De dag van de waarheid: zijn er uitzaaiingen of niet?

Halve avond geslapen. Ik ben moe. Komt het van de ziekte die door mijn lijf rondwaart? Komt het door de slaappillen die me in de nacht uit de paniek moeten halen? Ik ben moe, maar ik voel ook van alles. In mijn liezen (daar waar ook lymfeklieren zitten), in mijn rug, in mijn zij. Niets is meer vertrouwd aan dat lijf, het is niet meer te vertrouwen. Voor mijn gevoel heb ik het altijd goed verzorgd. Goed eten, niet te veel drinken, altijd sporten. Verdriet was er echter wel in overvloed. Vanaf jonge leeftijd een vloedgolf van verdriet en onheil, van ziekte en dood. Zet dat zich vast in je lijf en verkankert je dat? En zou het eigenlijk dan nu niet logisch zijn dat nu ik eindelijk mijn draai heb gevonden, de doden hun rust een beetje hebben gevonden en ik me ook een beetje kon verzoenen met hun versterven dat het grote genieten moest gaan beginnen? Zo werkt het dus blijkbaar helemaal niet. Ik neem me voor om het mediteren weer op te pakken, maar heb er op dit moment helemaal geen rust voor. De spierspanning in mijn lijf is groter dan ooit. Ik voel het, maar kan het niet terugduwen. Ik maak een lijst. Van de vragen die ik morgen aan de chirurg wil stellen. Nog maar twee weken geleden werd de diagnose gesteld en nu al ben ik klinisch bezig met het opstellen van mijn vragen. Vragen die allemaal wegvallen als er elders ook kanker wordt aangetroffen met een moeilijk woord metastasen genoemd. Ik durf het bijna niet op te schrijven, omdat het lijkt omdat ik mijn lot daarmee bezegel. Ik stel imaginaire vragen over een borstreconstructie, maar mag blij zijn als me morgen het leven wordt gegeven besef ik me. Ik stel vragen over een second opinion en weet dat ook dit een strijd wordt. Ziekenhuizen hebben belangen bij patiënten en geven hun mensen niet graag over. Het Antoni van Leeuwenhoek, het beste kankerziekenhuis van Nederland heeft het bovendien zo druk dat je daar maar heel moeilijk binnenkomt. Mijn omgeving dringt aan om daar toch in ieder geval naartoe te gaan. Ze pushen, maar hebben niet in de gaten dat ik dat ijzer niet met handen kan breken. Bovendien heb ik haast. Ik wil die gezwellen uit mijn lijf. Soms ben ik geneigd om zelf een mes te pakken en het er uit te snijden, zo naar voelt het om iets in je te hebben dat er niet hoort en dat je kan doden. Morgen: de dag van de waarheid. Ik ben doodsbang.