Een doodskist in mijn gezicht

Terwijl ik met aardappelen, courgette en melk loop te zeulen van de Jumbo om onze dagelijkse maaltijden te kunnen bereiden, waan ik me opeens in een aflevering van De kist van ik meen de E.O.  Waarom? Ik sta oog in oog met een doodskist. Gewoon op klaarlichte dag in een winkelstraat. Niet op het kerkhof, niet op een industrieterrein of omdat ik op zoek was naar een kist. De doodskist staat er en ik kan er niet omheen.

Alle begrafenissen trekken aan me voorbij

Van schrik laat ik mijn boodschappen vallen. De melk plonst op de grond, de courgette is daarna beurs. Alle begrafenissen die ik de laatste jaren heb meegemaakt trekken aan me voorbij. Mijn moeder, mijn vader, Antje. En opeens voel ik dat enorme litteken weer trekken op mijn rug en in mijn borst. Ik was het even kwijt, dat ik kanker had, maar opeens is het er weer in alle hevigheid.

De kist roept mijn naam

Het lijkt erop alsof de kist mijn naam roept. Alsof hij roept dat het dan wel bijna 5 jaar mag zijn sinds de diagnose, maar dat hij absoluut op me wacht. Dat er geen ontkomen aan is. En daar zit ik dus beslist niet op te wachten. Niet op de emotie van het nog steeds grote gemis zomaar hier op straat, niet op de emotie van de angst voor de ziekte.

Hoort de dood niet bij het leven?

 Is dat hypocriet vraag ik me af? Hoort de dood niet gewoon bij het leven? En mag dat zomaar open en bloot? Ja, hij hoort er (helaas) bij. Maar volgens mij zijn er weinig mensen die echt blij zijn met de dood en met ernstige ziekten. We weten allemaal wel dat het komt, we hebben allemaal mensen verloren. Maar ik heb nog nooit iemand zien staan juichen bij de doodskist van een ander. Acceptatie dat het nu eenmaal zo is, oké. Maar net doen alsof het een leuke gebeurtenis is? Ik ken ze niet.

Zorgeloos boodschappen doen

Dus mag ik alstublieft weer een beetje zorgeloos mijn boodschapjes doen beste mevrouw van de uitvaartverzorging? Ik geloof best dat u de beste bedoelingen heeft met die kist en alles wat daar omheen speelt. Maar ik krijgt de kist zo in mijn gezicht gedrukt, word in emoties gedrukt die ik niet elke keer wil voelen als ik gewoon even mijn dagelijkse boodschappen haal. Daar beslist u over, want ik heb niets te beslissen. Dus mag hij weer weg en kunt u daar iets anders voor in de plaats neerzetten?