Het strand. Vroeger kon ik er uren lang doodstil liggen. In de hoop met mijn blonde huid wat kleur op te doen. Het ultieme streven was om zo bruin mogelijk te worden. Want dat vonden we mooi. Tegenwoordig is wel bewezen dat dit allerlei schadelijke bijeffecten heeft, maar toen wisten we dat nog niet zo goed. Maar daarom gaat tegenwoordig wel factor 50 op elke witte plek. En dat zijn er nogal wat.
Dit zo bekijkend, viel me dit jaar veel meer op. Je wilt het jezelf natuurlijk nooit toegeven, maar naarmate de jaren verstrijken wordt het allemaal toch wat minder met dat lijf. De vorm verandert, de structuur van de huid wordt zullen we zeggen wat losser. En er komen putten en andere ongerechtigheden daar waar je ze nooit zou vermoeden. De strakke benen zijn opeens veranderd in een soort pudding die meedrilt met elke beweging die je maakt.
Op je buik zitten opeens ribbels. Niet die van een sixpack, maar die van een soort vetophoping. En dat gladde vel is ook zo glad niet meer. Dus voor het eerst dit jaar was de grote vraag: doen we het nog wel? Naar het strand gaan dus. Veel zin om urenlang in de hitte van de zon te liggen heb ik toch al niet meer, dus moet het dan allemaal nog? Het antwoord is misschien wel gewoon ja als je er zin in hebt. Want toen ik op een willekeurig strand eens om me heen keek, zag ik alleen de jongere garde heel mooi heen en weer dribbelen.
En dat hoort ook. Verleiden en aantrekken hoort bij die leeftijd en die lichamen zijn daar ook op gebouwd. Mijn lichaam is er nu meer om troost te bieden denk ik. Wijs geworden door ervaring houd ik het er maar op dat ik met mijn geestelijke en emotionele ondersteuning mijn lichamelijk imperfecties kan verdoezelen. In donkere dagen, tijdens moeilijke momenten. Dat soort zaken. Maar stiekem baal ik natuurlijk toch gewoon van dat lijf dat zomaar wat doet en waar de zwaartekracht nu opeens wel heel hard aan trekt. Dan nog maar even om me heen kijken en zien hoe het met anderen van mijn leeftijd is gesteld. Dat is vaak niet anders en daar moeten we het dan maar mee doen.
Wel waag ik me nog even aan de stevige handen van een masseuse die me verzekerd dat ze alles weer glad krijgt met haar anti-cellulite massage. Na de massage lijkt dat inderdaad het geval, maar een dag later zitten alle putten er weer gewoon in al hun glorie. En zelfs het feit dat ik de bikini heb verruil voor een badpak helpt daar niet aan mee. Als ik echter het zilte nat induik dan ben ik weer even heer en meester van het strand. Want zwemmen dat kan ik. En dan zit toch alles onder water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten