Vijftien jaar geleden vlogen twee vliegtuigen de Twin Torens binnen. Sinds die tijd is het leven eigenlijk nooit meer onbezorgd geweest en zagen we steeds vaker dat ons vrije leven bedreigd werd door groeperingen waarvan ik de intenties niet begrijp. Het maakt het leven er vaak niet leuker op: we houden er toch allemaal min of meer rekening mee dat er altijd iets kan gebeuren, waar we ook gaan.
Tranen
Toen zaterdag zo’n honderd zwemmers door het Dok van Lemmer zwommen, kon ik mijn tranen bijna niet bedwingen. Dat heeft natuurlijk met mezelf te maken; tegenwoordig jank ik om het minste of geringste. Maar het heeft ook te maken met de intenties van al die mensen daar in dat water die al maanden trainen voor een doel dat vaak niets met hen zelf te maken heeft.
Gebroederlijk
Zij begaven zich in het koude (en mag ik zeggen wat vieze water) zwommen door tot ze het einde bereikt hadden en haalden bovendien geld op voor een ziekte waar nog helemaal geen medicijnen voor zijn. Ze waren jong, oud, dun, wat dikker, lang, kort, wit en donker. Ze zwommen met een gesponsord gekleurd mutsjes of met een piratenmuts op. In een t-shirt of een wetsuit. Maar ze zwommen. Verbroederd, gebroederlijk. En ze maakten dat wij op de bruggen en langs de kant onze waardering voor hen en voor alle mensen onderling uitspraken. Zij maakten dat we ons even één voelden en dat er even in die hele bange boze wereld iets prachtigs ontstond. En dat brengt al weer tranen mijn ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten