Lieve bijzondere buurvrouw Lies

Terwijl ik met mijn handen vol het trappenhuis van onze woning wil bestormen word ik staande gehouden door de buurvrouw. Heb je het al gehoord van de buurvrouw zegt ze. Ik heb niks gehoord, want ben de hele dag in een andere plaats geweest om mensen te interviewen. Ik begrijp eerst niet eens over welke buurvrouw het gaat, maar als ze uitlegt in welke woning ze woont, weet ik dat des te beter.

Buurvrouw Lies gaf nooit op

Buurvrouw Lies, lieve buurvrouw Lies. Weer getroffen door een hersenbloeding of een beroerte. De vrouw die ik het meest respecteerde in de hele buurt. Omdat ze nooit opgaf en altijd positief bleef. Ik ken haar niet anders dan dat ze met een serieuze verlamming te maken had. Haar arm wilde niet mee, haar been amper.

Elke middag een wandeling om te oefenen

En toch maakte ze elke middag een wandeling om te blijven oefenen. En ze was lief. Meer dan lief. En intelligent. Een belezen vrouw die goed op de hoogte bleef van alles. En ze had altijd een lief woordje voor je. Ze huilde harder dan ik toen ik haar vertelde dat ik ziek was. Ze kon haar tranen niet bedwingen toen ik kwam vertellen dat mijn ouders waren overleden. En ze bleef door oefenen. Elke dag. Door weer en wind liep ze rondjes door de buurt.

Genieten van het leven

Ging ik boodschappen doen dan trof ik buurvrouw Lies heel vaak aan op het terras of binnen bij de bakkerij. Zat ze daar gezellig koffie te drinken met een vrijwilliger die haar ondersteunde. Met een gebakje erbij vaak. En daar genoot ze van. Net als van het ritje ernaar toe. Dan zat ze parmantig in haar rolstoel met een dekentje over de knietjes. Genieten en er van maken wat je kunt, verhief zij tot een levenskunst. En daar zal ik haar altijd om bewonderen. En ik zal haar missen, lieve dappere en bijzondere buurvrouw Lies.

We hebben het goed

Wij zijn een land van zeikerds. Ik doe er niet voor onder, want in deze rubriek heb ik ook altijd wel wat te zeuren en te mieren. Vaak is dat overigens wel terecht.  En in dit land, in deze gemeente worden soms ook oerdomme beslissingen genomen.  Waarover je dan echt moet klagen.

 Maar soms heel soms denk ik ook, wij hebben het hier goed. En dan met een hoofdletter G. Ondanks van alles.

Beroerte in het buitenland

Hoe kom ik aan dit inzicht? Door de beroerte van mijn schoonvader. Vorige week werden we opgeschrikt door een telefoontje dat zijn ene been niet meer mee wilde. Daarna begon zijn mond vreemd te vertrekken. En daar zit je dan duizenden kilometers ver weg. Een beroerte zei ik, want de tv-spotjes zijn mij niet ontgaan. 

Bloedverdunners en vaatverwijders

Ik voegde er aan toe dat hij als een gek naar het ziekenhuis moest. Voor bloedverdunners en voor vaatverwijders. Ik drong aan en aan. Maar er gebeurde niets, later naar bleek omdat er geen artsen in het ziekenhuis waren. Een bevriende tante kwam met een spray voor onder de tong. Waarop het leek dat hij zich wat beter voelde. 

Verlamd been en scheef gezicht

De volgende ochtend kon hij echter helemaal niets meer. Toen ik hem aan de telefoon had, was hij onverstaanbaar. De tocht naar het ziekenhuis werd alsnog gemaakt. Artsen gingen daar onderzoeken of hij iets aan een spier in zijn been had. Moet ik nog meer zeggen? Terwijl ik op afstand als nepdokter constateer dat het een beroerte is, zien zij dat niet eens. Laat staan dat er medicijnen zijn. Ik ben bang dat zijn verlamming en de schade door de bloedprop blijvend zullen zijn. Revalidatie is er bovendien niet. Mijn man heeft een zak aspirientjes mee die als bloedverdunners moeten dienen. En ja, dat is bitter in een wereld waarin dat echt niet meer hoeft. Dus ja, wij hebben het goed.