In onze stamkroeg op Terschelling heerst een ongeschreven regel: artiesten val je daar niet lastig als ze hun biertje staan te drinken. Nu loopt Terschelling niet altijd vol met artiesten, maar met Oerol waar wij altijd naartoe gaan zeker. En in onze stamkroeg hebben we altijd een aantal van die Bekende Nederlanders. Jack Spijkerman bijvoorbeeld is altijd van de partij. We knikken naar hem ter herkenning (we komen er allemaal ten slotte al 25 jaar) en bestellen dan ons biertje. En soms wilde ik wel even dat ik Jack Spijkerman was en ze mij soms even mijn ding lieten doen of gewoon even als mens met me praten. Ik verzucht wel eens aan vrienden: ”Ik ben toch zelf de krant niet?” Want om een brood te halen of mijn haar te laten doen, moet ik soms flink wat hobbels nemen. Als ik mijn nieuwe kapsel uit zit te zoeken is het niet zo leuk als ik en plein public wordt geconfronteerd met iemand die boos is over een negatief stukje over de Lemsterweek. Want ik zit daar gewoon ander haar uit te zoeken in mijn eigen tijd en ben dan even mezelf. Een mens dat ander haar wil en niet weet hoe ze dat moet hebben (aangezien ik niet het beste haar heb, maar gelukkig wel een hele goede kapper). Sta ik na een mislukte (lees afgelaste) skûtsjesilwedstrijd gewoon ook een beerenburgje te drinken in de Lemsterweek ook dan is het niet leuk om steeds maar weer te horen dat de krant niets is. Ik sta daar namelijk ook gewoon voor mijn plezier wat te drinken. En ik snap best dat die scheidslijn moeilijk te maken is. Ze is er nu toch, dus we schieten haar even aan. En misschien doe ik het zelf ook wel. Maar soms heb ik daar even geen zin in of denk ik dat mensen het wel begrijpen dat ik nu gewoon even mezelf ben. Dat er ook gewoon een persoon is met al haar pleziertjes en verdrietjes. Los van de krant, die ik moet maken in 24 uur en niet meer. Los van de krant die ik best omvangrijker wilde maken, maar die ook uit moet kunnen en wordt opgezet door een uitgever. Ik ben niet de uitgever van de krant, die woont namelijk ergens in Lutjelollem. Nooit belt iemand hem om te zeggen dat er niets in de krant staat terwijl hij in het feestgedruis staat te hossen. Soms rijd ik naar een andere plaats om mijn boodschappen te doen, omdat ik er even geen zin meer in heb. Terwijl dat haaks staat op mijn principe, want ik vind dat je in je eigen dorp je spullen moet halen om zo je dorp in leven te houden.
Voor iedereen het verkeerd begrijpt: ik hou van jullie allemaal en natuurlijk blijf ik het aanspreekpunt voor de krant. Maar laat me soms ook gewoon even mens zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten