Hoe durven jullie...

Denkt u wel eens aan wat jullie lezers willen lezen? Een harde stem aan de andere kant van de lijn, klonk beschuldigend. Lieflijk vroeg ik nog of ze een tip had. Die had ze niet.

Snoeiharde woorden

Wel snoeiharde woorden. Over hoe wij het in ons hoofd haalden om een artikel te wijden aan een Syrische man die zijn leven weer op probeert te pakken. Dat ze daar niks mee te maken wilde hebben. Niks hoorde ik dat? Echt helemaal nul komma nul. En dat ze al eerder had laten weten dat ze dat AZC ook helemaal niks vond. Helemaal totaal nul komma nul. Dat ze er niets over wilde weten, dat ze er niets over wilde lezen of horen. Dat ze toen een brief had geschreven daarover, maar die was natuurlijk nooit geplaatst. En dat daarom rechtse partijen bestonden.

Camera in je snufferd

Waarom ze nu zo boos was, kon ik niet achterhalen. Ze bleef maar herhalen of we niet eens rekening gingen houden met de lezers. Het was natuurlijk olie op het vuur toen ik zei dat heel veel mensen het verhaal wel leuk vonden om te lezen. En dat als mensen dat niet vonden, ze in ieder geval op de hoogte waren van het feit dat ze de man konden tegenkomen. Dat hij dan met een camera in haar snufferd zou kunnen staan (ik lieg, ik heb het netjes gezegd). Nou daar moest ze natuurlijk ook niks van hebben. 

Zoveel haat

Het begon toen wat te kriebelen en ik vroeg wat ze zou doen als ik dan met die camera voor haar zou staan. Ze zei dat ze daar ook niks van moest hebben. Het lag op het puntje van mijn tong om te zeggen dat het dan wel moeilijk wordt om in zulke gevallen verhalen met foto’s te maken. Dus verbeet ik me. Zoveel haat, zoveel gal, ik begreep het niet. Het zijn gewone mensen wilde ik zeggen. Net als u en ik. Die in hun driehoog achter woning met gekregen spullen weer een leven op proberen te bouwen. Die hartstikke aardig zijn en gastvrij. Die u ongetwijfeld helpen als ze u in de goot vinden. Die weliswaar een andere taal spreken, maar een hart hebben. Net als u. Maar van dat laatste was ik dan weer niet zo zeker.