Ik weet nog hoe ik mijn ouders wilde beschermen nadat ze waren overleden. Een arts die vroeg of haar lichaam nog mocht worden onderzocht door een patholoog werd door ons nabestaanden direct af geserveerd. Ze moesten van dat toch al enorm geteisterde lichaam afblijven. Ze moest nu eindelijk die rust hebben na zoveel pijn en ellende. En toen de begrafenis voorbij was, liep ik dagenlang rond met het idee dat ik haar een jas had moeten aantrekken. Want het was zo koud.
Bij mijn vader eigenlijk hetzelfde. Ik wilde hem na zijn overlijden eigenlijk geen seconde alleen laten. Want dat zou hij in mijn beleving voelen.
Beelden ramp Malaysian Airlines
En dan zie ik nu de beelden van de slachtoffers van de ramp met het vliegtuig van Malaysian Airlines. Ik zie boeren en mijnwerkers uit de omgeving die totaal niet zijn getraind gewoon door het gebied struinen en mensen oppikken. Ik zie dat ze in plastic zakken in een koelwagen zijn gelegd. Dat er separatisten om heen staan die echt onderzoek onmogelijk maken. En het maakt me razend. En verdrietig. Plaatsvervangend verdrietig.
Van de doden moet je afblijven. Zeker als ze hebben meegemaakt wat zij hebben meegemaakt. Maar eigenlijk altijd. En je moet vooral zorgen dat de nabestaanden een normale manier kunnen vinden om te rouwen. Als moeder of vader, vriend of vriendin of andere dierbare moet je toch gek worden van het idee dat je kind of vriend nu ergens in een koelwagen ligt terwijl jij wilt dat hij of zij thuiskomst?
Na de eerste shock over zo’n gebeurtenis kom je waarschijnlijk langzaam tot de realisatie dat het echt is wat er gebeurd is. Dat diegene waar jij van houdt waarschijnlijk uit de lucht is geschoten. Om geen enkele reden. Dat het leven van je dierbare in een klap is beëindigd, terwijl hij op weg was naar iets leuks of iets belangrijks.
Je zou wel willen gaan lopen
Je zou wel het eerste vliegtuig willen nemen om je kind zelf op te halen. Je zou waarschijnlijk wel naar Oekraïne willen lopen om dat te doen. Om te kijken waar hij of zij is gebleven, die mannen met geweren zou je aan de kant willen drukken en zeggen:'Blijf van mijn kind, mijn man of mijn vriend af. Dat is niet aan jou. Dat is mijn bloed, mijn liefde, mijn vriend. Die op een verschrikkelijke wijze is gedood en die nu rust verdient. En waar beslist niet mee gezeuld mag worden. Ik wil niet dat vreemde handen hem of haar aanraken. Kortom blijf af van mijn bloed, van diegene die jij nooit gekend hebt, wiens geboorte je niet hebt meegemaakt, waarvan je niet weet waar hij van houdt, waarvan je niet weet wanneer hij blij was of verdrietig. Blijf af en geef ze terug. Aan degenen die dat wel weten, maar vooral voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten