Het kantelraam van de WMO

In mijn vorige woning had ik een paar kantelramen. Ze hadden tot doel om iets meer frisse lucht binnen te laten dan een gewoon raam. Blijkbaar wil de nieuwe fusiegemeente ook meer frisse lucht. De Wet Maatschappelijke Ondersteuning namelijk wordt ook gekanteld. Kantelen betekent niet langer recht hebben op iets, maar blijkt in de nieuwe situatie te draaien om eigen verantwoordelijkheid, eigen kracht en zelfredzaamheid. Eerst wordt er gekeken naar wat iemand zelf kan en hoe de omgeving daar bij kan helpen. Dan pas kijkt die nieuwe supergemeente of mensen ook “recht” op ondersteuning hebben. Terug naar de jaren ’50 wordt dat genoemd. Wat daar mijns inziens bij vergeten wordt, is dat we niet langer in de jaren ’50 leven. De economie ligt volledig op zijn kont en dat betekent dat heel veel mensen buiten hun schuld om zonder werk zitten. Uitkeringsregels zijn al ernstig aangescherpt, waardoor de bijstand al snel op de loer ligt. Maar nee, volgens De Friese Meren moet de bijstand een springplank zijn naar werk, voor iedereen die kan werken. Helaas zie ik in mijn eigen omgeving heel veel mensen die dolgraag willen werken, maar die constant nul op het rekest krijgen. Jongeren tussen 18 en 27 jaar zijn helemaal de dupe. Zij krijgen een opleiding en geen bijstand meer. Lastig als je op jezelf woont, jarenlang wel gewerkt hebt en dan opeens op straat staat. Voor zieken of mensen met beperkingen geldt eigenlijk hetzelfde. Voorzieningen die voorheen volgens de nieuwe gemeente gewoon werden verstrekt moeten nu gecompenseerd worden. De gemeente heeft niet langer een zorgplicht. Laat maar creperen dus? Nee, de burger is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen leven en welzijn. Wie problemen heeft moet ze zelf maar oplossen met behulp van zijn netwerk, buren of mantelzorgers. Gaat dit niet omdat je in een categorie zit waarbij je zo’n netwerk niet hebt door leeftijd of het ontbreken van kinderen dan wordt onderzocht of vrijwilligers iets kunnen doen. Pas dan komt de Wmo nog eens om de hoek met collectieve voorzieningen en echt echt echt als allerlaatste kan een individuele voorziening worden opgevoerd. Als ik mijn eigen problemen moet oplossen, dan wil ik dat ook doen met mijn geld dat nu naar gemeente en overheid gaat. Dan wil ik geld terug dat naar projecten gaat waarvan ik de noodzaak niet inzie, die niet werken of die onzinnig zijn. Dan wil ik bovendien een maatschappij die is ingesteld op die sociale samenhang. En dat betekent dat mensen niet samen hoeven te werken omdat de lasten in dit land torenhoog zijn en er voor elke scheet betaald moet worden.