Ik weet het als het niet goed met haar gaat. Dan zijn de gordijnen van haar woning hermetisch gesloten, neemt ze de telefoon niet op en reageert ze niet op de deurbel. Haar auto blijft voor haar deur staan ten teken dat ze ook niet in staat is om te werken. Pas als de gordijnen weer een beetje open gaan, weet ik dat het ook weer wat beter met haar gaat en vaak beantwoordt ze dan ook mijn telefoontjes. En als de gordijnen helemaal openstaan, weet ik dat ze weer een episode heeft overleefd. Mijn hart bloedt om te moeten zien hoe steeds opnieuw die wisselingen zich voltrekken. Het is een reactie op zaken die de revue passeren, maar het is vooral haar ziekte die haar parten speelt. Geen lichamelijke ziekte, maar een ziekte die de psyche in zijn ban heeft en manisch depressief genoemd wordt. Ze leeft van intens mooie momenten naar de zwartste gaten die er zijn in haar bestaan. Kan haar bed niet uitkomen omdat ze zo depressief is, terwijl ze weken later alles leuk en mooi vindt, maar dan in kwadraat. En de meeste mensen snappen daar niets van. Overigens snapt ze er zelf ook niets van, ze heeft er maar mee te leven en mee te dealen. Ooit zag ik een documentaire met Stephen Fry, mijn Engelse held. Komiek, schrijver, acteur en presentator en al heel lang iemand die ik bewonder. In The Secret Life of the Manic Depressive laat hij zien hoe het leven eruit ziet als iemand aan een bipolaire stoornis (manische depressiviteit) lijdt. Op een gegeven moment wil hij zelfs niet meer voor de camera’s verschijnen, omdat hij zo vreselijk depressief is en tot helemaal niets meer komt. Een paar weken later zie je hem verschrikkelijk dure dingen kopen waarvan hij er al tientallen heeft, maar die hij niet kan weerstaan omdat hij dan in een manische periode verkeert. Die voortdurende achtbaan is waar zij ook in verkeert. Ze stuitert van hoog naar laag en dan weer terug en niets kan dat keren. Mensen met de aandoening krijgen medicatie om het allemaal wat af te remmen, maar de werking van de ziekte is desastreus. En dat is wat het is: een ziekte. Ik ken de depressie als mijn broekzak omdat ik er een paar ferme van in mijn leven heb mogen ervaren, maar weet ook dat een depressie in vergelijking met manische depressiviteit beter op te lossen is. En met een depressie is het leven al ondragelijk, laat staan dat je stuitert van laag naar hoog en weer terug. Dus ben ik vandaag blij dat ik haar gordijnen weer tot helemaal bovenaan het raam zie gaan. Het betekent dat ze de slag toch weer gewonnen heeft. En daar ben ik elke keer beretrots op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten