De aardbeienjongen en één borst

Op de Lentefair van onder andere mijn opdrachtgever NDC Mediagroep stond een jongen met aardbeien. Een leuke jongen. Met lekkere aardbeien. Hij had ook asperges moeten hebben, maar die waren al op toen wij kwamen. En juist die asperges wilde ik, want daar ben ik dol op. We flirten wat, want in flirten ben ik goed al zeg ik het zelf. We flirten zo erg dat hij opeens aanbood om dan maar asperges bij me thuis te brengen. Hij keek me schalks aan. Met een blik die misschien wel een waarheid in zich had dat hij die belofte echt wilde houden. De zin die op mijn lippen lag sprak ik niet uit. Ik heb hem nog wel toegefluisterd dat er redenen waren die me nu even tegenhielden. Alles uit het leven halen voordat het leven anders wordt is wel het motto, maar dat is toch wel verdomde moeilijk als je net te horen hebt gekregen dat je kanker hebt en niet weet welke kant het uitgaat. Bovendien heb ik een heel blauwe en zere borst door de biopten. Het lijkt alsof ik haar al wat heb afgeschreven mama nummer 1. Mijn favoriete borst, de linker, altijd al geweest. En nu laat ze me zo in de steek. Of laat ik haar in de steek? De aardbeienjongen krijgt haar in ieder geval niet te zien en misschien krijgt niemand haar nog wel te zien als ze door de ziekte helemaal moet verdwijnen. En dan is het nog de vraag of er überhaupt nog wel iemand is die mijn bovenkant nog wil zien. Ben je al jaren met je man, dan lijkt me dat een iets gemakkelijker situatie. Nog moeilijk, daar niet van. Maar een one-night-stand of een nieuwe liefde je Amazone boezem moeten tonen, ik weet het niet. Daarom heb ik het maar niet gevraagd aan de aardbeienjongen: of hij me ook nog asperges zou brengen als ik nog maar één borst zou hebben.