maandag 15 oktober 2012

Wat een verstand!

Dit weekend zag ik een man van enorme hoogte met een parachute naar beneden komen. Hij waagde zijn leven, want het schijnt dat je van zo’n hoogte kokend bloed kunt krijgen en dat overleeft natuurlijk geen mens. Ik ben zelf nooit zo’n waaghals geweest, maar vond het stupide dat iemand zoiets waagt. Het is nergens voor nodig, het heeft geen enkele betekenis voor de mensheid en je zet je leven ermee op het spel. Het leven dat zo kostbaar is en soms zomaar voorbij kan zijn. Voor mensen wiens leven op het spel staat door een ziekte waar ze niet om gevraagd hebben is dat een heel vreemd gegeven, denk ik. Want nee, ik kan niet voor alle mensen met een levensbedreigende ziekte spreken. Maar als je het risico niet hoeft te nemen, waarom dat dan doen? Wij zieken zijn al blij als er ergens krimp is geconstateerd, als een ziekte een halt is toegeroepen, als er verbeteringen te zien zijn. Persoonlijk was ik deze week uitzinnig met het gegeven dat mijn verwijderde kanker volgens de patholoog zoveel gekrompen was en er geen 4 of 5 lymfeklieren, maar slechts 1 van hen was aangedaan en dat de kanker zich niet in fase 2 of 3, maar in fase 1 bevond dat ik geen extra chemo meer hoef. Dit middel dat voor zoveel kankerpatiĆ«nten veel hoop biedt, is voor velen van ons tevens een hel. Want waar het de slechte cellen vernietigt, vernietigt het ook de goede delen van je lijf. Alles wordt afgebroken wat er goed is: van smaakpapillen tot je reukvermogen, van maag-, en darmwand, van de binnenkant van je mond tot je nagels en je haar, van je bloed tot je aderen. Tel daarbij op een conditie waarbij ik in ieder geval de overkant van de straat amper kon halen en het moge duidelijk zijn dat sommige kuren behoorlijk zwaar zijn. Bovendien gooit het je systeem zo in de war dat je er vreselijk depressief van kunt worden. Kunt worden, want de ene kuur is de andere niet. En de ene mens is de andere mens niet. En wie ziek is, wil graag beter worden dus ga je er voor als je de kans krijgt. De man met die parachute nam voor mijn gevoel chemo terwijl hij helemaal niet ziek was. En dat is een slechte zaak en iets waar ik met mijn volle verstand niet bij kan. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven sinds vandaag weer een beetje terug heb, ondanks het feit dat er nog flink wat bestraald moet worden en er vele hormonen moeten worden geslikt. En zo’n kerel springt met zijn volle verstand willens en wetens bijna de dood tegemoet. Ik kan er met mijn gebrekkige verstand niet bij!

2 opmerkingen:

  1. Hoi Meintje,
    Fijn te zien dat er weer wat licht aan de horizon voor schijnt! Ik volg trouw je blogs. Ik krijg er soms tranen van in de ogen. Mens wat moet jij wat doorstaan.
    Prachtig te zien dat je weer lekker op kunt winden over stomzinnige dingen, zoals die parachutesprong uit de ruimte. Overigens kan ik me die kik goed voorstellen en heb het gisteravond live op internet zitten volgen met het hele gezin. En ach, het beklimmen van de Mount Everest, een keer lekker hard rijden, bungi-jumpen en zelfs een fietstocht van Joure naar Rome zijn eigenlijk onzinnige dingen. Maar ze geven wel een kick, aandacht en een mooie levenservaring.
    Ik wens jou erg veel kracht, sterkte en humor om van deze vreselijke ziekte te winnen. Volgens mij ben je op de goede weg!

    Knuffel uit Joure!
    Johan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Eindelijk een klein lichtstraaltje voor je lieve Meintje. En als er binnenkort meer volgen, baad je straks hopelijk weer in een prachtig warm licht.

    Gea x

    BeantwoordenVerwijderen