maandag 26 januari 2015

Iconen Wim en Johannes, ze zijn er niet meer

Soms snap ik zelf niet hoe dingen werken. Maar de afgelopen week had ik zo’n vreemd gevoel. Ik moest steeds aan twee mannen denken die ik via mijn werk redelijk goed had leren kennen. Twee mannen die iedereen wel kent die een beetje Lemster is: Wim Koster en Johannes de Vries.

Positief in het leven

Ik ben niet zo zweverig, maar ik vond het wel vreemd dat ze steeds opnieuw in mijn gedachten kwamen. En toen hoorde of las ik dat ze beide waren overleden. Eerst kreeg ik de rouwadvertentie van Koster onder ogen. Zijn tekst trof me. Als een mokerslag. Maar dan in positieve zin. Dat iemand zo vol vertrouwen kan zijn, maar ook zo positief zijn leven kan beschrijven. Ik vond dat niet alleen knap, ik zou het daar ook nog even met hem over willen hebben.

Overgave

Omdat het getuigt van innerlijke schoonheid en overgave.  En ik zo’n houding enorm bewonder. Verbaasde het me? Ook weer niet echt. Eerder spraken we wel eens over ons beider ziekte. Hoewel ik hem heb leren kennen als politicus met veel kennis van zaken, was hij later ook iemand die me wel eens naar het bestralingscentrum in Leeuwarden reed.  En toen bleek hij ook zelf ziek. En dan zei hij: ‘Ik heb me nooit afgevraagd waarom ik zo’n ziekte heb gekregen. Ik zou me eerder afvragen waarom ik het niet zou krijgen.’ En elke keer als ik hem daarna zag, bleef hij positief. Ondanks zware kuren, ondanks vermoeidheid en ongemakken.  Daarvoor neem ik niet mijn petje af, ik neem er een hele rij winkels met petten voor af.

'Johannes en zijn Lemmer'

Johannes en ik waren niet alleen op dezelfde gekke dag jarig, we schreven ook allebei voor dezelfde krant. Dat we het daarbij niet altijd eens waren, was duidelijk. Maar hij deed zijn ding, ik het mijne. Johannes had nog wel eens wat ruzie met zijn computer en stuurde dan bestanden waar we niets mee konden. Of hij stuurde een column die hij de week ervoor ook al had gestuurd. Dan belden we even en probeer hij het nog eens. Of kwam hij tot de conclusie dat zijn werk hopeloos verloren was gegaan. De laatste jaren kon je zien dat zijn jaren gingen tellen. Lange vergaderingen vergden te veel van zijn broze lijf. Maar wat heeft hij zich lang ingezet voor ‘zijn Lemmer’ waar hij zielsveel van hield. En wat is het raar dat we het nu zonder deze mensen moeten doen.
Elektronica korting

Geen opmerkingen:

Een reactie posten