dus vind ik dat je moet blijven. Mvg h fraterman
BeantwoordenVerwijderenIk vind het ontzettend jammer dat de column niet meer in de krant komt, en met mij velen in mijn omgeving! Het was altijd het eerste wat ik las als de krant kwam. Snap werkelijk niet waarom…. Mvg Betsy
BeantwoordenVerwijderenDag Meisje, als er iets is wat ons sufferdje leesbaar maakt, zijn het wel jouw columns! Reacties van de gewone man, oké, vrouw dan, in gewone taal gewoon recht voor z'n raap. Geen ruimte meer? de rubriek van onze weledele burgervader is niet half zo lezenswaardig en kan dus met de helft van de ruimte toe! Dan heb je weer de beschikking over een hele kolom! Je zou bijna denken dat ergens iemand jou te kritisch vindt en je daarom de mond wil snoeren, althans in gedrukte vorm. Misschien de laatste column gebruiken om wat meer volgers te krijgen? Ik zal er in elk geval een van zijn. En misschien wat vaker reageren. Zoals op die column over koek en zopie en de beperkingen die de corona maatregelen daaraan geven. Mocht je een rondje door de Echter Veenpolder willen fietsen, voel je dan vrij om met of zonder lief, met of zonder mondkapje aan te steken voor koek en zopie, of koffie met of zonder te nuttigen. Je bent van harte welkom!
BeantwoordenVerwijderenMet vriendelijke groeten,
Ype
Hallo Meisje,
BeantwoordenVerwijderenDeze mail heb ik naar de krant gestuurd;
Hallo,
Wat spijt het mij te horen, dat u Meisje haar column niet meer plaatst!
Ze liet het geluid horen van velen, en op een hele bijzondere manier.
Ik hoop dat u uw beslissing wil heroverwegen.
Anders verdwijnt een van de leukste en oprechtste artikelen uit uw krant, waardoor ik hem misschien helemaal laat liggen.
Ik ben eigenaar van een kapsalon, en haar column is verschillende keren onderwerp van gesprek geweest.
Vriendelijke groet,
Anja Bootsma, Lemmer.
Nou, ik heb het wat laat in de gaten dat deze column verdwijnt en ik vind het echt heel vervelend en kortzichtig. Het is het deel van de krant waar ik steeds echt voor ga zitten, koffie erbij en aandacht voor iets dat de moeite waard is om eens goed tot me te nemen. Ik realiseer me dat ertegen protesteren vermoedelijk niks uitmaakt.Eenmaal zo'n besluit genomen dan calculeert men reacties als de mijne in en gaat men over tot de orde van de dag. Het laten vervallen van deze column betekent dat een heuse smaakmaker zal gaan ontbreken en er een gerecht overblijft dat elke kok wel kan bereiden. Jammer, echt jammer. Bedankt meisjelemmmer, je gidste me als nieuwkomer in Friesland de Lemster sfeer in. Ik zal je missen. Ron Overtoom,Lemmer.
BeantwoordenVerwijderenEn nu, weer wat dagen later, denk ik: ik ga een klacht indienen bij de redactie en ik wil een collectieve actie op touw zetten in de trant van: Mijmeringen moet blijven. Handen af van deze column. Als mensen het met me eens zijn en een dergelijke actie willen ondersteunen, dan ben ik van de partij. Het gewoon maar accepteren is me eigenlijk te gortig. Er gaat een belangrijk stukje cultuur verloren en we raken al zoveel kwijt. Ron, Lemmer.
BeantwoordenVerwijderen