maandag 15 september 2014

Daar staat hij dan

En daar staat hij dan. Mijn inktzwarte man uit duister Afrika. Voor het eerst in een vliegtuig, voor het eerst in een land buiten zijn eigen moederland. Vanzelfsprekend moest hij direct mee met de marechaussee. En belden ze mij op, terwijl ik met een fles nepchampagne zonder alcohol op hem stond te wachten. Of ik op iemand wachtte. Hoe hij heet, zijn geboortedatum. Waar we elkaar hebben ontmoet. Of hij bij mij logeert. Alweer. De eerste visumaanvraag werd afgekeurd. Toen we zwaarder geschut inzetten bleek dat dit ongegrond bleek en werd alsnog een visum verleend. Maar daarvoor moest hij wel weer naar het buurland reizen.

Toen de Ebola daar ook verscheen, besloten we dat hij zo snel als mogelijk het land moest verlaten. Om geen enkel risico te nemen. Maar toen wilden ze het visum weer niet opsturen, terwijl het wel was toegekend. En nu staat hij daar dus. Ik zie aan zijn ogen dat hij het zat is. Opnieuw alle vragen die we al duizend keer hebben beantwoord. Hij is blij me te zien. Ik ben blij hem te zien. Maar hij fluistert me in dat hij al lang rechtsomkeert had gemaakt als ik niet de reden was waarom hij naar mijn land was gekomen. Zo behandelen we jullie toch ook niet als jullie naar mijn land komen, zegt hij. Een medelandgenoot zegt hetzelfde. En ik kan niets anders doen dan dat beamen.

Als buitenlander door de douane in Nederland: niet gemakkelijk

De behandeling is bovendien ronduit vervelend. Dan weer komen ze om dit papier, dan weer om dat papier. Terwijl al die papieren niet alleen door de IND, maar ook door de ambassade nogmaals zijn beoordeeld. Nog een kwartier, dat uiteindelijk wel een uur wordt. Uiteindelijk mogen we dan weg. Maar niet voordat ik getekend voor het feit dat ik flink in de buidel moet tasten als hij toch niet terug zou keren naar zijn land. En niet voordat op een sticker is vastgelegd dat hij zich nog bij de vreemdelingenpolitie moet melden. Een regel die eigenlijk niet meer bestaat, tenzij dat. …

Geen vreemdelingenpolitie in kleine plaatsen: regeling voor melding bovendien afgeschaft

De sticker blijkt overigens niet te deugen, want volgens de marechaussee kan dat gewoon in Lemmer. Ik heb nog nooit van een vreemdelingenpolitie in Lemmer gehoord en na een telefoontje blijkt dat die inderdaad helemaal niet in Lemmer huist. En op de sticker ook nog een verkeerde provincie. Zijn vliegtuig landde om 7 uur in de ochtend, om half 11 kunnen we eindelijk een keer naar huis. We hebben beide amper geslapen de nacht ervoor en het nazomeren waar we ons op hadden verheugd zit er voor ons niet in. We zijn kapot.

Ze hebben nog nooit een donker mens gezien hier

Als we ’s avonds een ommetje maken kijken mensen hem vreemd aan zegt hij. ‘Het lijkt wel alsof ze nog nooit een donkere persoon hebben gezien. Kinderen kijken me aan, mensen vallen bijna van hun fiets. Ik ben toch maar een gewoon mens. Alleen mijn huid is anders. ’ Hij neemt ondertussen alles in zich op. Een heel ander klimaat, een gewone weg, supermarkten waar zoveel eten is dat het je duizelt. Stroom die er altijd is, water dat warm uit de kraan komt. Geen rode aarde, niet elke dag je neus vol stof. Maar ook niet die sociale cohesie, het samen zitten bij een kop thee, het samen praten en het handen schudden. En nee, sommige mensen kunnen zich niet voorstellen dat je dat meer mist dan alle luxe van de wereld. En zij kunnen zich al helemaal niet voorstellen dat niet iedereen in dit beloofde land wil blijven en leven. Als wij zijn land zouden betreden en ook zo behandeld zouden worden, zou dat misschien wel duidelijk worden.

Aanbiedingen bij EuroClix

Geen opmerkingen:

Een reactie posten