Ik heb er wel een traantje bij gelaten zei ze. En ik begreep het volledig. Ik zei dat ik dat ook altijd had bij zo’n afscheid. En dat het toch altijd pijnlijk is als diegene waar je zo lang lief en leed mee hebt gedeeld, opeens verdwijnt.
Zo lang samen
We zaten even te bedenken wat allemaal. Avondopleidingen, ziekenhuisperioden, werk. Natuurlijk werk. Familie. Vrienden. Niets daarvan was mogelijk geweest als hij er niet was geweest. Hoewel we hem niet altijd goed behandelden, ook daarvan waren we overtuigd.
Verwaarloosd
‘Ik heb hem wel wat verwaarloosd zo nu en dan,’ zei ik. ‘Gewoon omdat ik het druk had en er zoveel andere dingen waren. Dan gebruikte ik hem alleen maar en gaf ik er niets voor terug. Zij kende zulke periodes ook. En vond dat ook wat spijtig. Ze vertelde ook dat ze alleen afscheid van hem had genomen, omdat haar man dat niet zo goed begreep.
Vreemd om afscheid te nemen
Ik zei dat mijn man dat waarschijnlijk ook wat vreemd zou vinden en dat ik het misschien ook wel alleen moest doen. Maar dat liep toch wat anders. Mijn afscheid van hem kon eerst niet doorgaan door allerlei rare omstandigheden. Maar zonder dat afscheid was het niet af. Had ik hem niet bedankt voor alles. Dus toen we de volgende dag onderweg waren vroeg ik manlief of we alsjeblieft even afscheid konden nemen. Hij vond dat niet vreemd.
Dank je wel voor alles
Sterker nog, hij draaide het raampje open, deed ook zijn hand omhoog en bedankte hem voor alles. En ik? Ik zei met tranen in mijn ogen (ja echt!) bedankt lieve Skoda. Je bent overal mee naartoe geweest. Van grote feesten naar droevige begrafenissen, van supermarkten tot verre landen. Van leuke interviews tot uren durende raadsvergaderingen. En ja ik moest er een beetje van huilen dat mijn kameraad zonder dat zelf waarschijnlijk te willen niet langer betrouwbaar was op de weg en we een nieuw vriendje hadden uitgekozen. Die overigens heel lekker rijdt, maar waarmee ik die speciale band nog moet opbouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten